Zwanger van twee

Tussen alle immuun problemen door ben ik natuurlijk zwanger van een 1 eiige tweeling. Alsof dat al niet spannend genoeg was allemaal.

Gelukkig heb ik tot de 11 weken om de week een afspraak en check. De gynaecoloog kijkt even snel of alles goed zit zoals ze kan zien. Maar tot die tijd is alles best klein natuurlijk, metingen zijn er niet.Ik heb een termijn echo, die op tijd is gepland omdat ze rond de 10 weken kunnen zien of deze tweeling wel of niet een eigen vruchtzak heeft. Heel belangrijk, omdat er anders nog meer complicaties bij kunnen komen kijken. (bijv. in elkaars navelstreng vast zitten)I.v.m. Corona moet ik overal alleen naartoe. Echt niet leuk maar het is niet anders. Ik vind het allemaal reté spannend, zit, lig je daar, alleen…

De termijnecho blijkt wat vroeg , ze komt op 9.2 weken. Terwijl ik volgens de computer al op 10.2w zou zitten.Nu was bij de allereerste echo tijdens de eerste meting te zien dat ik 6.4w was, terwijl een half uur later bij de verloskundige werd gezegd dat ik 7.4w was. Dat was ineens een week erbij, en wij dachten, achja ze zullen nog wat gecheckt en gerekend hebben ofzo. Maar dat is precies die week verschil. En aangezien ertussendoor geen metingen zijn geweest.De echoscopiste maakt zich eerst wel een beetje zorgen en begint zelf nog wat te rekenen met laatste menstruatie, mijn positieve zwangerschapstest etc.Maar geeft dan gelukkig ook aan, dat de kindjes even groot zijn, en dat alles wat ze ziet er goed uit ziet. Ze ziet een vliesje, wat betekend dat ze hun eigen vruchtzak hebben. Yeahs, dat is zo fijn om te horen! Genoeg complicaties die nog gecheckt gaan worden de komende maanden, maar dit is er al 1 overwonnen.

Na deze echo heb ik ruim een maand niks. Geen echo, geen afspraken met de gynaecoloog. Even wennen… aangezien mijn kwaaltjes verminderen, en dat mijn immuunsysteem natuurlijk niet bepaald mee werkt. Mijn misselijkheid gaat van heel vervelend naar goed te doen, en uiteindelijk bijna weg.Ik heb heel veel geluk dat de prednison niet de hele vervelende bijwerkingen geeft die ze ook hadden kunnen hebben bij mij als zwangere. Fijn is het niet… de eerste dag van slikken leek het alsof ik de marathon had gelopen. Maar dat was de andere dagen niet meer zo erg. Als dit het is mag ik in mijn handen kappen dacht ik zo.Begin mei eindelijk weer een echo! Weer reté spannend, ik voel nog niet echt iets, volgens mij? Ik twijfel wel met af en toe een blubje in mijn buik. Maar nu met 2 is alles zo anders. Is het met beide nog goed of is het er dan nog maar 1 die ik voel? Ik vond het heel erg spannend... en dat alles in je eentje...Ik ben iets over de 15 weken heen als het goed is (benieuwd wat ze nu meet).Ik mag meteen gaan liggen. We hebben het over deze bijzondere tweeling zwangerschap, en ze vraagt of ik Anique wil bellen. Maar wij hebben afgesproken dat ik dat alleen doe als nodig is. (want erbij zijn mocht hij natuurlijk nog steeds niet met Corona)We zien meteen 2 koppies in beeld en 2 kloppende hartjes. Fjiew, daar was ik toch wel erg zenuwachtig voor hoor. Ze kunnen niet meer samen op de echo, daar zijn ze al te groot voor. Alleen van boven zie je 2 hoofdjes in beeld.De placenta zit achter, dus het zou goed kunnen dat de plopjes die ik voel de kinderen al zijn. Als de placenta voor zit komt het voor dat het langer duurt voor je iets voelt. En anders, sowieso bij ieder op zijn tijd en niet iets om je druk over te maken.Met het meten komt ze op 15.4w uit (zie ik later eigenlijk pas thuis op usb, omdat het scherm wat ik daar zie niet leesbaar is en te ver weg staat, maar de echo zelf is duidelijk te zien)Ze zegt dat het er prachtig uit ziet. Ze meet de andere baby, het wordt nu baby 1 en baby 2. Ook dat komt allemaal perfect uit. We zien een mooi vliesje bewegen, dus hebben ze genoeg vruchtwater, gevulde blaasjes, nieren die we zien zitten. En het hartje wat je mooi ziet kloppen van dichtbij.Allemaal goed, en geen rede tot TTS syndroom, dat waar nu vooral de checks voor zullen zijn.(info online; Het tweeling transfusie syndroom (TTS) kan optreden bij eeneiige tweelingzwangerschappen met een gemeenschappelijke placenta, zogenaamde monochoriale tweelingzwangerschappen. Dit gebeurt in ongeveer 10% van de gevallen. De oorzaak van TTS ligt in de placenta. Over het gemeenschappelijke placentaoppervlak lopen bloedvatverbindingen tussen beide kinderen. Via deze bloedvaten zijn de bloedsomlopen van de kinderen met elkaar verbonden. Het ene kind geeft bloed aan de andere, en omgekeerd geeft het andere kind ook bloed terug. Normaal gesproken is deze bloedsomloop in evenwicht.Soms is er echter een probleem waarbij er meer bloed van het ene kind naar het andere kind gaat dan terugkomt. Dit noemt men het tweeling transfusie syndroom (TTS). Het kind dat bloed ‘weggeeft’ (de ‘donor’) geeft dan steeds bloedtransfusies aan het andere kind (de ‘ontvanger) en krijgt hier minder bloed voor terug. Hierdoor komen beide kinderen, de donor en de ontvanger, in de problemen)Aangezien we een monochoriale tweelingzwangerschap hebben (1 eiig) zullen de baby’s of 2 jongens of 2 meisjes zijn. Iets waar ik nu al veel over gelezen en over gesproken heb met de gynaecoloog natuurlijk. Maar wat bij veel mensen niet bekend is merkte ik als ze erna vroegen. Of we nieuwsgierig waren naar het geslacht etc. etc. Is het bij veel niet bekend dat het dan daadwerkelijk maar 1 geslacht is. En zo zijn er veel meer vragen geweest die ik nu wist door gesprekken met en lezen van, maar anders niet had geweten.

Zullen het 2 jongens of 2 meisjes zijn? Wij zijn benieuwd!Bij onze dochter wisten wij het geslacht niet, dat was heel bijzonder moet ik zeggen. En veel geloofden ons toen niet. ‘ahh je weet het wel maar zegt het niet’. Uhh nee ik weet het echt niet!Bij onze zoon wisten wij het wel. We gingen verhuizen, er moesten spullen naar de opslag, niet alles kon mee naar mijn ouders. Allemaal praktische zaken. Maar aangezien het toch wel erg handig was, en zeker toen het een jongen bleek, blij dat we het wisten.Nu met de tweeling willen wij het ook graag weten. De echoscopiste (ik heb om de week, op een enkele keer na, dezelfde dame tijdens de echo's) wil de volgende keer graag kijken naar het geslacht, spannend!

De 2 weken die volgen zijn voor mijn immuun minder goed, daarover later meer. Het plan pakt daar iets anders uit dan we hoopte.

Maar de tweeling voel ik nu toch wel echt, het bewegen, en dan of het baby 1 of baby 2 is. Wat een gek gevoel is dit, en extra druk. Hoe gaat dat zijn als ze steeds groter worden, heerlijk golfslagbad denk ik?