Zwanger en misselijk.

Het begon allemaal zo fijn, na een korte tijd had ik weer een positieve zwangerschapstest in handen
We wouden graag een groot gezin dus dit 3e wondertje was enorm welkom.
In de eerste 6 weken ging het goed, erg goed zelfs. Bij de vorige 2 zwangerschappen was ik al snel
misselijk maar bij deze voelde ik nog niks. Even had ik de hoop dat ik deze symptomen dit keer
zou overslaan, helaas had ik dikke pech. In 1x was het er, de misselijkheid. Niks hielp, kleine beetjes
eten niet, cola, armbandjes met drukknopjes, gemberthee, helemaal niks. Elke dag voelde ik me meer
ellendiger dan de vorige dag. De dokter gaf me al snel de standaard medicatie, alleen werkte deze dit
keer ook niet. Bij mijn vorige ging het na 3 dagen een stuk beter op die pillen maar nu niet. 
Ondertussen begon de dokter zich zorgen te maken en moest ik op controle bij de gynaecoloog.
Urine en bloedonderzoek plus een echo. Mijn waarden waren nog net goed. Maar ze dacht dat als het zo
doorging de waarden snel zouden droppen naar onder de grens. Ze bood me een behandeling aan die ik
met mijn domme kop eerst geweigerd heb. Ik moest en zou dat weekend gezellig weg naar mijn familie. 
Ik zie ze niet zo vaak en wou ze dus erg graag zien. Ik kan je zeggen dat was de domste keus ooit.
Heb helemaal niks meegekregen van mijn lieve familie, want ik lag boven in een donkere kamer alleen
maar over te geven. Eten en drinken ging er niet meer in. De overlevingsstand van je lichaam is zo'n 
afgrijselijk gevoel. Je wilt eten, maar het komt er direct weer uit. Drinken net zo. Na 1 dag bij mijn broertje
thuis heeft hij de dokterswacht gebeld, daar bleken mijn waarden erg laag. Er moest een behandeling
gestart worden worden voor uitdroging, maar wel in mijn eigen ziekenhuis. Dezelfde avond ben ik nog
thuis gebracht en die zondag was ik om 10 uur in het ziekenhuis. Weer urine en bloedonderzoek. 
Daaruit kwam inderdaad dat ik nog steeds was uitgedroogd. Infuus zou geprikt worden en moest 
gezellig blijven tot mijn urine weer normaal was. Heb die dag tot 5 uur in het ziekenhuis gelegen 
voor ik weer weg mocht. De volgende dag moest ik weer komen maar dan om 9 uur. Op de fiets
naar huis met een infuus nog in mijn hand. De volgende dag bleken mijn waarden weer laag,
dus weer infuus tot 4 uur die dag. Wat betekende dat ik de volgende dag weer kon komen. 
Opname daar deden ze niet aan dus moest constant op de fiets heen en weer. Dag 3 hoefde ik geen infuus
mijn waarden waren goed dus ging het infuus eruit. Als ik weer ging overgeven moest ik aan de bel trekken.
Op naar huis, wat was ik blij. Voelde me die dag hartstikke goed en eten en drinken bleef erin. 
Helaas bleef het bij deze ene dag. Die avond ging het alweer wat minder en de volgende ochtend kwam mijn
ontbijt er direct weer uit. Ook drinken kwam er met golven weer uit. Heb gehuild en geschreeuwd dat het niet 
eerlijk was. De volgende dag zat ik weer in het ziekenhuis, opnieuw bloed en urine en verdorie een nieuw infuus.
Ook de volgende dag waren mijn waarden niet goed en kwam de gynaecoloog langs met de mededeling dat als
het overmorgen nog zo was, ze een sonde gingen plaatsen. Ik baalde ontzettend maar wist ook dat het zo niet
langer kon. Mijn lichaam was moe, ik was moe. Ook de dag erna moest ik nog een keer aan het infuus en had 
me er dan ook bij neergelegd dat ik de volgende dag een sonde zou krijgen. Maar wonder boven wonder waren
mijn waarden goed die dag, en mocht ik naar huis zonder infuus. Wel met de waarschuwing dat als het weer begon
ik direct een sonde zou krijgen. Gelukkig bleef dit alleen bij een waarschuwing want ik knapte langzaam op. 
Elke dag kon ik iets meer eten en drinken. Het heeft nog 3 weken geduurd voordat ik weer normaal kon eten
en drinken. Nu ben ik 31 weken zwanger en kan ik echt genieten. Ben tijdens de misselijkheid bijna 10 kilo
afgevallen, maar er zit nu alweer 7 bij op. Ik ben echt van plan geweest om de zwangerschap te stoppen door
de misselijkheid, heb me daar dan ook heel schuldig over gevoeld. Ben blij dat ik het niet gedaan heb, want
geniet nu elke dag van de bewegingen in mijn steeds grotere buik. Heb enorm respect voor de vrouwen die 
deze misselijkheid de hele zwangerschap hebben. Ik vond die weken al een hel.!