Zullen we het samen doen?

De auto is de afgelopen jaren toch wel de beste plek voor goede gesprekken gebleken met zoonlief. Heerlijk hoe er vanaf de achterbank vragen of opmerkingen komen die leiden tot een heerlijk gesprek. Zo zijn onderwerpen als adoptie (wat gebeurt er als kindjes geen papa of mama hebben?), de evolutietheorie (maar hoe zijn mensen dan ontstaan?), technische re-en evolutie (hoe wisten die eerste mensen dan hoe ze een huis moesten maken of een auto? Was er altijd al elektriciteit?) en natuurlijk alle verkeersborden (en het nut van sommige borden in de ogen van Max) al veelvuldig voorbij gekomen. 

Gisteren zaten we weer in de auto samen en het onderwerp 'artsen' kwam ter sprake. En al gauw hadden we het ook over dokters die niet naar je knie of keel bijvoorbeeld kijken, maar je helpen met hoe het in je hoofd gaat, met hoe je je voelt en hoe je denkt. Namelijk psychiaters. Dat vond meneer zachts gezegd fascinerend. Hij vroeg om meer voorbeelden. Ik wilde niet te diep het psychiatrische aandoeningen-spectrum induiken (dat zet meneer alleen maar te veel aan het denken, die radertjes staan immers nooit stil en denken altijd ver door). Dus ik gaf een voorbeeld als fobieën. Daar kan een psycholoog of psychiater je ook bij helpen. Nou meteen kreeg ik een verwijzing richting de GGZ van mijn zoon, voor mijn spinnen-en insectenfobie. Heerlijk kind. Toen zei ik terloops "Weet je, jouw mama wilde vroeger heel lang psychiater of psycholoog worden". Tja, Max kennende zou het daar niet bij blijven. Dat had ik kunnen weten.

"Mama, waarom ben je dat dan niet geworden?". Ik legde iets uit over hoe ik verkeerd advies had gehad op school in welke vakken ik moest kiezen waardoor het opeens niet zo makkelijk mogelijk leek en ik dan een paar jaar extra op school moest leren en hoe ik voor mijn plan B was gegaan (ik zat in de overgangsfase van vakkenpakketten naar profielen. Ik rondde mijn HAVO old skool af, maar zou ik daarna weer VWO willen doen, zou ik in een profiel terecht komen. En toen bleek dat de vakken die mij aangeraden waren door mijn schooldecaan, helemaal niet in een profiel pasten. Ik had geen zin in extra jaren die anders niet nodig waren geweest...). Ik voegde nog wel toe  dat ik als ik nu had mogen kiezen, er toch echt voor was gegaan en dat een baan als psycholoog zeker goed bij me gepast had. Mijn 5-jarige coach op de achterbank vroeg prompt "Waarom ga je daar dan niet nu gewoon voor leren?". Lieverd. "Omdat dat nu heel lastig is schatje. Mama moet veel werken om centjes te verdienen, daar moet mama ook een beetje extra door rusten en ik wil de rest van de tijd natuurlijk met mijn allerliefste vriendje doorbrengen.". 

En ja hoor, toen kwam die blik weer. De peinzende blik. Meneer stevende weer af op een van zijn vele eureka-momenten. Na een paar seconden stilte kwam het er uit. Met zeer wijze blik, op serieuze toon en met begeleidende handgebaren zei hij: "Ik weet het. Als ik nou later groot ben, dan hoef je niet meer zo veel voor mij te zorgen. Dan heb je dus tijd om dat te gaan leren, toch?". Met lichte brok in mijn keel  zei ik dat dat misschien best wel zo zou zijn. Ondertussen dacht ik 'hóe dan, hoe kan een kindje van net 5 jaar jong toch zo denken?'.  "Of...we doen het samen!", vervolgde hij vrolijk, zeer opgewekt door zijn goede plan. "Samen?", vroeg ik. "Ja samen! Dan ga ik ook voor psycholoog studeren en dan doe jij met mij mee. Dan gaan we dat samen studeren! Dan zijn we toch samen en dan kunnen we daarvoor leren!". Dat trotse snuitje is onbetaalbaar, zó blij was hij met zijn briljante plan. En weet je, het klinkt ook echt als een heerlijk fantastisch plan. Wie weet.

Natuurlijk volgde toen wel het gesprek dat als hij ooit de keuze maakt voor wat hij wil gaan studeren, het altijd iets moet zijn wat HIJ wil. Wat HEM gelukkig maakt. Wat de mensen om hem heen ook zeggen, wat papa en mama ook zeggen, ga voor wat je gelukkig maakt en zorg dat je er dan ook écht helemaal voor gaat! Want wat je passie ook wordt, je zult er keihard voor moeten knokken. Immers, ondanks een slechte schooldecaan in mijn tijd, had ik zelf ook keuzes kunnen maken om te knokken. Dus dat geef ik die veel te lieve schattebol van me graag mee. Ga voor jouw geluk en ga daar volop voor! En weet je, ik zal proberen het beste voorbeeld te geven wat ik kan zijn. Mijn grootste, diepst liggende passie heb ik voor elkaar gekregen: mama zijn. Nu zal ik, binnen mijn fysieke mogelijkheden, ook mijn andere passies meer uitdragen naar mijn kerel en ze meer nastreven. Begrijp me niet verkeerd, ik ben daarnaast nu ook al heel gelukkig en dankbaar met mijn leven. Maar zijn we het niet allemaal aan onszelf verplicht om er naar te streven alles uit het leven te halen voor jezelf? Ik ga starten met meer bewust genieten. Wat een perfect doel. Ik ga weer vaker dansen (deze ooit zo fanatieke danser, danst nu helemaal nooit meer). Al is het maar in de woonkamer. Ooit ga ik zelfstandig mensen coachen. Ooit neem ik weer zangles en zelfs pianoles en doe ik meer met mijn grote passie muziek. En ooit, zucht zwijmel, ja echt, ooit ligt mijn eerste boek in de boekenwinkels. Maar dan wel met mijn geweldige kerel prominent in het voor-en dankwoord!