Zou het dan toch goed komen?

De huisarts liet zich niet afwimpelen met de boodschap dat niemand mij kon helpen en besloot zelf op zoek te gaan. Ze belde alle praktijken in de omgeving af en vond uiteindelijk een psycholoog die mij binnen een week kon zien: halleluja! De psycholoog noemde zichzelf: ‘de cowboy’, omdat zij het systeem met wachtlijsten vreselijk vindt en zeer gecompliceerde cliënten niet wil laten wachten op hulp in crisissituaties. Zo ook mij niet! 

De eerste keren ging Robert met mij mee. In het verleden heb ik regelmatig een psycholoog gezien en dit heeft mijn vertrouwen in de hulp die zij kunnen bieden redelijk beschadigd. Gelukkig bleek de klik er zeker en kon ik na een aantal gesprekken alleen bij haar langs, mega fijn! We spraken over de donkere gedachtes, onderzochten hoe realistisch mijn gedachtes waren en schreven een noodboek voor de kraamtijd! Dit alles maakte de tunnel wat grijzer, want eindelijk was er iemand die mij leek te kunnen helpen. 

Maar uiteraard kon het niet de goede kant op blijven gaan.. vanwege de waterpokken, mijn bmi voor de zwangerschap én de HG, kreeg ik vanaf 28 weken extra groeiecho’s. De eerste echo’s zagen er prima uit, maar vanaf 32 weken leek de groei langzamer te gaan dan normaal. Met 34 weken werden we dan ook ingestuurd naar het WKZ. Na alle ziekenhuisbezoeken was ik hier écht niet blij mee en dit zorgde voor veel nieuwe paniek en zwarte gedachtes. Ik wilde absoluut niet in het ziekenhuis bevallen; veel te bang voor (onnodig) medisch ingrijpen tijdens de bevalling en het verlies van controle. Maar het was in het belang van de baby om alles goed in de gaten te houden. 

Dus gingen we voor de groeiecho en dopplers. De groei was nog steeds vertraagd, maar de dopplers waren goed! Kortom: we konden het nog even aankijken en mochten 2 weken later terug komen voor een nieuwe echo. Wel zag de echoscopiste een vreemde afwijking aan de maag van de baby. Met 36 weken mochten we dus ook nog voor een uitgebreide GUO langskomen. Yes! Nog meer stress! Wat precies hetgeen was dat ze zag wilde ze niet vertellen, alleen dat het niet levensbedreigend was. Het moest wel echt verder onderzocht worden. 

Twee weken vol spugen, huilen en paniek volgden. Twee weken waarin ik het liefst elke dag langs de verloskundige ging om het hartje te luisteren. En twee weken die wel 100 jaar leken te duren. Maar uiteindelijk waren we in het ziekenhuis en mochten we ons weer melden bij de echoscopie. Ik waarschuwde haar alvast: bij stop moet je stoppen, dan moet ik namelijk spugen. De echoscopiste was ontzettend lief, bood mij nog een spuugzakje aan en echode heel voorzichtig. Ze begon met het meten, helaas bleef dit teruglopen (p12 op dat moment). De dopplers waren ook prima. Maar op dat moment wilden wij enkel en alleen de maag zien. Ze heeft het op alle mogelijke manieren bekeken, maar snapte niets van de zorgen van haar collega. Gynaecoloog erbij en ook hij vond er niets geks aan, hooguit een wat sterkere spier. Pfiew! Wat een opluchting! Hij groeide nog, de dopplers waren goed én de maag bleek oké! Door naar het gesprek met de gynaecoloog! 

Waar wij uit gingen van een ‘goed nieuws gesprek’, bleek het te gaan om een ‘slecht nieuws gesprek’. De gynaecoloog gaf aan dat we in een grijs gebied zaten wat betreft de groei, de baby groeide nog redelijk, maar zijn gewicht was erg laag. Hiermee vielen we wederom niet binnen de beschreven richtlijnen: de groeiafbuiging was niet ernstig genoeg om direct in te leiden, maar ook niet goed genoeg om niets te doen. Vanwege zijn twijfel was daarom zijn advies: bevallen aan continue CTG bewaking in het ziekenhuis. 

PANIEK! Daar gaat mijn bevalplan: thuis, in bad, eigen verloskundige, rust en controle, ik kon alles wegstrepen voor mijn gevoel. De gynaecoloog leek weinig moeite te doen om ons gerust te stellen en gaf enkel aan dat hij mijn paniek begreep vanwege de rest van de zwangerschap. 

Na een gesprek van een uur, dat steeds weer terugkwam op: grijs gebied, advies, baas over je eigen lijf en een reclamepraatje over de verloskamers, was de tijd van de gynaecoloog op en stelde hij voor een afspraak in te plannen bij de klinisch verloskundige. Totaal niet waarop wij gehoopt hadden. 

Na ons gesprek met de gynaecoloog zouden we nog een rondleiding krijgen over de afdeling verloskunde, in de hoop de paniek een beetje weg te nemen, maar hier was de verpleging te druk. Als vervanging kregen we een PowerPoint te zien, waarbij bij vrijwel elke foto werd verteld hoe het nu verbouwd was (aangezien het oude foto’s waren), waardoor we nóg geen enkel idee hadden. 

Ik voelde me bij thuiskomst volledig verslagen. Wilde niet meer bevallen, geen kind meer, het liefst wilde ik dood: dan hoefde ik in ieder geval niet te bevallen in het ziekenhuis, met die stomme gynaecoloog als begeleiding en was mijn omgeving tenminste ook af van die rot paniekaanvallen die ik continu kreeg. We belden onze verloskundige en spraken uitgebreid met haar. Ze besloten zelf het WKZ nog te bellen, om duidelijk te krijgen wat nu precies de bedoeling was. Ook besloten we af te wachten wat de klinisch verloskundige zou zeggen. 

Aan het einde van de week zijn we op consult geweest bij de klinisch verloskundige. Ons besluit stond toen eigenlijk al vast: hier wil ik niet bevallen. De klinisch verloskundige had weer een ander verhaal: de groei was prima, de baby zat nog boven de p10 en de dopplers waren ook goed. Op onze vraag: waarom dan in het ziekenhuis bevallen?, antwoordde zij: ‘Ik zal altijd het advies van een gynaecoloog volgen’. Na een korte echo, waarop te zien was dat de baby in orde was, vertrokken we met de conclusie: ik ga niet in het WKZ bevallen. Dit is dan ook wat we verteld hebben tegen onze eigen verloskundige. 

Ondertussen wist mijn hoofd echt niet meer wat we nu wel moesten: een ander ziekenhuis? toch thuis? HELP.. Wat moeten we nu?