8 jaar geleden
Welkom terug Kleine Elly!
Af en toe moet je het kind in je zelf naar boven laten komen. Ach, onzin: Zo vaak als je kunt, zo vaak als de waan van de dag het toelaat!
Je wordt er je hele jonge leven voor gewaarschuwd. Groot worden, volwassen worden. "Wacht maar tot je later groot bent". Je wordt zelfs die kant op geduwd. "Doe nou eens een beetje volwassen!", "Doe niet zo kinderachtig!". Tja en als kind wil je ook steeds ouder zijn dan je bent, glunder je als iemand je ouder inschat dan je bent. Ga je bij de schooldokter iets op je tenen staan bij de meetlat, zodat je iets langer lijkt. En dan is dat moment daar, dan ben je echt volwassen. Eindelijk. Je mag auto rijden, je wordt wat vaker serieus genomen, je mag eten en drinken wat je wil en wanneer je wil en vooral, je hoeft lekker niet je kamer op te ruimen omdat het van je moeder moet. Je mag lekker je eigen toko runnen. Yes!
Ja oké, je moet wel echt eens gaan wassen, want je hebt geen schoon ondergoed meer. O wacht, nu moet je van alles regelen. Verzekeringen, belastingaangiftes, de meterstand op tijd doorgeven. Hmm...minder. Ja en die eigen toko maakt zichzelf niet schoon. Dus je moet toch die stofzuiger regelmatig pakken en die tafel schoonmaken (die je die ochtend potjandrie nog af gedaan had!). En de zorgen die er nu zijn, kunnen vaak grotere zorgen zijn dan je eerst had. Zorgen met grotere consequenties. Je huiswerk niet af hebben met als gevolg een boze leraar die je wellicht strafwerk geeft vs. Je baan kwijt kunnen raken en daarmee je huur of hypotheek niet kunnen betalen. Bah. En ja die baan, dat werken. Of je nu wilt of niet, je moet wel, anders komt er geen brood op de plank. En helaas ligt er geen scala aan fantastische droombanen open. Maar goed, geld verdienen en je verantwoordelijkheden dragen is dan toch even belangrijker, dus dan maar een baan die gewoon leuk is. Of 'oké' genoeg. Ik ben dan ook geen schrijfster en daarnaast presentatrice van het Klokhuis en in december van het Sinterklaasjournaal (ja mijn droombanen zijn vrij duidelijk). En hoe ouder je wordt, hoe meer er van je verwacht lijkt te worden. Met het krijgen van kinderen neemt dit alleen maar toe. Want dan heb je pas écht verantwoordelijkheden. En dan weet je wat je zorgen maken pas écht inhoudt.
Betekent dit dan dat volwassen zijn eigenlijk maar heel stom is? Dat er gewoon geen klap aan is? Nou, soms voelt het zo, maar eigenlijk ben ik best blij dat ik volwassen ben. Ik rijd graag auto. Ik heb mijn eigen huis. Ik kan mijn eigen keuzes maken. Maar vooral...ik ben nu mama. En ook nog eens van de leukste zoon op de wereld. En laat hij nu net het kleine meisje in mij regelmatig aanwakkeren. Die kleine Elly had altijd al ruimte in mijn leven. Maar soms wordt ze door de waan van de dag een beetje vergeten. Of genegeerd. Dan zit ze maar te wachten tot ze er weer eens uit mag. Ik denk dat ik misschien daarom zo'n fan ben van de geweldige schrijver Roald Dahl. Die was zo goed in het kind in zichzelf naar boven laten komen. De wereld door de ogen van een kind zien, terwijl je volwassen bent. Fantastisch vind ik dat. Dankzij Max krijgt kleine Elly weer wat vaker ruimte. Zeker als ik daar de rust voor neem (wat niet altijd makkelijk is). En vandaag was ze er weer. Zonder dat ik het door had in eerste instantie.
Husband bracht Zoon naar bed. Dus ik ging hondje Molly uitlaten. Het regende, maar ik ging me niet laten kisten. Hup, regenlaarzen weer eens tevoorschijn toveren. Ik was bijna vergeten dat ik ze had! Zo, we waren er klaar voor. En toen begon het. Door de ontzettende stortregenbuien vandaag lagen de straten vol met plassen. De een nog groter en dieper dan de ander. Normaliter manoeuvreer ik kundig om de plassen heen zodat mijn schoenen en sokken het nog een beetje droog houden. Maar vandaag, toen we al even liepen en Molly stopte voor een snuffeltje, besefte ik me dat ik watergeluiden had gehoord. Ik keek naar beneden en realiseerde me met een grijns dat ik midden in een diepe plas stond. Stap stap. Zachtjes gingen mijn tenen op en neer in het water. Heerljk om de kringen te zien ontstaan. Iets harder nu. Splet splet. Hihi, dat is grappig. Even keek ik om me heen of niemand me zag, maar al gauw haalde ik mijn schouders op en dacht 'who cares!'. Dus de rest van de route werd uitgestippeld aan de hand van de plassen die we tegen kwamen. En ik heb ze zo'n beetje allemaal gehad. Spletsj splat! Met modder tot aan de bovenkant van mijn laarzen aan toe kwam ik thuis. Yes, het had geregend!
Het is zo leuk om af en toe even kind te zijn. Kleine Elly: je bent meer dan welkom om iedere dag een paar keer een bezoekje te komen brengen hoor! Ik vind het wel gezellig met jou.
Anoniem
:D Go Elly!