Wat hoeveel?? Omg!

Even daarvoor weet ik nog dat Anique zei, willen we er eigenlijk 3 of 4, twijfel twijfel. Niet vooraf bedenkend dat hij ooit over 4 zou beginnen. Ik vond 3 kinderen al erg mooi, 4 ook, maar ik wist dat hij 4 toch wel erg veel vond. We spraken af dat we wel zouden zien. Eerst maar eens ervaren hoe dit met 3 kinderen en een nieuw huis allemaal ging lopen.

Ook zei hij altijd (als grap) nou die 3e weet ik niet hoor, je gaat zien… krijg je er ineens 2 ofzo! We lachten daar altijd om, wantja, serieus, wie gebeurd dat nu? Haha!

Op donderdag begin maart was daar de echo. Réte zenuwachtig! Het was vroeg, een week of 7 gokte ik. ‘S ochtends zei Anique weer ‘direct zijn het er 2 joh!’‘Doe normaal joh, laten we maar een kloppend hartje zien, dan ben ik heel blij’ zei ik nog. Deze data begin maart kregen we door, ik twijfelde hem naar achter te schuiven om dezelfde reden als de zwangerschap van onze zoon, maar dacht. Het zal wel zo moeten zijn, laten we het doen.Weer grapte Anique over een tweeling tegen de echoscopiste… die ons herkende van de 20w echo die ze bij onze zoon deed. Ik moest toch nog even gaan plassen, omdat het een inwendige echo was, en bij terugkomst hoorde ik ze nog grappen, het zou je maar gebeuren he!Kom maar liggen… Ik dacht alleen maar, laat er wat kloppen, laat er wat knipperen.Met het zien van het beeld zie ik eerst vooral een zwart gat, nee toch hé. Maar toen kwam er wat in beeld. (met later terug denkend en het erover hebbend) zien wij beide rechts iets zitten en volgens mij klop er iets, yes??! Maar ze gaat naar links. Kijk een mooi kloppend hartje zegt ze.Ze is stil en begint te grinniken als ze wat verschuift. Ik kijk Anique aan, die een beetje verschikt tegen de dame zegt ‘nee dat meen je niet toch!?’Uhm nou jawel hoor zegt ze, kijk maar. En moet vooral ook lachen om onze reactie en wat Anique natuurlijk eerder grapte.

We bekijken de echo, veel is er natuurlijk nog niet te zien, maar wauw, 2 kloppende hartjes?! Wauw. Wij hebben het vooral heel warm, zeggen heel vaak omg omg omg en gaan vervolgens terug naar de wachtkamer voor de vervolg afspraak die er bij de verloskundige staat. Tussendoor gaan we naar de assistente voor de checks. Ook die moet lachen als Anique verteld wat hij allemaal dacht vooraf. Net zoals de echoscopiste zegt ze dat ze zo’n vriendelijke positieve mensen voor zich ziet en wij dit kunnen. Jullie zitten er eigenlijk best rustig bij, voor dit nieuws, dus ik denk dat dit helemaal goed gaat komen met jullie. We krijgen 2 koffertjes mee (waar wat info voor zwangere inzit) Lopen we daar haha met 2! koffertjes. ‘4 kinderen Anique… omg!’

De verloskundige roept ons binnen… Wauw wat een nieuws he!?? Uhm ja omg! Hahaha!We krijgen nu vooral te horen wat een tweeling zwangerschap inhoudt, en wat in het geval van mijn echo de eventuele risico’s zijn. Want ze zien maar 1 placenta. Zitten ze samen in 1 vruchtzak of hebben ze een eigen vruchtzak. Dit moet een vroege termijn echo uitwijzen. Want in 1 vruchtzak is nog spannender omdat dan de navelstrengen ook problemen kunnen veroorzaken. Het is in ieder geval een 1 eiige tweeling, dat is duidelijk.

Wij zijn vooral helemaal euforisch.. omg omg.. omg omg… Maar hoor aan de verloskundige dat het helemaal anders gaat zijn dan ik mijn wellicht laatste onbezorgde zwangerschap (ja nu zeker) had voorgesteld.Dit was de laatste keer dat ik haar zag, want we moesten nu over naar de gynaecoloog, i.v.m. een meerlingzwangerschap.

We kunnen alleen maar lachen als we elkaar aankijken en kunnen het niet geloven.Ik laat meteen mijn bloed testen. Hiermee kun je wachten tot de termijn echo, dan moet je ook meer laten prikken, maar wellicht omdat je er nu toch bent mag het ook nu zei de verloskundige? Achja inderdaad. (heel blij dat ik dat deed, daarover later meer in deze rollercoaster of life!)Er zit een bekende achter de balie, weet iemand het al? Uhmm nee (ja onze ouders) Helemaal blij, feliciteerde hij ons met dit pracht nieuws.Daarna veel lachen en grinniken omdat een collega ziet dat wij niet 1 maar 2 koffers bij ons hebben.Wat bijzonder is dit allemaal!

Mijn moeder poept ondertussen 7 kleuren thuis omdat ze denk dat het mis is. Volgens mij zijn wij ondertussen uren verder op het ziekenhuis. Enja we wonen bij mijn ouders, de kinderen zijn naar de opvang, en ze wist wat we gingen doen natuurlijk. Zo lang duurt het normaal niet.Ik zet Anique af om naar zijn werk te gaan, nog lichtelijk in shock maar ook erg gelukkig. Wij gaan dit rocken!

Mijn moeder gelooft haar ogen niet als ik ze 2 koffers voorhoudt, en niet huilend binnenkom (wat ze wellicht verwachte nu) Ik kan daarna niet anders dan van vreugde huilen, want omg wat maken wij mee zeg! Een tweeling!Ik besluit het, hoe pril ook… het de volgende dag dan ook op mijn werk te vertellen. Die grijns krijg ik never nooit niet van mijn gezocht. En wat er ook gebeurd, I need the support!Eerst doen we ‘s avonds een rondje van vrienden en familie die we niet anders kunnen dan het eerst te vertellen.

Ik zie nog de gezichten voor mij. Als we zeggen dat we zwanger zijn… ze heel blij willen feliciteren en wij ze vervolgens 2 koffers laten zien, dit is nr 1 en dit is nr 2. Volgens mij heeft iedereen zijn/haar handen voor z’n mond gegooid en neeeeeeee serieusssss geroepen!Iedereen was sowieso super blij, ook al dacht iedereen ook, omg 4 kinderen! Tweeling, bam! Maar wat zijn we gelukkig en blij met dit zo bijzondere nieuws zeg!

De volgende dag op mijn werk, ik kan onderweg alleen maar denken omg hoe ga ik dit vertellen dan.(de omg tjes worden wel veel gebruikt in dit stuk hé, ja zo voelde ik mij echt haha!)Ik wordt steeds zenuwachtiger… Loop naar binnen, door een aantal deuren heen naar de lift, en op naar de verdieping van mijn werk.Als ik uit de lift stap zie ik daar meteen een lieve vriendin/collega (oh ja serieus dit moest zo zijn) die net iets wilde opruimen in de kast naast de lift. De tranen schieten al in mijn ogen als ik het vertel. Door alle rumoer op de gang staan er ineens 5 collega’s om ons heen, ik huilen, wat is er gebeurd dan?? Iedereen in shock als ik het vertel. Ik zoek nog wat collega’s op voor ik verder moet naar familie van een bewoner waar ik die dag help. Die gezichten van iedereen, ik vond het geweldig. Ik heb vooral tranen in mijn ogen en kan niet stoppen met lachen. Wat is iedereen lief!

Uiteindelijk is de ochtend voorbij, hebben we het er veel over, want jeetje wat gebeurd er allemaal dan, een tweeling, 4 kinderen, hoe dan? En is het lunchtijd.Samen met collega’s aan tafel kletsen we verder… tot mijn telefoon gaat en ik Anique nogal in paniek aan de lijn krijg.Dat ik met spoed naar het ziekenhuis moet omdat mijn bloed niet goed is. Ze kregen mij niet te pakken dus belde hem op. Anique is echt wel in paniek en ik krijg het er warm van, wat is dit dan?Een lieve collega aan tafel ziet de paniek en vraagt of ze mee moet gaan. Anique werkt niet in de stad, eer dat hij er is zijn we 1uur verder. Heel fijn dat ze mee wil, ik ga daar nu niet alleen zitten in het ziekenhuis, niet wetend hoe of wat.

Onderweg komen we nog familie en een collega van mij tegen die ik even snel het nieuws vertel. Super onsamenhangend waarschijnlijk, maar beter dan het via een ander te horen.We gaan in haast naar de auto van mijn collega, ja wat is er dan precies? Ja iets met mijn waardes die schrikbarend laag zijn. Wat precies? Geen idee?

Daarover meer in de volgende blog.