Waarom mijn rouw een jongen wenst

Laten we voorop stellen dat ik mensen met een sterke geslachtsvoorkeur nooit echt gesnapt hebt. En laten we ook even vaststellen dat ik mijzelf tot voor kort ook niet snapte. Het hebben van een voorkeur wanneer je gaat voor een baby heb ik niet zoveel mee. Je gaat immers voor een baby en niet voor een meisje of jongen. De kans is 52% op een jongen en 48% op een meisje, dus ze gaan vrij gelijk op. Toen wij zwanger wilden worden ging het niet om het hebben van een jongen, maar om het hebben van een baby.

In eerste instantie was ik bang dat we misschien niet eens zo ver zouden komen dat we een geslacht zouden weten, dat we deze baby net als baby Riley en baby Teddy zouden verliezen voor de “veilige”(re) 12-weken grens. We hebben van week tot week geleefd en naarmate we dichter bij die 12-weken grens kwamen merkte ik dat mijn nervositeit toenam. Een hele poos kon ik mijn vinger er niet opleggen, totdat ik op de babykamer stond en het lood mij in de schoenen zakte: “wat als het een meisje is?” Al vanaf week 4 kreeg ik buikpijn als mensen zeggen: “Maar het wordt een meisje dit keer!” Alle puzzelstukjes vielen opeens perfect in elkaar, mijn hart wenste een jongetje. Een aantal dagen heb ik rondgelopen met het gevoel totdat ik het op een gegeven moment neer heb gelegd bij de psycholoog. Voor haar klonk het helemaal niet gek dat ik een jongetje wenste. En de maatschappelijk werkster in het ziekenhuis, vond het ook al niet zo gek. Veel ouders die te maken hebben gehad met verlies hebben een geslachtswens. Toch wilde ik dieper graven… Waar kwam de wens vandaan? En ben ik dan wel blij, als volgende week blijkt dat onze Tiny geen jongetje is?

Tijdens de zwangerschap van Henry hadden we absoluut geen voorkeur. Iedere baby was welkom, het liefst gezond met een leuk karakter, maar het geslacht maakte absoluut niet uit. Onze omgeving ging uit van een jongetje en sommige mensen vonden dat we een jongetje “moesten” krijgen. Vanwege deze woorden lagen er toch best wel wat zenuwen op de geslachtsbepalende echo. Wij hadden geen voorkeur, maar wat als het geslacht van onze baby voor sommige anderen niet goed was? Gelukkig bleek Henry een jongetje en was iedereen gelukkig. Totdat we in november dit perfecte zo gewenste jongetje verloren en iedereen alsnog met lege handen overbleef. De eerste zoon, kleinzoon en neefje viel weg. Er was een jongetje, maar niet zoals gewenst. Iets waar ik nog steeds een schuldgevoel over heb. Dat perfecte jongetje, kleine Henry, is in mijn buik dood gegaan. Er kunnen nu 2 dingen gebeuren: 1. we krijgen een jongen, 2. we krijgen een meisje. Omdat ik vast probeer te leggen wat er vanuit rouw kan gebeuren, leg ik vooral uit waarom mijn hart stiekem een jongetje wenst.

Wat als deze baby geen jongetje is en andere familieleden wel een jongetje krijgen? Wat worden daar de reacties op? “Hoera eindelijk een jongetje?” Momenten en uitspraken waar ik angstig voor ben en van wakker lig. Momenten die nog niet eens gebeurd zijn en misschien nooit gaan gebeuren. Maar wel momenten die me wakker houden. Kan ik voor een neefje doen wat ik met mijn eigen zoontje allemaal niet heb kunnen doen? Ik zal van een neefje evenveel houden als van een nichtje, ik ben alleen bang dat een neefje misschien evenveel pijn doet als liefde geeft. En nee, dat zou ik een neefje nooit afrekenen.

Als wij een meisje krijgen zullen alle jongens spullen uit de babykamer ingepakt worden en naar de vliering moeten. Nog een hoofdstuk van Henry wat dan definitief voorbij is. Nog een manier waarop Henry niet aanwezig zal zijn. Want wie zegt dat het ons ooit nog een keer gegund is een baby te krijgen? En wie zegt dat dat dan een jongetje is? De spullen in de babykamer zijn de laatste spullen die nog perfect liggen zoals ze lagen, wachtend op de komst van een baby’tje wat nooit komt. Een stuk rouw waar we dan doorheen moeten. Een stuk rouw waar ik bang voor ben. Henry’s kamer kan geen museum worden, ooit moeten we er doorheen om de spullen op te ruimen. Ik heb alleen de hoop dat ze dan misschien gebruikt worden door een broertje in plaats van dat ze ongebruikt opgeborgen worden.

Wat deze baby ook is, jongen of meisje, ik hou heel veel van onze kleine Tiny. Een jongen klinkt alleen psychisch zoveel makkelijker… Me er niet druk om maken tot we weten hoe het zit zou nog makkelijker zijn. Jammer genoeg kan ik dat niet en heb ik dat nooit gekund..