Van een grote roze wolk naar een donderslag bij heldere hemel...

In het verleden schreef ik over de vroeggeboorte van Arthur, vandaag zal ik schrijven over wat er vooraf ging. De zwangerschap van Arthur beleefden we niet als een ‘roze wolk’ omdat die periode gepaard ging met angsten. Het verleden had ons al mama en papa gemaakt van een kindje dat we nooit in ons armen mochten houden. Vandaag wil ik jullie vertellen over ons vroeg zwangerschapsverlies, beter gekend als ‘miskraam’. Op dat moment kende ik de term “vroeg zwangerschapsverlies” nog niet. Nu ik die term wel ken vind ik het minder aangenaam om over een ‘miskraam’ te spreken.

Enkele maanden na ons huwelijk (september 2018) beslisten we om geen anticonceptie meer te gebruiken en de natuur zijn gang te laten gaan. We gingen er van uit dat het niet onmiddellijk zou lukken, dat hoorden we al vaker in onze omgeving. Toch leefde er vanaf de eerste maand een vurige hoop in mij om onmiddellijk een positieve test in mijn handen te hebben. Ik vond het heel moeilijk om het zwanger willen worden ‘los te laten’. Hoe goed bedoeld die vaak herhaalde tip ook mag zijn, iedereen die gepland zwanger wil worden weet dat dat quasi onmogelijk is. Je wilt niks liever dan zwanger zijn en dat maakt dat je er bijna voortdurend aan denkt. Toen we enkele maanden later nog niet zwanger waren, maakten we begin april 2019 (voor het eerst in mijn leven) een afspraak bij een gynaecoloog. Het leek me een goed idee om even te checken of alles er goed uit zag, daar binnen. Er werd een uitstrijkje genomen en de inwendige echo was geruststellend: mijn baarmoeder en eierstokken zagen er goed uit. De raad van de dokter luidde opnieuw: “probeer er niet te vaak mee bezig te zijn, dan komt het vast wel goed”.

Op Pasen 2019 hadden we het geluk om voor het eerst een positieve zwangerschapstest in ons handen te hebben. We moesten later die dag gaan brunchen met mijn familie en er wist niemand van onze (actieve) kinderwens. Telkens wanneer onze ogen elkaar kruisten glimlachten we naar elkaar en dachten we aan ons geheimpje. Tegelijkertijd verlangden we ongeduldig om het goede nieuws te kunnen vertellen aan onze familie en vrienden. We droomden onmiddellijk van onze toekomst als papa en mama en begonnen onbezorgd plannen te maken. Doordat ik zo gefocust was op het zwanger worden, kende ik mijn cyclus en wist ik heel goed wanneer mijn eisprong plaatsgevonden had. 27 december 2019 was de uitgerekende bevallingsdatum, het zou spannend worden om rond de feestdagen te bevallen. We waren dolenthousiast en leefden op een grote roze wolk. De eerste nachten nadat we ontdekten dat ik zwanger was kon ik amper slapen. Onze toekomst was in één oogopslag gevormd sinds die zwangerschapstest en het beeld over ons leven speelde voortdurend af in mijn hoofd.

Na enkele dagen liet ik de zwangerschap vaststellen via een bloedanalyse bij de huisarts. Met het positieve bloedresultaat kon ik een eerste afspraak vastleggen bij de gynaecoloog. Drie weken na de positieve zwangerschapstest hadden we onze eerste consultatie voor een (inwendige) echo. Helaas bleek het vruchtje ondanks mijn strikte berekeningen nog geen 6 weken en 6 dagen groot te zijn. De gynaecoloog vermoedde dat we verkeerd geteld hadden. Diep vanbinnen was ik vrij zeker van mijn berekening, maar het lijkt wel alsof ik dat negeerde om te geloven dat zij gelijk had. Ik hield er geen rekening mee dat het zou kunnen fout lopen, niet bij ons. Het was volgens de gynaecoloog niet abnormaal dat er nog geen hartslag was, twee weken later mochten we terug komen voor een nieuwe echo. We gingen naar huis met een foto van ons kindje, apetrots, geen vuiltje aan de lucht.

Op 7 weken en 4 dagen had ik ’s avonds een beetje bloedverlies. Ik belde naar de spoed dienst en kreeg als antwoord dat dit perfect normaal kan zijn, zolang het maar niet te lang aanhoudt. Het bleef gelukkig bij die ene keer en ik fladderde verder op mijn roze wolk. We begonnen ondertussen alles te regelen. Het was niet eenvoudig om beide families bij elkaar krijgen, maar we wilden aan iedereen tegelijkertijd kunnen vertellen dat het allereerste kleinkind verwacht werd. Iedereen kreeg een cadeautje met daarin een gepersonaliseerde romper. Wij droegen onder onze kledij een t-shirt met “dad to be” en “baby loading” die we toonden nadat alle pakjes geopend waren. Iedereen was dolenthousiast en blij voor ons. Er stroomden tranen van geluk en we knuffelden erop los (want ja, in 2019 kon dat nog onbeperkt). Zodra onze nabije omgeving om de hoogte was en ons geluk gedeeld was, keken we nog meer uit naar de komst van ons kleintje.

Op 22 mei 2019 was ik (volgens mijn eigen berekeningen) 8 weken en 5 dagen zwanger. Die dag stond onze tweede (inwendige) echo gepland. Het moment dat de camera naar binnen gebracht werd hielden we allebei onze adem in, tot de gynaecoloog ons een hartje liet horen. Dat moment was onvergetelijk, ons kindje leefde! Het hartje klopt, binnenkort worden wij papa en mama. Dat de hartslag onregelmatig klopte werd kort vermeld door de gynaecoloog, maar ze maakte zich schijnbaar geen zorgen. "Zolang er een hartslag is, is er hoop" zei ze. We mochten de week erna terug op controle komen. Op 29 mei 2019 (9 weken en 5 dagen) kregen we te horen dat het hartje niet meer klopte. Ons kindje was overleden in mijn buik en dat nieuws kwam als een donderslag bij heldere hemel...