“Uitslapen nu het nog kan!” of toch niet...?

Slapen, dit woord was voorheen enorm heilig. Met nadruk op voorheen, zucht.

Een paar jaren geleden maakte het niet uit waar ik zat of lag, maar slapen kon ik overal.

Ik ben op dit moment 38 weken zwanger, en ik merk sinds vier weken dat ik eigenlijk er iedere avond tegenop kijk om naar bed te gaan.

In mijn omgeving krijg ik allemaal goed bedoelde adviezen. Neem lekker een middagdutje nu het nog kan, of slaap lekker uit, want zometeen kan het niet meer. Allemaal leuk en aardig, maar slapen gaat gewoon niet meer van zelf. Ikzelf heb het geluk dat ik van nature in een foetus houding lig, dus een zij slaper ben. In verschillende artikelen lees ik terug dat je het beste op je linkerzij kunt liggen, i.v.m. doorbloeding en gezondheid van je baby. Daarnaast gebruik ik ook zoveel mogelijk een voedingskussen.

Ondanks deze tips is het slapen toch lastig. Waarom? Bekkeninstabiliteit en nu ook mijn dikke buik. Nu pas merk ik dat mijn buik echt zwaar is en ieder keer als ik draai voelt het enorm ongemakkelijk. Draaien in bed gaat ook niet vanzelf i.v.m. de pijn in m’n bekken.

Ik wil het niet graag toegeven, maar begin het nu best wel zat te worden. Dus lieve dochter, je mag gerust komen :)

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen. Hadden jullie ook zoveel last van je bekken in de vroege zwangerschap? En keken jullie ook op tegen slapen?