The final countdown.

Vandaag ben ik 34.6 weken zwanger van ons meisje. Het is zwaar en ik tel de dagen af tot ze geboren mag worden. Ik ben natuurlijk mega dankbaar en trots op mijn lichaam dat het in staat is om een gezond kindje te dragen, vooral na het verlies van ons tweede kindje vorig jaar. En hoewel ik altijd overal het positieve in wil (laten) zien, nooit wil klagen en graag doe alsof alles altijd oké gaat, geef ik nu het tegendeel toe.

De gehele zwangerschap kamp ik al met een lage bloed- druk en waarden. Door een tekort aan vitamines, ijzer en calcium heb ik onlangs al een ijzerinfuus en een aantal vitamine injecties gehad. Toch blijf ik moe, futloos, duizelig en zie ik geregeld zwarte vlekken. Dat ik hoogzwanger ben tijdens de heetste weken van het jaar, werkt natuurlijk ook niet mee. Mijn meisje is (te) groot en ik heb te veel vruchtwater waardoor we goed in de gaten gehouden worden. Dit alles maakt, dat ze, net als Bram, eerder geboren wordt.

Ik had deze zwangerschap gehoopt op een natuurlijke bevalling. De spoedkeizersnede die ik uiteindelijk onderging bij de geboorte van Bram, na lange dagen en nachten vol weeën, pijn en onzekerheid hebben een enorme impact op mij gemaakt. Bram werd direct meegenomen met Peter en ik zag ze pas weer na 1,5 uur. Ik was nét moeder geworden en wist niet eens wie en waar mijn kindje was. Zo wil ik het nooit weer. Naarmate deze zwangerschap vorderde werd mij steeds vaker de vraag gesteld hoe ik het voor mij zag deze keer. In ieder geval niet zó. Ik hoopte dat ze vanzelf zou komen en dat ik natuurlijk kon bevallen. Door de spoedkeizersnede had ik in eerste instantie een 'keuze'. Waar veel mensen denken dat dit mega fijn en makkelijk is, ervaar ik juist het tegenovergestelde. Een keizersnede is niet de 'easy way', daarom wordt dit natuurlijk ook nooit 'zomaar' gedaan. Het herstel is zwaar, doordat alle lagen van je buik doorgesneden worden, en de ervaring voor moeder en kind heel anders. Het is een medische ingreep, op een OK, met chirurgen. Toch is dit uiteindelijk de 'meest veilige' optie voor mij en ons meisje geworden. Het is voor mij dus ook geen 'keuze' meer. De kans op een geslaagde, natuurlijke bevalling, was klein, en daarbovenop komen nu ook de problemen die ik ervaar tijdens de laatste loodjes van deze zwangerschap. Daarom heb ik twee weken geleden samen met de gynaecoloog de knoop doorgehakt.

Het is gek om haar geboortedatum te plannen. Alhoewel ze nog altijd de keuze heeft om zelf te komen, verwacht ik dat eigenlijk niet. Omdat Bram niet wilde komen, ondanks alle vormen van inleiden en hulp van buitenaf, geloof ik niet dat het nu wel spontaan gebeurt. Heel stiekem hoop ik daar wel op, want dat zou betekenen dat ze zelf wil en dan hopelijk haar weg naar buiten ook wel vindt. Vooralsnog ligt ze nog lekker in mama's buik, en probeer ik te genieten van de laatste momenten met Bram als 'enigs kind'. Hij heeft na vandaag zomervakantie en mag dan ook kiezen, indien mogelijk voor mij, wat hij samen wil doen. Voor hem is het ook een hele verandering, hij is al 6 jaar alleen. Hij kijkt er enorm naar uit om zijn zusje te ontmoeten. Hij is zó lief.

Genieten van het zwanger zijn vind ik lastig, omdat ik haar nauwelijks voel in mijn buik. Ze heeft haar momenten, maar dat is het ook. En dat maakt mij onzeker en soms ook bang. Vooral omdat andere zwangeren om mij heen dit wél ervaren. Ook krijg ik wel eens de vraag of ze schopt, of men even mag voelen en de opmerking dat ik moet genieten van het gerommel in mijn buik. Ik ben al blij als ze me een teken van leven geeft, want zo voelt het momenteel. Ik kan niet wachten tot ze geboren wordt en veilig bij me is. Alhoewel de zorgen nooit weg gaan en naarmate ze ouder worden alleen maar groter worden, wil ik haar nu wel lekker in mijn armen sluiten. Haar geboortedatum houdt ik lekker voor mezelf, maar het aftellen is nu echt begonnen. En de koffers, die staan al klaar!

Liefs,

Shirley

(Blog ook gepubliceerd op mijn website www.shirleymets.nl

www.instagram.com/shirleymets.nl)