Stil geboorte van Joy*

November 2015 waren wij na 5 maanden proberen voor de eerste keer zwanger, ik voelde me bij de positieve test niet zoals ik in mijn dromen en fantasieën voor mij had gezien, waarin ik in huilen uitbarsten van geluk!

Nu was ik vlak, ergens voelde ik ongeloof en dacht ik oké dit is het dus, de test bevestigd dat ik zwanger ben.. Nadat ik Google had geraadpleegd wat de volgende stap zou worden, heb ik contact opgezocht met de verloskundige in onze woonplaats en mochten wij rond de 8 weken op kennismakingsgesprek komen. 

De eerste weken gingen prima, sterker nog op mijn zeer pijnlijke borsten na voelde ik niet echt iets van deze zwangerschap, en werd het alleen bij de echo's duidelijk dat er toch echt wat zat. 

Rond de termijn echo werd ik ineens bijna ruim een week achteruit gezet, raar, hoe dat ineens! Daar werd de conclusie dat mijn innesteling later is geweest dan gedacht is, terwijl er toch geteld wordt vanaf de dag van je laatste menstruatie.. Weten wij veel dit is voor ons allemaal nieuw dus hun zullen het wel weten was wat ik dacht, ondanks dat het me niet helemaal lekker zat..

Bij diezelfde controle kwamen ze er ook dus achter dat mijn bloeddruk veel te hoog was, en ik dus verder onder behandeling moest staan bij de gynaecoloog in het ziekenhuis!

Rond de 15 weken hadden wij een geslachtsbepaling echo gepland ook in onze woonplaats. Daar was de baby heel erg rustig, te rustig achteraf gezien.. Ik moest gaan plassen en bewegen, sprongetjes maken om te kijken of de kleine iets meer wakkerder werd zodat het geslacht iets duidelijker te zien kon zijn, dit werkte niet heel erg mee maar ze dacht te zien dat het een meisje was, en daar lieten wij het bij. Het word bij de 20 weken echo wel duidelijker dachten wij, en tot die tijd nog niet teveel roze spulletjes kopen..

Toen ik 19 weken was, op een vrijdag ochtend had ik een controle afspraak bij de gynaecoloog om te kijken naar de groei van de baby, die ochtend stond ik voor de spiegel en had ik een naar gevoel, ik bekeek mijzelf in de spiegel met mijn buik, maar er was geen buik. Er was totaal niet te zien aan de buitenkant dat ik zwanger was, dit terwijl ik best heel slank ben maar er was echt geen kleine bolling of iets te zien. Het zat me allemaal niet lekker maar uit de echo's die ik gehad heb was toch echt te zien dat er een mini mensje in mij groeide waarvan het hartje iedere keer klopte.. Tot die ochtend.. 

Mijn schoonmoeder ging met mij mee, mijn man kon helaas niet weg van zijn werk en een keertje overslaan zou toch moeten kunnen hadden we besproken. 

Dit staat nog op mijn netvlies gebrand ondanks dat het al 9 jaar geleden nu ;

De echo ging erop, en ik zag hem zoeken en kijken, de baby lag in een onnatuurlijke houding vond ik en het bleef zo lang stil, hij haalde het echo apparaat van mijn buik af keek me aan en zei "dit is helaas niet goed, er is geen kloppend hartje meer" 

BAM daar kwamen die woorden, als een mokerslag in mijn gezicht ik raakte vrijwel meteen in paniek en riep "ik wil echt niet gaan bevallen hoor je haalt het er maar uit" Pure paniek en afgunst naar mijn lichaam op dat moment omdat er een dood baby'tje in mij zat. 

We werden naar een apart kamertje gebracht waar mijn schoonmoeder en ik werden opgevangen en bekertjes water kregen, en de verpleegkundige voorzichtig aan mij vroeg of ik mijn man al wilde inlichten. 

Ik heb de telefoon gepakt en ben gaan bellen, dat hij moest gaan zitten want het was niet goed, "het is niet goed liefje zeg ik heel kalm en rustig, ze leeft niet meer, haar hartje is ermee gestopt' 

Kapot en gebroken was ik en geen idee wat ik met deze pijn aan moest. Maar het belletje naar mijn man bracht mij rust, alsof ik met deze woorden ook meteen bevestigde voor mijzelf, wat ik al die tijd al aan voelde komen, dit baby'tje gaat er niet komen..

Ik heb mijn ouders opgebeld en gevraagd of zij mijn man konden opvangen, dat hij meteen door naar hun zou komen vanuit zijn werk en of hun met hem richting het ziekenhuis wilde komen want hij was niet in staat om zelf te gaan rijden, zo in shock mijn arme lieverd. 

Daar aangekomen vlogen we elkaar in de armen en kwamen er weer tranen, hoe is dit mogelijk, wat staat ons te wachten. Om het ook aan mijn man te bevestigen werd er nog een echo gemaakt waarop echt te zien was dat er geen leven meer in mijn te zien was. de Gynaecoloog gaf ook aan dat er geen vruchtwater meer te zien was en dat de baby al aan het krimpen was. Waarschijnlijk ging ze toen met die geslachtsbepaling echo al heel erg achteruit en had ze geen energie meer om veel te bewegen, er was al wat leven uit. ze is rond de 17 weken overleden in mijn buik. 

Binnekort het vervolg hiervan! 

Liefs van mij Lilly