PGD (5)

D-Day oftwel dag van de punctie. 

Vrijdag waren we in Gent voor de laatste echo en toen kregen we te horen dat zondag D-Day was voor ons. Een flink aantal eitjes werden gezien maar ze werden niet meer geteld. Ze waren groot genoeg om weg gehaald te worden voor ons PGD traject. Er werd in de middag een planning gemaakt en we zouden horen hoe laat we ons zondag zouden moeten melden. We waren nog niet thuis of we werden al gebeld. Om 7.00 inschrijven bij de balie/receptie bij de ingang en daarna zou de rest vanzelf gaan. Oke, fijn vroeg zodat ik niet te lang had om me er zenuwachtig om te maken. Lisa mocht gaan logeren bij opa en oma, we hadden afgesproken dat we haar zouden brengen en dat ze haar zondag terug zouden brengen als we weer thuis waren. 

Omdat het al zo vroeg was en omdat we toch oppas hadden besloten we maar een hotelletje te pakken vlakbij het ziekenhuis. Zo waren we rond 18.30 in Gent en hebben we samen wat gegeten en zijn we naar de hotelkamer gereden. Ze hadden de eerste 3 nederlandse zenders dus jeej!! We konden gewoon wie is de mol kijken vanuit ons hotelbed. Lekker relaxed wat afleiding en na MolTalk zijn we gaan slapen. Om 6.00 ging immers de wekker al.

Na gedouched te hebben en onze ontbijtpakketjes opgehaald te hebben gingen we naar het ziekenhuis. Om 7.00 was het op heel veel plekken nog donker en moesten we of door het donker of zelf de lampen aan maken. Best vreemd om zo in een verlaten ziekenhuis te lopen. Na ongeveer een half uur a driekwartier wachten werd ik naar binnen geroepen. Johan was net weg gegaan om zijn bijdrage te leveren aan het laten groeien van een gezond mini mensje. De deur door was meteen een recovery ruimte waar ik naar een bed begeleid werd en waar ik zo`n sexy operatie hesje aan mocht doen. Mijn ondergoed mocht ik aan houden. Omdat ik het fris vond en omdat het bed met dekens er toch was ben ik er lekker onder gekropen. Het is dat je een band om krijgt wat iedere paar minuten je bloeddruk meet en je een infuus krijgt waardoor je niet erg comfortabel ligt anders had ik misschien nog wel even mijn ogen dicht kunnen doen. Ze vielen al bijna dicht omdat ik toch wat moe was van het onrustige slapen vannacht.

Dan is het wachten tot je aan de beurt bent. Eenmaal binnen in de ruimte waar de punctie plaats zou vinden achter een schermpje stond het beruchte martelwerktuig al klaar en mocht ik meteen er in gaan liggen met mijn benen in de stijgbeugels. Eerst nog een echo om de precieze plek van mijn eierstokken te lokaliseren. Dat vond ik al geen pretje, laat staan wat ze zometeen gaan doen. Alle spanning kwam er even uit en ik moest huilen. Gelukkig waren er twee rustige kundige vroedvrouwen die begrip hadden voor mijn angst omdat dit de eerste keer was. Ze hebben me heel fijn uitgelegd hoe alles in zijn werk zou gaan. Na dat ze me van binnen en buiten ontsmet hadden gingen ze beginnen. 

Eerst kreeg ik een eerste shot morfine om de pijn van de lokale verdoving te verzachten. Dit waren zes prikjes. De eerste twee waren gemeen maar ze waren alle zes gezet voordat ik er erg in had. Gelukkig want dit zou het ergste zijn van de hele punctie. Toen kreeg ik nog een shot morfine en begonnen ze aan mijn rechtereierstok. Daarvoor moest heel hard op mijn buik gedrukt worden door 1 van de vroedvrouwen om die goed zichtbaar en bereikbaar te krijgen voor de arts. Niet fijn maar te doen. Voor ieder eitje werd er een naald afgeschoten om deze steeds te pakken en op te zuigen in een buisje met gele vloeistof. De vroedvrouw die niet op mijn buik aan het drukken was vertelde dat follikelvocht er zo uitzag en was me met allerlei vragen aan het afleiding waardoor de ene kant voor mijn gevoel zo klaar was en wel mee viel. 

En toen na nog een shot morfine de linkereierstok. Ik had het ergste al gehad werd me toen verteld. Nou, niet dus. Bij de linker heb ik gejankt van de pijn. Ik weet niet was het was maar iedere keer dat ze die naald afschoten in mijn eierstok ging ik door de grond. Ik kreeg nog een extra shot morfine omdat het zo`n pijn deed en daarna werd het iets minder gelukkig en door gewoon rustig te blijven ademen was het laatste beetje weer acceptabel. 

Gelukkig was het gauw genoeg klaar en mocht ik terug om te gaan wachten in de andere ruimte. Daar was ik heel kort even heel misselijk maar dronk gauw genoeg mijn bekertje water op. Vanaf dat ik de avond er voor om 22.00 naar bed ging niks meer gehad, geen druppel water en het was inmiddels al half 10 in de ochtend.  Misschien moest ik juist wat drinken tegen de misselijkheid. Gelukkig werkte dat. Toen de misselijkheid gezakt was kreeg ik ook een kopje thee en een suikerwafel. Ik merkte dat ik wel wat lustte. Ik was wel heel erg moe van de morfine en van de spanning die er uit kwam maar ik wilde niet gaan slapen. Dat kwam wel weer een andere keer. 

Het infuus was op een bepaald moment op en toen vroeg ik of dit eruit mocht zei ze dat ik eerst moest plassen en dat hij er dan wel uit mocht. Dus ging ik dat maar meteen proberen. En dit lukte dus toen hebben ze eerst nog bloed geprikt vanuit het infuus en toen hebben ze deze afgesloten en mocht ik mezelf ook aankleden. Al met al heeft de punctie 40 minuten geduurd en heb ik nog een uurtje doorgebracht voordat ik naar huis mocht. Op de hotelkamer aten we samen onze ontbijtpakketjes op en rond 12.00 reden we naar huis. 

O en by the way, voordat ik ging vertelde ze me dat er 17 eitjes waren gevonden. Het zou een afvalrace worden maar er was nu wel een mooi aantal gevonden. 17!!! Daar mogen er 10 van de vriezer niet halen over een dag of 5, dan nog heb ik nog embryotjes over die een kans maken om uit te groeien tot een kindje. Met een dubbele translocatie zal er weinig overblijven maar er hoeft er maar 1 tussen te zitten die de vriezer haalt die gezond is en wat een broertje of zusje voor Lisa betekent en een tweede wonder voor ons..........