Perfectie met een traan deel 3

De volgende morgen na de verschrikkelijk zware dag in het Erasmus, word ik wakker met zo een enorm rotgevoel en dan weet je het weer. Het slaat weer in als een bom. Hoe kom ik uit bed, hoe kom ik überhaupt deze dag weer door. Papa zorgt enorm goed voor mij en de jongens. Niks is hem teveel. Om half 10 belt de klinisch geneticus op. Hij heeft wat vragen over eventuele afwijkingen in de familie. Een vriendelijke man die rustig uitlegt wat ze gaan doen en wanneer we de uitslag kunnen verwachten. We spreken af dat hij belt als alle uitslagen binnen zijn, dit kan zo een twee weken duren. Er zit al spoed achter, dit omdat je een zwangerschap na de 24e week niet meer mag afbreken.

De rest van de dag proberen we zo goed als het kan de jongens nog te helpen met hun schoolwerk. Tussen die bedrijven door praten wij veel over jou toekomst als hartekind. Hoe zou jou leven eruit zien met de operaties en een vooruitzicht dat je niet oud kan en mag worden. We lezen veel verhalen over ouders en kinderen die een hartekind hebben of zelf een hartekind zijn. Zoveel mogelijk informatie proberen we te verzamelen, want we geven jou niet zomaar op. We willen vechten voor jou! Naast dat we jou toekomst en de toekomst voor ons gezin proberen uit te puzzelen, zijn we ook heel realistisch en zoeken we informatie op over het afbreken van de zwangerschap. Ik weet, als dit ons keuze gaat zijn, wil ik het zo mooi mogelijk maken. Jou geboorte moet ook dan gevierd worden.  Je maakt ons hoe dan ook voor de derde keer papa en mama van een zoon. Je hoort bij ons en dat zal altijd zo blijven. Ik wil me rijker voelen met jou erbij. 

We hebben toch nog heel veel vragen over jou hartje. Hoe zat het nou precies ook alweer? Ik besluit daarom om de volgende dag de kindercardioloog te bellen. We schrijven al onze vragen op. Ook maak ik een afspraak voor vrijdag middag met de gynaecoloog in Delft om aan haar onze vragen te stellen over het afbreken van de zwangerschap.

De rest van deze dag verloopt redelijk rustig. We knuffelen en praten veel. Je trappelt er op los in mijn buik wat ik soms erg moeilijk vind. Hoe lang ga ik dit nog voelen? Papa zegt heel mooi, geniet namens ons drie van dat kleine mannetje in je buik. Ik probeer bij elk schopje het gevoel vast te houden voor later, ik mag dit nooit vergeten!

De volgende ochtend is het weer gelukt uit bed te komen. Papa brengt je broers naar school en ik bel alvast met het Erasmus om een bel afspraak te maken met de kindercardioloog. Ik word hier later over terug gebeld. Rond 10 uur gaat mijn telefoon al, het is de kindercardioloog. Ik zet hem op handsfree zodat we beide kunnen luisteren en praten. We gaan ons rijtje vragen af, het blijft allemaal erg onzeker. Je leventje zal als alles mag slagen na drie open hart operaties er als nog heel zwaar uit zien. Ook verteld ze dat het voor kinderen veelal een traumatische ervaring is en dat ze tegenwoordig standaard emdr therapie aangeboden krijgen. Hoe dat jou hartje er echt aan toe is kunnen ze na de geboorte pas zien. Die onzekerheid maakt ook het voorspellen van jou toekomst zo enorm lastig. Het was een fijn gesprek, maar ook verwarrend. Wat moeten we nou toch. We krijgen steeds meer het gevoel dat we jou deze lijdensweg niet aan willen doen. We hebben liefde voor jou, zoveel om te geven, maar word dit een eerlijke strijd voor jou? Hoe krijg je in deze je hart en rationele gedachte op 1 lijn? 

Ik praat in de avond met Finn en Jake. Ze voelen met hun kleine handjes jou schoppen in mijn buik. Prachtig vinden ze het. Finn vraagt of we de uitslag van de punctie al hebben en of we al een beslissing genomen hebben. Ik vertel beide jongens dat de uitslag nog even duurt en dat je zoveel pech hebt wat betreft jou hartje, dat de kans niet zo groot is dat je bij ons kan blijven. Jake verteld dat hij zijn beslissing al genomen heeft, jij wordt geopereerd. Ze huilen intens, ik troost ze en zeg.... het komt wel goed, hoe dan ook, het komt altijd weer goed. Finn vraagt, maar mama als we hem moeten laten gaan, dan komt het toch niet goed? Mijn hart breekt in duizenden stukjes. Het komt ook dan goed met ons lieve Finn, we hebben elkaar. De kleine man zal altijd bij ons blijven en Jake jij wordt dan nog steeds een grote broer. We blijven een gezin van 5. Het enige wat zij willen is hun broertje, ze willen voor hem zorgen. Jake stelt voor om jou te dragen als je zelf de energie niet hebt. Ik ben zo trots op die jongens, de liefste grote broers ever! Wat doen ze het toch goed.

Wat denken veel mensen aan ons, je zit al in zoveel harten. Iedereen leeft mee. We krijgen kaartjes en bloemen. Dat doet ons goed, we zijn niet alleen.

Vrijdag ochtend 8 januari word ik wakker, meteen weer die mokerslag. Ik wil alleen maar onder mijn dekens blijven. Alles doet me weer zo een zeer, deze pijn is niet te beschrijven. Ik gun hem niemand. Papa komt bij me liggen, houdt me vast en zegt lieve woorden. Ik blijf nog even liggen en papa zorgt voor de jongens. Het lukt me om 9:15 uur uit bed te stappen. We gaan de dag weer doorkomen. Het lukt ons ook vandaag.

Einde van de dag moeten naar het ziekenhuis voor de afspraak met onze gynaecoloog. We hebben een fijn gesprek in het ziekenhuis. Voornamelijk hebben we het over het afbreken van de zwangerschap. Alle vragen gesteld en onze wensen gedeeld. Het geeft rust om te weten dat de wensen die we hebben ook mogelijk zijn. Ondanks dat onze keuze nog niet definitief is plannen we een afspraak in voor de inleiding, deze zal als we hiervoor kiezen 25 januari plaatsvinden. We spreken af om die vrijdag daarvoor elkaar nog even te zien. 

Wat ben ik blij dat jou papa en ik zo goed kunnen praten en dat we op één lijn zitten. We hebben inmiddels besloten de zwangerschap af te breken, na alles 100x te hebben doorgenomen voelt dit voor onze baby het beste. Ondanks dat ik weet dat we dit uit liefde voor ons kind doen, huil ik de ogen uit mijn kop. Papa geeft heel duidelijk aan dat als ik twijfel en toch wil gaan voor een toekomst met jou en alle operaties erbij, ik dat moet zeggen en dat we er dan opnieuw over gaan praten. Ook zegt papa dat we er nu niet over kunnen nadenken, maar als ik ooit toch nog een kindje wil we dat bespreekbaar kunnen maken, maar ik wil alleen jou lief mannetje, geen andere baby, ik wil deze baby bij me houden, ik wil dat deze baby gezond is. Stond die optie er ook maar tussen💔

De dagen erna huilen en praten we veel. Het voelt als een enorm slechte nachtmerrie, waar ik maar niet uit wakker word. Ik zoek van alles voor je uit, kleertjes, urntje, mandje, het allermooiste kaartje. Het geeft me kracht om deze dingen voor jou te kunnen regelen. In mijn buik is het ook super gezellig, niet normaal hoe actief je bent. Als of je mij nog even extra wil laten genieten van jou getrappel. 

Ook heeft de klinisch geneticus gebeld met de uitslag van de vruchtwaterpunctie. Er zijn geen afwijkingen gevonden wat deze hartafwijking kan verklaren. Dikke vette domme pech dus. Bij een eventueel volgende zwangerschap hebben we een herhalingskans van 5%. Het voelt dubbel deze uitslag. De beslissing om ons mannetje te laten gaan voelde wellicht makkelijker als er wel wat gevonden was. De geneticus noemt dit goed nieuws. Voor ons huidige kinderen ook fijn dat er niks gevonden is. Welke uitslag er ook uit was gekomen, zou zo een afschuwelijke beslissing überhaupt makkelijker voelen? Het is zo onnatuurlijk. Je kind laten gaan, totaal tegen al je gevoelens in. En toch moeten wij binnen nu en een week afscheid nemen van deze zwangerschap en van ons kind. Een onmogelijke opgave. 

In mijn volgende blog neem ik jullie mee in de dagen voor de inleiding, de inleiding zelf, de geboorte van onze zoon en het afscheid. 

Mee kijken hoe het nu met ons gaat? https://www.instagram.com/maartjes_journey/