Onze roller coaster

Vaak lees je van die verhalen en staat het ver van je vandaan.

Dan ineens zit je zelf in zo'n rollercoaster.

Ik zal beginnen bij het begin.

Rond de 14 weken zwangerschap begonnen bij mij de harde buiken. Dit kon geen kwaad. Had ik in mijn vorige zwangerschap ook.

2 weken geleden kreeg ons dochtertje een heftig buikvirus. Zo erg dat ik 4 nachten met haar op de bank heb "geslapen" en uiteindelijk zat ik met haar op een zondagochtend in het ziekenhuis. Ze hield echt niks binnen en werd alsmaar zwakker. We hebben een nacht in het ziekenhuis gezeten, ze hield alles weer binnen en mochten we naar huis.

Eenmaal thuis werd mijn man ook ziek met hetzelfde buikvirus, 2 dagen later was ik aan de beurt. Gelukkig veel hulp gekregen en kon ik genoeg rusten. Inmiddels ben ik namelijk 25 weken zwanger en dan is zo'n buikvirus niet te doen na zulke slechte dagen. Gelukkig had ik na 2 dagen zo goed als nergens meer last van.

Toen begon het gesodemieter.

Ik had donderdagavond heel erg veel harde buiken, ook al deed ik niks. Dit viel me al erg op, maar maakte me geen zorgen. Drukke week gehad, dus kon het me wel voorstellen.

De volgende ochtend. Ik merkte wat bloedverlies op, net op een vrijdag. Ik belde nuchter de verloskundige op, om advies te vragen waar ik dat weekend op moest letten en wanneer ik echt aan de bel moest trekken. Ik dacht dat een beetje bloedverlies wel kon. Nou, niet dus. Ik moest gelijk langskomen. In dit termijn mocht dat niet.

Ik begon me langzaam zorgen te maken en gelukkig was net mijn schoonmoeder even op bezoek. Zij lette op ons dochtertje zodat ik even naar de verloskundige kon. Ondertussen mijn man ook ingelicht, zou het knap lullig vinden als hij het via een andere weg zou horen. 

Eenmaal bij de verloskundige had ik nog steeds wat bloedverlies en ietswat ontsluiting. Nu kan je hier heel je zwangerschap mee rondlopen zonder dat het kwaad kan, maar gezien mijn frequente harde buiken de avond ervoor, en die inmiddels weer waren begonnen en het bloedverlies moest ik toch wel per direct door naar het ziekenhuis voor een opname. Tjee, had ik die even niet aan zien komen en überhaupt verwacht!

Ik gauw mijn man en schoonmoeder gebeld, naar huis gereden, spullen gepakt en samen met mijn man naar het ziekenhuis. Onderweg naar het ziekenhuis mijn ouders ook ingelicht. 

Gelukkig was de zorg voor onze oudste geregeld, dat gaf rust.

Eenmaal in het ziekenhuis werd ik aan de ctg gelegd en werden er allerlei onderzoeken gedaan.

Ik denk dat het me op dat moment even teveel werd, want tijdens bloeddruk meten viel ik bijna weg. Mijn bloeddruk was dan ook ineens erg laag.

Gelukkig trok het gauw bij en voelde ik me weer goed.

Na de ctg kreeg ik nog een echo om te kijken of dat de harde buiken geen weeën waren. Dit was op dat moment gelukkig nog niet het geval, 2 uur later zou ik weer een echo krijgen om te kijken of dat het allemaal niet doorzet.

2 uur later bleek dat het gelukkig niet had doorgezet, maar de gynaecoloog vertelde wel dat dit een grote waarschuwing was. De baby doet het overigens erg goed gelukkig. 

Daarnaast kregen mijn man en ik de opdracht dat wij een keuze moesten maken dat als het nu alsnog door zal zetten, of dat wij er dan alles aan zouden willen doen om de baby te redden, met alle mogelijke gevolgen van dien. Ik was op dat moment 25 weken en 4 dagen in verwachting. Nou, je kunt je voorstellen dat deze vraag als een bom inslaat op zo'n moment. Gelukkig zitten mijn man en ik op één lijn en was de keuze snel gemaakt.

Ik moest die nacht wel blijven, omdat ik nog steeds harde buiken en bloedverlies had. Niet zo erg meer, maar gewoon om het risico niet te nemen.

De volgende ochtend werd ik weer aan een ctg gelegd, weer standaard controles, alles was goed en ik mocht naar huis. Ik had die nacht geen harde buiken meer gehad en het bloedverlies was ook gestopt.

Ik mocht onder bepaalde strikte voorwaarden naar huis. Ik hoef nu nog geen bedrust te houden, maar het komt wel in die richting. Ik mag niks meer doen en zodra ik weer harde buiken krijg welke weer frequent zijn of bloedverlies, moet ik gelijk weer bellen.

We kunnen gelukkig bij mijn ouders verblijven, zodat we hulp hebben met onze kleine en ik niet teveel kan/mag doen. 

Ik ben benieuwd hoe dit gaat aflopen.