Onverwacht zwanger met een translocatie Deel 2

Het was donderdag en ik moest ongesteld worden, 's avonds dacht ik, het zal dan in de nacht wel komen. Vrijdag dacht ik, hm.... vreemd.. ik ben altijd heel regelmatig ongesteld, ik zou bijna zeggen op de minuut af. Ik maakte nog het grapje, straks ben ik zwanger haha. Mijn man: nou dat hoop ik toch niet. Zaterdag, in mijn achterhoofd wist ik het al, ik heb tot kwart voor 5 gewacht of mijn menstruatie nog op gang kwam, toen nog maar snel voor sluitingstijd naar de winkel om een test te kopen en ook maar gelijk foliumzuur. Ik app mijn man hoe laat hij thuis is van het werk. Hij zegt dat het een latertje word. KAK! Ik app hem en zeg dat ik een zwangerschapstest heb gekocht omdat ik het niet vertrouw. Hij moet lachen en zegt nou laat maar weten. Ik zeg ja daaaag dit ga ik niet in mijn eentje klaren, ik wil dat je er bij bent. Oke schat dan moet je nog een aantal uren wachten. Om 22 uur app ik hem of hij al in de buurt rijdt, mijn blaas stond op standje overstromen. Rond 23 uur ben ik thuis. KAK! Nog even volhouden! 

Manlief kwam in huis en nam gelijk een duik onder de douche. Totaal geen idee hoeveel stress ik had, hij was er volgens mij helemaal niet mee bezig dat het wel eens raak kon zijn. Nou goed dan, ik met een opluchting die blaas legen, maar als snel werd die opluchting zenuwen. Ik deed het dopje op de test en legde de test op de kop op de wastafel. Kijk jij zo maar,ik wil het niet weten riep ik terwijl ik de keuken in liep. Daarna gelijk weer terug rennen en mijn man aan keek, kijk jij nou maar ik durf niet. Oke geef ff dan. NEE ik kijk zelf wel, zei ik bijna hysterisch. Mijn man vond het geloof ik nog steeds wel komisch.  Ik draaide de test om en keek mijn man met grote ogen aan vervolgens nam ik een sprint de keuken in. Ik heb letterlijk met de handen in het haar een aantal rondjes om de eettafel gelopen, weer terug de badkamer in begon ik keihard te huilen. Mijn man stond nog steeds onder de douche en zei waarom huil je nou, ben je nou wel of niet zwanger. JA IK BEN ZWANGER! Hij schrok,  neeeee dat kan toch niet. Nou blijkbaar wel riep ik huilend. Hij deed de douche uit,kwam voor mij staan en zei, en nu? Toen begon ik te lachen, heel hard te lachen, hysterisch te lachen. Mijn man zei een paar keer waarom lach je nou? Wat vind jij hier van, hoe voel je je hier bij?  En ineens werd die boos, stop verdorie met lachen en zeg me wat je er van vind! Ik keek hem aan, werd stil en begon weer te huilen. "Ik weet niet hoe ik me voel, ik weet niet wat ik hier van vind,hoe moet ik me nu voelen"

Ondanks dat ik het in mijn achterhoofd wist was het toch nog een grote schok om het echte bewijs te zien op de badkamermeubel. 

Die maandag maar een verloskundigenpraktijk gebeld en vertelt dat ik een robertsoniaanse translocatie 14/21 heb. Er werd een afspraak gemaakt voor over 4 weken en waarschijnlijk moest ik daarna ook nog naar het umcg. Maar we zouden eerst met elkaar in gesprek en de eerste echo afwachten. 

Tussendoor hadden we onze zomervakantie naar Zakynthos gepland staan, de eerste echte zomer vakantie weer sinds jaren waar we ons zo enorm op verheugd hadden. En wat was die vakantie fijn.. nott! Hahaha. Heerlijk in die 6e,7e,8e week vd zwangerschap. Hondsberoerd was ik, de geur van eten kon ik niet verdragen. Eten überhaupt kon ik niet verdragen. Waar het een leuke excursie moest worden, heb ik mijn maaginhoud aan de vissen gevoerd. Ach ja... we hadden in elk geval mooi weer, maar wat was ik blij dat we weer naar huis gingen.

Met 8 weken en 4 dagen naar de verloskundige en voor zover zij het konden zien zag alles er goed uit. We konden diezelfde week nog terecht in het UMCG voor een gesprek en informatie over de onderzoeken die gedaan konden worden. Met 11 weken even wat bloed brengen naar het UMCG voor de NIPT-test. En toen begon het wachten.. 

De naaste familie om ons heen waren allemaal enthousiast en blij en waren enorm zenuwachtig wat de uitslag van de test zou zijn. Wij daarintegen waren enorm nuchter, allereerst zeiden we constant tegen de familie dat ze niet zo blij moesten zijn omdat er nog steeds een kans was op een miskraam, laten we eerst maar richting de 15 weken zijn zei ik steeds. Over de uitslag vd NIPT-test waren we ook nuchter, als het kindje down heeft, dan moest dat gewoon zo zijn en gaan we er helemaal voor. 

De dag dat ik gebeld zou worden voor de uitslag was ik aan het werk in mijn salon. Gelukkig had ik een leuke en lieve vaste klant met een lange behandeling, dus ik hoefde alleen haar te vertellen dat ik elk moment gebeld kon worden en dat ik geen idee had hoe ik zou reageren. 

Het moment was daar, de telefoon ging, mijn hart sloeg over, spontaan sprongen de tranen in mijn ogen vd zenuwen. Goh blijkbaar was ik toch niet zo nuchter. "Hallo mevrouw, ik kan u vertellen dat uw kindje geen patau-, edwards- of downsyndroom heeft".

Mijn ingehouden emoties en spanningen van blijkbaar al die weken ervoor barsten los. Ik kan niet meer stoppen met huilen en kan niks meer zeggen. De lieve mevrouw aan de andere kant van de lijn wist niet wat ze met me moest, "ach meid toch zei ze een paar keer" Na een paar minuten zei ik, sorry hoor ik kan er even niks aan doen, ik ben echt zo enorm blij! Ik hang de telefoon op en mijn klant vliegt me om de nek en huilt net zo hard mee! Oh wauw! Ik had dit blijkbaar zo niet verwacht. Inwendig had ik me al voorbereid op een kindje met down. 

In de 18e week hadden we weer een controle en we hadden het geluk dat onze verloskundige ook echoscopist is, dus elk bezoekje kregen we ook een echo. Ik had al de hoop dat we het geslacht deze keer wel konden zien, dus ik had mijn man gevraagd om vrij te vragen want vandaag kon wel eens een leuk momentje worden. 

Yes it was! Een jongen! Stiekem had ik daar op gehoopt! Terug in de auto zei ik, nou schat, dit was toch wel "One hell of a lucky shot"

-direct zwanger - een gezond kindje - en ook nog een jongetje!! 

Na de 20 weken echo waren we helemaal gerustgesteld en kon het genieten beginnen. En eindelijk kon ik helemaal los gaan met shoppen! En de oma's ook!