Nobody knows how much I cried that night

Tijdens de verschillende consultaties bij de gynaecoloog werd er nooit vermeld dat ons kindje eigenlijk al vanaf het begin slecht groeide. Voor ons was alles nieuw, wij waren enthousiast en hadden geen kennis van zwangerschappen. Met mijn huidige ervaring en kennis zie ik al aan de eerste echo dat er iets niet goed was. Op 6 weken en 6 dagen zou er een hartslag moeten zijn en als die er twee weken later plots wel is, zou het hartje al regelmatig moeten kloppen. Daarnaast was de grootte van het vruchtje ondermaats, waardoor je als ervaren gynaecoloog beseft dat dit 99,9% zeker niet goed zal aflopen. Tot op vandaag neem ik het de arts kwalijk dat ze ons niets verteld heeft over het bestaande risico. Ze liet ons wekenlang in de waan dat alles normaal was waardoor we onbezorgd begonnen te dromen over onze toekomst als ouders. Wij vinden dat het haar morele plicht was om het ons te vertellen zodra zij twijfelde aan de slaagkans van onze zwangerschap. In dat geval hadden we minder hard van stapel gelopen en meer rekening kunnen houden met dat risico. Het zou ons verlies niet minder groot gemaakt hebben, maar het had wel de val van onze roze wolk minder diep en onverwacht kunnen maken. Onze wereld stortte die dag compleet in. Het ene moment was ik nog trots zwanger van ons kindje, enkele seconden later voelde ik me leeg en verloren. Ze stelde drie opties voor: we konden wachten tot het vruchtje zelfstandig naar buiten vloeide, ik kon het ‘miskraam’ opwekken met medicatie of ik kon kiezen voor een curettage onder volledige verdoving.  We kozen voor de medicatie en kregen de pillen onmiddellijk mee naar huis. Onze gynaecoloog was bij elke consultatie heel zakelijk en gehaast, uitgebreide uitleg kregen we nooit. Zo moest ik zelf ontdekken dat ik die pillen vaginaal moest opsteken (ik had ze bijna oraal ingenomen uit onwetendheid). Via het internet leerde ik dat er tijdens de eerste 6 weken na een vroeg zwangerschapsverlies meer risico is op infecties. Om dat risico te beperken wordt er aangeraden om geen seksuele betrekkingen te hebben, niet te zwemmen en geen bad te nemen gedurende zes weken. Ik belde zelf naar mijn huisarts om alles na te vragen, aangezien ik van mijn gynaecoloog amper informatie kreeg. Ook hierin heeft ze naar onze mening gefaald. Elke consultatie bij haar voelde als ‘bandwerk’. Wij waren voor haar het zoveelste koppel dat zwanger wilde worden of zwanger was. Haar consultaties duurden amper vijf minuten. Ik werd onmiddellijk verzocht om me uit te kleden, de echo werd snel uitgevoerd en nadien vragen stellen was geen optie. Ze blokte het gesprek af en ratelde haar bevindingen af terwijl ze al een volgende afspraak aan het inplannen was. "Je mag betalen bij het secretariaat, tot de volgende keer!" 

Ik probeer niet na te denken over wat er zou gebeurd zijn moest ik die medicatie oraal ingenomen hebben of geen rekening zou gehouden hebben met het risico op infecties. 

Twee avonden na elkaar stak ik de pillen op, daarna volgden helse nachten met hevige weeën. Ik was doodmoe van de vele emoties maar de pijn maakte slapen onmogelijk. De weeën volgden elkaar op, soms met langere tussenpauzes, maar vaak ook snel na elkaar. Mijn man moest die dagen om 3u opstaan om te gaan werken dus wilde ik hem niet onnodig wakker maken. We hadden hierover gepraat en hij had duidelijk gevraagd of ik oké was toen hij ging slapen. Ik had gezegd van wel, het laatste dat ik wilde was dat hij niet veilig op zijn werk zou geraken door slaaptekort. Ik had (heb) hem nodig. Niemand weet hoeveel ik die nachten (en dagen) gehuild heb. Zodat ik alleen was kwam alle emotie los, ik was compleet kapot van verdriet. Al zes weken leefden we op een roze wolk, verlangend naar ons kindje/gezinnetje. Ik zag onze hele toekomst voor mij en tijdens die laatste afspraak bij de gynaecoloog werd onze roze wolk doorprikt. Er was geen hartslag meer, ons kindje had het niet gehaald. Nog voor we de kans kregen om hem of haar te ontmoeten moesten we afscheid nemen. Van het vele bloedverlies dat volgde na de medicatie heb ik één grote bloedprop opgevangen. Er was geen vruchtje in te herkennen, toch heb ik altijd gedacht dat dat ons kindje was. We hebben lang gepraat over hoe we dit verlies een plekje in ons leven zouden geven. We beslisten ons kindje te begraven onder een appelboompje in onze tuin. Elk jaar plukken we de vruchten van ons kindje dat in ons hart leeft, maar nooit fysiek aanwezig zal zijn. Na enkele weken liet ik een armbandje maken met de volgende gegraveerde tekst: “always loved, never forgotten, forever missed”. In het juwelendoosje staat deze tekst: “I will always wonder who you would have been ♡.Wij haalden er veel kracht uit door op deze manier met ons verdriet om te gaan.