Nierstuwing: vrij onbekend en mega pijnlijk...

Au... In de nacht van zaterdag op zondag word ik half drie s'nachts wakker met ontzettende pijn in mijn rechterzij. Het doet zoveel pijn, dat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet. Liggen, omdraaien, zitten, hangen, lopen, bukken... Niks helpt. Het doet ongelooflijk pijn. Ik begin van ellende te jammeren en uiteindelijk te huilen. Mijn moeder trek ik van bed af. Huilend vertel ik haar dat ik niet goed word. Na voelen en kijken en zelfs even midnight googelen weten we in elk geval dat het geen blinde darm kan zijn. Daarvoor zweert de pijn niet uit naar de andere kant en ook zit de pijn wat hoger, net onder de ribben en daarboven, ook goed te voelen als een innerlijke blauwe plek die maar blijft steken. Tot je van ellende in het plafond zit, bij wijze dan.

De volgende ochtend bespreken we hoe het er nu voor staat. Ja, het doet zeer, maar vannacht was een martelgang. Wat is dit nu ineens? De hele zondag voel ik me lamlendig. De pijn in de rechterzij speelt plots weer op een half uur na de lunch. Zou het mijn nier zijn? Maar ik plas gewoon normaal. 

De nacht van zondag op maandag krijg ik weer pijnen. In de rechterzij. Weer... Ik doe geen oog dicht en lig alleen maar te draaien, te lopen en te jammeren en huilen. Op een gegeven moment doet mijn buik pijn. Een rare soort pijn met krampen. Moet ik een grote boodschap doen? Ik haast me naar de badkamer. Niks. Op de wc worden de krampen heviger. Mijn lichaam stopt niet meer en die rechterzij: ah, God save me... Kronkelend lig ik op de badkamer mat. Totdat de krampen na een dikke twintig minuten stoppen. Ik sleep mezelf naar bed.

De volgende ochtend voel ik me nog ellendiger. Als ik niet meer kan staan van de pijn om zelfs een broodje te smeren, zegt mijn moeder dat het eens tijd wordt dat de verloskundige komt kijken. Ik zeg nog dat ik het antwoord al weet. Neem maar een paracetamol. Wat een wondermiddel, dat doe ik dus mooi even niet. Arm ongeboren kind. Wie weet wat je over 10 jaar daaraan kunt relateren. Ik begin aan mijn ontbijtje en direct begint de pijn in de rechterzij hevig. Ik lig te kronkelen van de pijn op de bank. Ik gil het uit en mijn moeder grijpt naar de telefoon. Na 50 minuten is daar eindelijk de verloskundige. Die is de rust zelve. Na het checken van het babyhartje zegt ze: 'oh, alles is goed met het kind', waarop ik tussen de tranen door zeg. Ja tuurlijk, maar met mij is het mis, help!

Een uur later ben ik in het ziekenhuis waar 5 verloskundigen en 1 gyneacoloog om het bed heen dringen. Na een urinetest, een bloedonderzoek en een echo van alle organen die ik met moeite kon doorstaan, is de conclusie: je hebt nierstuwing. De groeiende waterzak met daarin de baby knelt je urineleider van je rechternier af. Hierdoor kan je urine van de rechternier maar moeilijk naar de blaas toestromen. De rechternier is vergroot, ongeveer 2 maal zijn normale grootte, vandaar de pijn. De krampen die je voelde waren weeën. Je lichaam probeerde zich te ontdoen van datgene wat de knelling veroorzaakte. Fijn. En wat kun je eraan doen? Niks, ga maar staan als een hondje, ga maar liggen op je linkerzij om de doorstroming voor de pijnlijke nier te bevorderen. Want ja, een paracetamol wilde je niet hè? Nee, die wil ik niet.  

Daar zit ik nu mooi mee. Nierstuwing. Niemand in mijn omgeving had er ooit van gehoord. Het leuke is nog dat ik het nog had geroepen naar de verloskundige voordat ze me doorstuurde naar het ziekenhuis. En nu tig onderzoeken verder blijkt dat het wel zo is, kun je er én niks aan doen (je mag het houden tot de buik een in een andere richting groeit of tot einde zwangerschap), én het kost me mijn eigen risico van 360 euro voor medisch specialistisch onderzoek in het ziekenhuis...

Pijn dus. HEEL  VEEL PIJN. Pijn die je mag houden. En 360 euro lichter. Wat een kut dag.

Bij deze wil ik andere zwangere vrouwen wijzen op het fenomeen van nierstuwing. Pijn in de rechterzij. Hevige pijn. Ga maar op je linkerzij liggen, of staan als een hondje. Dat moet verlichting geven, (al wil 's nachts niks werken). Het is het niet waard om 360 euro ziekenhuisrekening te moeten betalen en nog steeds die pijn te hebben!