Natuurlijk zwanger geworden tegen alle verwachtingen in, maar met een verhoogde kans op een miskraam en vroeggeboorte.

In mijn laatste 2 blogs heb ik jullie meegenomen in mijn diagnose en operatie van endometriose en adenomyose en de harde woorden van de artsen direct na de operatie: ‘we weten niet of je überhaupt ooit zwanger kunt worden en mocht je dit worden met of zonder traject, dan heb je een verhoogde kans op miskramen en een vroeggeboorte’.

Ook vertelde ik dat mijn osteopaat na mijn behandeling erg positief was over de kans op een natuurlijke zwangerschap.

En toen was het echt zover, ik had een positieve test in handen, ik was natuurlijk zwanger geworden 3 maanden na mijn operatie en direct de eisprong na de behandeling van de osteopaat, dat tegen alle verwachtingen van de artsen (en mezelf) in!!

Elke maand had ik weer testen gedaan, ieder keer voelde ik wel iets waardoor ik dacht toch zwanger te zijn en elke maand weer een spier witte test. Maar dit keer voelde het anders… ik had voor het eerst geen buikpijn of krampen voor mijn menstruatie en mentaal voelde ik mij ineens heel goed! Toen gingen er bij mij alarmbelletjes af en ik haalde een test. Daar verscheen direct een tweede duidelijke lijn. Ik was gewoon zwanger, huilen van geluk maar ook direct de enorme angsten en opnieuw de woorden van de artsen die erbij kwamen: ‘verhoogd kans op een miskraam en vroeggeboorte’. In mijn hoofd ging het er ongeveer zo aan toe tijdens mijn zwangerschap.

Ik telde af tot aan mijn ‘niet ongesteldheids-dag’, want ik was vroeg met testen. Op die dag zelf geen bloedverlies, oké dat was positief. Toen kreeg ik flinke steken aan één kant, ik maakte me niet direct zorgen maar ze werden erger en ik belde huisartsenpost, want het was weekend. Met mijn verhaal gingen bij hen alle alarmbellen af… want naast een verhoogde kans op een miskraam of vroeggeboorte had ik dus ook een verhoogde kans op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, ondanks de operatie. Jeetje hier had ik zelf nog niet aan gedacht en ik was pas net 4 weken zwanger hoe dan?! Ik moest direct langskomen, maar uiteraard zagen ze niet meer dan verdikt baarmoederslijmvlies want ik zat veelte vroeg in mijn zwangerschap.

Een slopende week mentaal volgde. Van enorme blijdschap moest ik om de dag naar het ziekenhuis voor een echo en meting hcg, zodat ze mij direct konden behandelen als het inderdaad een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zou zijn. Op de 4e dag zag een gynaecoloog een zwart vlekje in mijn baarmoeder, waarop ik zei: dat is goed toch! Het vruchtzakje? Maar ze zei nee, dit is denk ik gewoon vocht hoor ik zou zeker nog niet blij zijn. Toen stortte ik weer volledig in, het kon ook niet goed gaan natuurlijk. Toch bleek 2 dagen later dat dat wel degelijk het vruchtzakje was en het in ieder geval op de juiste plek zat. Wat een opluchting.

Mijn zwangerschap is achteraf gezien heel goed geweest. Geen rare pijnen, geen bloedverlies, de baby groeide goed, maar mentaal vond ik het zwaar. Ik leefde van echo naar echo en van mijlpaal tot mijlpaal met vele extra echo’s in het begin omdat ik zó bang was dat het fout ging. Continue de woorden van de artsen door mijn hoofd, hoe kan dit nou goed gaan…

Pas vanaf 24 weken kon ik iets meer genieten, weer een mijlpaal en het meest bijzondere was, deze baby moest gehaald worden omdat ze heerlijk tot 42 weken bleef zitten en mijn lichaam vond deze hormonen zoveel fijner. Ik had 0 lichamelijke klachten, buiten de enorm dikke buik, maar wat een rust. Ik had een flinke baby gemaakt van 3710 gram en kerngezond. Wat een geschenk!

En oja de osteopaat ben ik nog op de dag van vandaag enorm dankbaar, ik weet zeker dat haar behandeling ervoor heeft gezorgd dat ik natuurlijk zwanger ben geworden.

Na mijn bevalling moest ik helemaal gelukkig zijn, mijn grootste wens was uitgekomen, totdat mijn baby een extreme huilbaby was, opgenomen moest worden, mijn lichaam in shock raakte door de hormoonwisselingen en ik een postnatale depressie kreeg. Hier vertel ik meer over in mijn volgende blog.