Mijn copingmechanisme

Ik vind het super knap van al die HG'ers die zich nog zwanger kunnen voelen, die vinden dat ze het ergens voor doen, een einddoel in zicht hebben. Die overtuigt zijn dat ze er iets moois voor terug krijgen.

Mijn copingmechanisme is voor beide zwangerschappen dat ik me niet zwanger voel, dat kan ik dus echt niet. Ik zou de baby volledig de schuld geven en haten. Nu haat ik het gedrocht dat in mij groeit. Straks wordt dat omgetoverd. Zolang ik mezelf dat wijs kan maken... hoop ik dat ik de baby mijn zwangerschap nooit kwalijk neem. De baby is onschuldig, het gedrocht niet, die doet mij pijn, die mishandeld mij van binnenuit. De misselijkheid, de pijn, het trappen en slaan. Een onschuldig babytje zou dat toch niet doen? 

De uitspraak "je krijgt er iets moois voor terug" is voor mij ook echt een no-go uitspraak. De kleine is er nog niet, er kan van alles nog gebeuren. Als ik had geadopteerd of als ik een draagmoeder had gehad dan was ik toch ook niet ziek geweest? Dan had ik de pijn, verdriet, moeite, frustraties e.d. met mijn partner kunnen delen. Die staat dan letterlijk in hetzelfde schuitje. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een geweldige partner, die er voor me is, die me steunt zover hij kan. En daar ligt het probleem, zover hij kan. Hij kan de pijn, verdriet, moeite en frustraties niet overnemen, hij kan er alleen maar voor me zijn. De rest moet ik zelf doen. Begrijp me ook niet verkeerd dat ik denk dat dat makkelijker is, dat denk ik niet, ik denk alleen dat ik het dan kan delen. Dat ik minder het gevoel zou hebben er in me eentje er voor te moeten staan.

Ik vraag me af hoeveel mensen eigenlijk wel een leuke mooie zwangerschap hebben, bestaan die mensen wel? Wat zal het zijn 2 procent? Ik kom in mijn tweede zwangerschap erachter hoe leuk de sommige van de rest van de kwaaltjes wel niet zijn, die waren in mijn eerste zwangerschap onder bedolven door de HG, nu ik die beter onder controle heb mag ik daar van genieten....genieten? Bedankt moeder natuur! Mijn partner herkent de klachten van de eerste zwangerschap die wij toen mooi onder de HG schaarde, blijkbaar toch nog extra kwaaltjes gehad. Hoe moet je het ook uit elkaar houden? Als mijn verloskundige vraagt of ik harde buiken heb, of dat ik mogelijk weeën heb... Nou lieve schat dat weet ik niet, alles doet zeer en het voelt erger als toen ik beviel van de eerste, toen moesten ze mij vertellen dat ik weeën had. Dus ik weet niet hoe het aanvoelt. Maar of ik dan toch wil bellen als ik het wel heb.... tuurlijk, zal het verschil vast merken...?? Ik zit dus met steken in mijn onderrug, harde buik en enorme pijn op diverse plekken. Ik ga niet bellen, mijn vliezen zijn nog heel, zover ik weet en ik heb niet het idee dat ik nu beval. Al voelt het wel alsof er een hand door de baarmoederhals wordt gefrot. (indalingspijn?) maar goed. Dan zou je bellen, krijg je dat antwoord, en dan? dan gaat t over? Nee lijkt me niet, kunnen ze er iets aan doen? lijkt me ook niet. Waarom dan bellen? En toch bij elke afspraak weer: "Je mag bellen, als je het niet weet, of er veranderd iets moet je het laten weten!" Ik heb zelfs een lijstje van symptomen voor hoge bloeddruk gekregen, ik voldoe aan bijna alles. "Ja maar als het erger wordt." Erger? Alsjeblieft niet zeg. Ik heb nog geen hoge bloeddruk, helaas, want dan zou ik ingeleid worden met 37 weken. Ik ben niet zo gesteld op zwanger zijn en zeer blij als het over is. Ik weet het, hoge bloeddruk is echt niet goed voor je, gevaarlijk zelfs in ernstige gevallen, maar ik hoop het net zo erg te krijgen als bij de eerste. Mild wat genoeg reden geeft om een einde aan de zwangerschap te maken.

Hoe had moeder natuur dit trouwens bedacht? Kwaaltjes als onvruchtbaar, moeite met zwanger worden, hyperemesis gravidarum, zwangerschapscholestase, bekkeninstabiliteit, harde buiken waarbij je bedrust krijgt voor de rest van je zwangerschap, zwangerschapssuikerziekte, bloedarmoede, hypertensie en ga zo maar verder. De lijst lijkt wel oneindig. Is dit zodat we niet zomaar zwanger worden? Dat we er goed over nadenken? Is dit om je voor te bereiden op wat er komt? lijkt me allemaal niet behulpzaam. In mijn geval voel ik me voornamelijk saggerijnig, boos, onbekwaam, de eeuwige onmacht. Moet je dat straks op je nieuw geboren kleintje uiten? lijkt me niet zo praktisch. Als vrouw zijnde zou ik/jij toch normaal zwanger moeten kunnen zijn? Had moeder natuur dit niet wat beter kunnen doen? Waar dient dit voor? Ik kan me er alleen maar op frustreren, kwaad worden. Misschien dat ik het na de bevalling los kan laten. Maar nu is de onzinnige oneerlijkheid me te veel. Mensen die absoluut geweldige ouders zouden zijn kunnen geen kinderen krijgen en mensen die hun kinderen mishandelen krijgen ze wel? Kan dat niet andersom moeder natuur? Wat hebben die kinderen jou misdaan? 

Ik gun iedereen een super zwangerschap, dat iedereen in die roze wolk mag zitten, dat we allemaal bij die vermoedelijke 2 procent horen voor een geweldige zwangerschap i.p.v. die vervelende overgebleven 98 procent. Beste moeder natuur: Ik mag jou niet! Vandaag in ieder geval zeker niet.