Magnesium shot

Het is alweer even geleden dat ik heb geschreven over mijn zwangerschap en dreigende vroeggeboorte. Ik kon het gewoon niet. Hoe dichter ik bij het moment van de bevalling kwam hoe meer ik blokkeerde. Inmiddels heb ik 3 EMDR sessies gehad en merk ik dat de blokkade afneemt. Hoog tijd dus om weer eens wat te schrijven over deze periode.

In de laatste blog over mijn zwangerschap was ik inmiddels al 27 weken zwanger. Ik lag op dat moment al 3 weken in het ziekenhuis met gebroken vliezen. De dagen daarna kropen voorbij. Zelfs de 28 weken hebben we gered. Iedereen om mij heen werd steeds optimistischer. Wie weet gingen we wel de 32 weken redden! Ik vond dit moeilijk om te horen. Mijn overlevingsstrategie was namelijk leven per dag. Iedere dag was er weer een gewonnen en gaf ons meisje weer meer overlevingskansen. Rond de 28 weken kregen we weer een groei echo. De echo’s zien er anders uit dan dat we gewend zijn vanwege het weinig vruchtwater. Maar wat blijft het fijn om ons kleine meisje te zien. Onze dwarsligger was gedraaid en lag in stuit. De gynaecoloog verteld dat ik hierdoor een keizersnede ga krijgen. Kansen zijn namelijk veel te klein dat ze nog kan draaien omdat ze zo goed als geen vruchtwater meer heeft. Dit nieuws valt me toch wel rauw op mijn dak. Ik raakte gelijk in paniek. Hoe moest ik dat gaan doen als ik geen auto kon rijden. Hoe kwam ik dan in het ziekenhuis. En ergens was ik ook niet overtuigd van het feit dat ze niet meer zou kunnen draaien. Ze was immers al een keer eerder gedraaid met weinig vruchtwater. En bij de kleine kansen zat ik dit jaar ook vaak genoeg tussen.

Donderdag 21 mei 2020

Tijdens het hartfilmpje die ochtend zakt de hartslag van mijn dochter ineens flink naar beneden. Dit is niet goed. Het gezicht van de verpleegkundige die binnen komt spreekt boekdelen. De bevestiging kwam helemaal toen de tweede verpleegkundige binnen gerend kwam en riep dat ik een infuus moest. Als je mij een beetje kent weet je dat ik prikangst heb en dit nieuws dus niet zo fijn heb ontvangen. Gelukkig kent de andere verpleegkundige mij en zegt ze dat we daar nog even mee wachten. Dat geeft mij weer rust. Ik word op mijn zij gedraaid en ons meisje hersteld zich weer. Wat een opluchting, ze mag toch nog een dag extra in mijn buik blijven zitten.

Zaterdag 23 mei 2020

De CTG was in de ochtend perfect. Iedereen was heel tevreden erover. Wat een goed gevoel gaf dat na die donderdag. Tot ik een paar uur later menstruatie krampen krijg en helderrood bloedverlies. Ik schiet in de stress. Deze klachten had ik ook voordat ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Het voelde voor mij als een teken dat de bevalling niet lang op zich zou laten wachten. Maar was ik hier wel klaar voor? Kan ik hier ooit klaar voor zijn? Ook al zijn haar overlevingskansen beter zegt het niets over hoe ze eruit komt. Ik mocht gelukkig gelijk weer opnieuw aan de CTG en gelukkig deed ons meisje het goed.

Zondag 24 mei 2020

Mijn favoriete verpleegkundige mag vandaag weer voor mij zorgen. Ik ben hier blij mee want ik heb geen goed gevoel. Mijn ochtend start dan ook met lichtroze vruchtwaterverlies en het voelt gewoon niet lekker in mijn buik. De CTG is niet goed, ze heeft meerdere dipjes in haar hartslag. Zelfs de artsen kijken mee. Ze beginnen ook al over het zetten van een infuus. Dit zijn geen goede tekenen. Uiteindelijk gaat het toch beter en mag ik van de CTG af. In de middag komt mijn zusje op bezoek. Terwijl ze er is heb ik weer last van roze vruchtwaterverlies en krijg ik om de 15 minuten last van een harde buik. Ik moet weer opnieuw aan de CTG. Mijn favoriete verpleegkundige geeft aan dat ze er niet meer omheen kan en me echt een infuus moet gaan geven. Ze is blij dat zij de eer heeft om mij te prikken. Ik heb dan ook perfecte aderen volgens haar. De dokter komt langs en we gaan met magnesium starten. Het doel hiervan is om de hersenen van de baby te beschermen. Omdat ik al heel veel kamergenootjes heb gehad weet ik wat de bijwerkingen hiervan zijn. En jawel, binnen no time heb ik het bloedheet. De arts wilt mij begin van de avond opnieuw aan de CTG hebben en als deze weer slecht is gaan ze overwegen of ze haar gaan halen. Mijn partner mag hier niet bij zijn omdat ik die middag al bezoek van iemand anders heb gehad. Dat zijn nou eenmaal de corona maatregelen. Ik smeek ze om dit wel toe te laten. Ik durf die CTG namelijk niet alleen te doen. Stel nou dat het wel slecht is en ze moet gehaald worden, moet ik dat dan alleen doen? En stel nou voor dat ik naar de OK moet dan zal hij toch naar het ziekenhuis moeten komen. Wat maakt het dan uit dat hij daarvoor er al is. Na overleg maken ze een uitzondering voor ons, hij mag toch komen.

De CTG is redelijk en ze besluiten dat het voor nu beter is om haar nog te laten zitten. Als er iets veranderd moet ik gelijk weer aan de bel trekken. Mijn partner gaat weer richting huis want mijn zusje zit op dit moment nog thuis op te passen. Rond kwart voor 12 in de nacht verlies ik een groot bloedstolsel. Ik voel gelijk weer spanning. De verpleegkundige gaat met de arts overleggen en komt terug met het nieuws dat ik midden in de nacht weer opnieuw aan de CTG moet. Na 1,5 uur mag ik er weer vanaf. Ze had wel wat kleine dipjes maar niets waar we ons voor nu zorgen om moesten maken…… Niet wetende wat er de komende uren nog zou komen…