Liefde vermenigvuldigd zich als je het deelt

29 MEI 2013

Mereijn en ik konden ons geluk niet op; een plusje op de laatste kruidvattest uit de grootverpakking: ZWANGER! Intens elkaar omhelzend en giechelend als pubers keken we elkaar nog wat onwennig aan. Onze grootste wens leek werkelijkheid te worden. Na bijna

15 jaar best friends, soulmates, geliefden en nog veel meer zouden we papa en mama worden! De weken die volgden beleefden we af en toe in een roes, maar heel intens. Onze ouders, broers en schoonzussen werden van het heugelijke nieuws op de hoogte gebracht door middel van hele foute roze-blauwe chocoladeflikken, bloemen met een kaartje: van harte gefeliciteerd met jullie kleinkind en een cadeaukaart van de Prenatal. Ik hoor het mijn broer nog heel droog zeggen: 'En bedankt hè, da komt wel op'. Pas toen de tranen bij mijn ouders in de ogen sprongen, die wisten het al een half uur, begon het ook bij hem te dagen. Wat genoten we van ons en hun geluk! Vrienden en collega's deelden later mee in de pret nadat we onze beebiemuis op de echo hadden zien spartelen en ik twee weken 'vakantie' had genomen om die door te brengen op bed en bank. Een enkeling uitgezonderd, want blijkbaar straalde het van me af zodat zij, die goed keken, het waarschijnlijk op mijn voorhoofd zagen staan. Na de langverwachte 20-weken echo viel er een enorme spanning van me af, beebiemuis was voor zover ze konden beoordelen gezond! Had geen bizarre aangeboren afwijkingen of afmetingen, groeide goed en bleek drie beentjes te hebben; jawel we kregen een zoon! Een paar dagen later vertrokken Mereijn en ik naar Kefalonia voor onze voorlopig laatste vakantie samen. Nou ja samen?!?! Vergezeld van een inmiddels goed geïsoleerde ienieminiebabybuik en een aantal babynamenboeken en -apps genoten we van elkaar, zon, water, eten en (alcoholvrij) drinken. Na een middag puzzelen en letters van onze beide namen schuiven aan het zwembad liet ik ietwat twijfelend mijn 'vondst' aan Mereijn zien. Hij was meteen enthousiast en zo werd 'Silveijn' geboren. Als of het zo moest zijn voelde ik die avond ons kindje voor het eerst, wat was dat een magisch moment! Na thuiskomst begon het zwanger zijn voor mij pas echt, zeker toen ik 24 weken zwanger was, ik huilde toen ik die ochtend wakker werd; 24 weken, ons kindje was levensvatbaar en zou vanaf nu bestaan voor de Nederlandse Wet! Slecht slapen, soms zelfs uren wakker liggen, doodmoe, jeuk over mijn hele lichaam, vooral ‘s nachts, als ik dus eigenlijk wilde slapen, vocht in mijn handen inclusief een tintelende rare pijn, continu plassen, enorme druk op mijn blaas, bekkenpijn...Een greep uit de kwaaltjes tijdens mijn zwangerschap. De kwaaltjes die het allemaal dubbel en dwars waard zijn geweest en waar ik stiekem best al wel weer naar verlang, want oh oh: wat vond ik het toch heerlijk om zwanger te zijn! 41 weken lang mocht ik genieten van een klein wonder in mijn buik! 41 weken lang was ik goed gehumeurd. 41 weken van enorme blijdschap maar ook onzichtbare extreme ongerustheid, weken van grote uitgaven aan veel kleine spulletjes. Weken van groei in omvang en krimp in portemonnee en hersencapaciteit, weken van ultiem geluk. De vier weken van mijn zwangerschapsverlof bracht ik voornamelijk lunchend in een restaurant, badend in mijn heerlijk luxe badkamer of onderuitgezakt voor de televisie door. De laatste week zat ik vacuüm getrokken in mijn eigen huis te genieten van schaatsen, skiën en sleeën in Sotsji. Ik wilde niet meer weg want stel je voor dat Silveijn zich aandiende! Op vrijdag 14 februari, een week na de uitgerekende datum, de dag van de liefde, stelde ik Mereijn voor om toch nog ergens te gaan lunchen. Ik was het ineens zat dat binnen zitten en voor mijn gevoel niks doen behalve broeden...Hij wilde niet, keek me bezorgd aan, ik stond op knappen. Hij zou de oven aanzetten en lekker thuis broodjes voor me bakken. Enigszins verontwaardigd en geïrriteerd droop ik af naar boven om me aan te kleden en op te maken. Dit deed ik al weken; me in mijn panty hijsen, mijn haar föhnen, vol in de make-up, want je wil er toch een beetje appetijtelijk uitzien als de hele goegemeente tussen je benen kijkt nietwaar?! Terwijl ik me in mijn zwangerschapsonderbroek hees voelde ik een op dat moment onverklaarbare buikkramp; zou het de giros van de avond ervoor zijn of toch misschien?!?!? Ik besloot na een half uur met regelmaat terugkerende krampen en inmiddels opgetut alsof ik een avondje uit ging toch Mereijn maar even in te lichten. Die bevond zich meteen in een opperste staat van opwinding. Het was begonnen!!!! Hij danste uitzinnig rond met Ayko in zijn armen, het arme beestje keek hem verrast aan en dacht waarschijnlijk dat hij mee uit mocht en een koekje kreeg...maar nee, een kleine beebie zou zijn intrede maken in het privé- domein van onze hond. Nog even en we zouden ons kleine mannetje ontmoeten. Terwijl de weeën zich om de paar minuten aandienden en ik de optie van 'pijn gerelateerd aan De Griek' nog openhield zag ik in mijn ooghoeken Mereijn bij elke vertrekking van mijn snoet lichtelijk genieten. 'Het is bijna leuk om jou pijn te zien lijden', aldus de aanstaande papa. Ik wierp hem een allesvernietigende glimlach toe. Binnen twee uur kon ik alleen nog maar staan. Staand de golvende pijn opvangen terwijl ik tussendoor in extase het glazuur van de tegels ijsbeerde. Ik zou moeder worden! Euforie en angst wisselden elkaar af...wat een vreemde gewaarwording was dat. Enorm blij dat dat waar ik al negen maanden naar uitkeek begonnen was, maar bang voor het onbekende, hoeveel pijn zou het doen, zou alles goed gaan met Silveijn en mij...Veel tijd om te doemdenken had ik niet. Mijn met adrenaline doordrenkte schat met weeën-app attendeerde me op het feit dat 'ze' om de 3 minuten kwamen. De verloskundige werd gebeld, ik stofte mijn ziekenhuistas die al 4 weken klaarstond af, checkte nog een keer haar en make-up en verplaatste me enorm sierlijk op pumps naar de auto waarna we vanwege een klapperende band binnendoor via de kinderkopjesweg, achter een bus vol bejaarden, naar een met rood behang behangen verloskamer in het ziekenhuis reden. Krom lopend van de pijn en puffend op het ritme van 'altijd-is-kortjakje-ziek' stapten we het ziekenhuis binnen waar de receptioniste vroeg wat we kwamen doen:

We krijgen een kind!!!