Klein groot wonder

Het is eerste pinksterdag 23-05-2021. Ik ben 4 dagen overtijd. Niet zo gek, want sinds de geboorte van Tom is mijn cyclus niet altijd even regelmatig. Toch begin ik te twijfelen; zal ik zwanger zijn? Ik besluit een test te doen, want dan weten we het gewoon.

Het duurt niet lang voor ik het resultaat af kan lezen: heel erg duidelijk positief! Gek, ik voel me helemaal niet zwanger. Ik weet ook niet zo goed wat ik moet voelen. Ben ik nu blij, verdrietig, onzeker? De volgende dag besluit ik opnieuw een test te doen, nu eentje die ook aanduidt hoe lang ik ongeveer zwanger zou zijn. Opnieuw positief en hij geeft aan 3+! Zo lang was ik toch niet overtijd? Ik zoek op internet wat het kan betekenen. Ik kan niet al langer zwanger zijn want de gynaecoloog heeft nog een echo gemaakt vlak voor ik ongesteld werd en daar was op te zien dat ik snel ongesteld zou worden. De volgende dag werd ik ook daadwerkelijk ongesteld.

Op internet kwam ik opties tegen voor een hoog HCG-gehalte: een meerlingzwangerschap of een mola-zwangerschap. Dat laatste had ik beter niet kunnen lezen, want meteen sloeg de ongerustheid toe. 26 mei belde ik de verloskundige. We zouden hier 16 juni terecht kunnen voor de eerste controle. Na het telefoontje sloeg de twijfel toe: wilde ik toch niet liever onder controle staan van het ziekenhuis? Ik belde naar het ziekenhuis om te vragen of ik bij hen onder controle kon staan. Dit kon en we konden 9 juni komen voor de eerste controle. Ik belde de verloskundige en legde uit dat ik liever onder controle wilde staan van het ziekenhuis. Ze begreep het en zou later weer contact opnemen om te informeren hoe het met me ging.

Op 9 juni was daar de eerste afspraak in het ziekenhuis. De gynaecoloog maakte een inwendige echo en wat we zagen was een kloppend hartje, een kindje dat de juiste lengte had voor de termijn van 7 weken! Wat een opluchting.

Toen ze verder keek zag ze mogelijk een tweede vruchtzak. Deze was helemaal leeg. De gynaecoloog vertelde dat deze vanzelf zou verdwijnen de komende weken. Ook vertelde ze dat de kans dat het nog fout zou gaan, 5% was. Meteen dacht ik: "Dat zegt me niet zoveel, hoe klein was dan de kans geweest dat Tom zou overlijden?" Je bent zo ontzettend bezig met wat allemaal mis kan gaan tijdens de zwangerschap. Ik snapte wel dat de gynaecoloog ons ook gewoon gerust wilde stellen. Aan de hand van de eerste dag van mijn laatste menstruatie, betekende de gynaecoloog dat ik 26-01 uitgerekend zou zijn. De dag van Tom zijn geboorte! Ze vertelde dat dit mogelijk nog aangepast zou worden a.d.h.v. de termijnecho.

Opgelucht door de goede echo, maar toch ook met een bepaalde gereserveerdheid, gingen we naar huis.

25 juni mochten we langskomen voor de termijnecho. De echoscopist was ontzettend lief. Ze liet meteen zien dat het hartje klopte. Ze vroeg wanneer voor ons de spanning minder zou worden. Ik gaf aan dat dit waarschijnlijk zou zijn na een goede 20-wekenecho. Ze vertelde dat ze in het ziekenhuis nieuwe echo-apparaten hadden die afgesteld moesten worden. Ook met het oog op de 13-wekenecho die ze binnenkort willen invoeren. Ze hadden hier patiënten voor nodig waarbij ze dit konden oefenen. De vrouw vroeg of wij hieraan deel wilden nemen over een paar weken. We stemden hiermee in.

Volgens de echo van 25 juni was ik nog geen 10 weken zwanger. Dit betekende dat de termijn nog niet goed genoeg bepaald kon worden. Verder vroeg ze of ik last had gehad van bloedverlies. Ik was hier een beetje verbaasd over dat ze dit vroeg en zei dat dit niet het geval was. Ik vroeg haar of zij ook iets van een tweede vruchtzak had gezien. Ze vertelde dat ze daarom had gevraagd naar bloedverlies, want zij zag inderdaad iets wat mogelijk een tweede vruchtzak geweest kon zijn. Meteen stelde ze me gerust dat dit vanzelf zou verdwijnen en we ons hier geen zorgen over hoefden te maken.

Omdat de termijn nog niet goed bepaald kon worden, mochten we 5 juli opnieuw terugkomen voor de termijnecho.