9 jaar geleden
Ken je dat gevoel van irrationele angst zo ineens?
Ik ben niet bang of angstig aangelegd, helemaal niet zelfs, maar soms zo ineens heb ik een kort momentje van twijfel en angst.
Ik ben een positief ingesteld mens.
Probeer altijd overal het beste en mooiste in te zien.
Ik ben lekker ondernemend met mn kinderen. Mn dochter van 3 mag dingen uitproberen, klimmen, klauteren, gek doen, het is niet snel te gek zeg maar. Daarbij hou ik natuurlijk zover dat kan wel de veiligheid van mn kind in de gaten.
Maar soms zonder aanleiding word ik ineens bang/angstig.
Angst die nergens op gebaseerd is!
Bang dat ik mn kinderen niet mag zien opgroeien, bang om hen veels te vroeg kwijt te raken.
Totaal uit het niks komt het, juist op momenten dat ik het niet verwacht.
Zo ook vorige week weer. Ik zit naar mn dochter te kijken, ze is lief aan het spelen met haar barbie poppen en op de achtergrond uit de box komt het brabbelende geluid van mn zoontje die zn stembanden aan het ontdekken is.
Ineens dacht ik; wat bof ik toch met zo'n prachtige gezin en gelijk daarna;
wat als er wat met jullie gebeurt!
Wat als ik 1 van jullie veels te vroeg zou moeten missen, of jullie mij!
Verdriet komt op, tranen in mn ogen ..... pffff slik.
Dat gevoel is ook zo weer weg.
Met een flinke dosis gezonde beredenatie en zelfspot verdwijnt het angstige gevoel weer net zo snel als dat het opkwam. Het gebeurt niet vaak en ik sta er normaal ook niet lang bij stil, maar ik vroeg me dit x af .... zijn er meer mama's die dit herkennen?
spirnay
Herkenbaar, al denk ik dat mijn angst nog steeds een "nawee" is op hun vroeggeboortes (34 & 31 weken). Dat waren heftige tijden omdat ze allebei onverwacht spontaan veel te vroeg kwamen en we op de NICU heel wat hebben gezien en zelf hebben meegemaakt. Nu zijn de boys 3,5 en 1,5 maar nog steeds kijk ik af en toe naar ze en word ik overvallen door angst ze kwijt te raken
Anoniem
Jah ik herken het ik heb elke dag zon moment heb drie lieve dochtes een van vijf en een tweeling van twee en elke dag heb ik een moment dat ik denk van wat als mij wat gebeurt of als hun iet over komt of van wat als ze bij mij weg gehaald worden of wat als ik ze niet genoeg kan bieden of wat als ze het niet goed genoeg vinden later hoe ik hun groot heb gebracht maar dan zie ik hun lach en hun plezier en hoe lief ze zijn en hoe goed zij het doen en dan is het zo over en ben ik de gelukkigste moeder op deze wereld en straal ik als een zon zo trots ben ik op hun
A-mi
Heel herkenbaar! Voordat ik mama werd had ik hier nooit last van. Niks was te gek en alles kon! Nu ben ik regelmatig bang. Gelukkig niet zo erg dat ik paniekaanvallen krijg, maar gewoon af en toe de angst van wat als... Ik ben zelf op mijn 18e mijn moeder verloren en dit zou ik voor mijn dochtertje niet willen! Ik denk ook dat er altijd wel iets van angst zal bestaan als je mama bent!
Liset
Heftig Sabine! Wel fijn dat je er nu beter mee om kunt gaan. En idd wat je zegt is waar, vraag/zoek hulp als je er zelf niet uit komt! Daar is absoluut niks mis mee. Wij moeders denken vaak dat wel overal zelf oplossingen voor moeten zoeken, maar je bent niks minder als je hulp vraagt en accepteert. Hulp vragen is een kracht geen zwakte! Bedankt voor het delen van je verhaal. Als ik al jullie verhalen lees ben ik erg blij dat het bij mij momentjes zijn. Die me even doen stil staan bij wat ik heb. Angst die je verlamd en je leven beïnvloed op een negatieve manier lijkt me erg zwaar.