Jong, kwetsbaar en zwanger: kan ik dit allemaal wel?

De diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis was net een beetje ingedaald, toen ik ineens een positieve zwangerschapstest in mijn handen had! 

Allerlei emoties gierden door mijn lijf. Van blijdschap, naar angst en onzekerheid. De vraag ‘kan ik dit wel?’ spookte continue door mijn hoofd. 

In mijn vorige verhaal vertelde ik dat ik thuis kwam van een dagje strand en dat ik een zwangerschapstest gekocht had en direct ging testen. Dirk was op dat moment aan het klussen in mijn appartement samen met zijn neef. Aangezien ik van mezelf best impulsief ben heb ik maar gewoon meteen de test gedaan, ik kon niet wachten namelijk tot dat ze klaar waren, ik moest het echt weten! En ja hoor… positief! Ik nam Dirk even apart, hij wist dat ik een test ging doen maar hij dacht dat ik me onnodig druk maakte. Toen ik hem de test liet zien kon hij zijn ogen niet geloven, hij vertelde dat hij zijn klus ging afmaken en daarna erover zouden praten. In de tussentijd heb ik meteen mijn beste vriendin gebeld, ze kwam er direct aan en ik stond beneden in de galerij te wachten tot dat ze er was. Ik stapte bij haar in de auto en kon gelukkig op dat moment mijn hart luchten, ik moest dit aan iemand kwijt. Ik vertelde ook aan haar dat ik enorm blij ben dat ik zwanger ben, dat was altijd al een droom geweest van mij om moeder te worden. Dat mijn lichaam zwanger kon worden voelde heel speciaal, ik was namelijk al vanaf tiener af aan bang dat ik geen kinderen kon krijgen. Waarom ik die gedachte had weet ik niet, ik denk omdat het mijn grootste droom was dat het tegelijkertijd ook mijn grootste angst zou zijn, bang dat het niet zou lukken. Op het moment vlak na de test was ik nog steeds vol ongeloof, het moest allemaal erg indalen. Toen Dirk klaar was met klussen en zijn neef weg was konden we eindelijk samen het erover hebben. Dirk vond het erg naar om te zien dat ik zo wanhopig en emotioneel was, maar voor hem stond voorop: hiervoor zijn wij te jong. Ik schrok van zijn reactie, want wat bedoelde hij? Is dit kindje dan niet welkom? Ik werd verdrietig en boos en ik overzag het niet meer. Dirk vindt ons te jong en mij te labiel, dat kwam wel even hard binnen. Ik ging in de steigers en zei dat ik dit wel kon, dat ik altijd al moeder heb willen zijn en dat dit kindje meer dan welkom is! Na veel discussies en ruzies hebben we denk ik de eerste 2 weken na de positieve test echt langs elkaar geleefd. Dirk zag het echt niet zitten, hij zat nog in zijn laatste jaar van zijn studie en niemand van zijn vrienden was al zo jong vader. Hij zag het dus totaal niet zitten, het benauwde hem en het gevoel van vrijheid dacht hij te moeten opgeven. De sfeer tussen ons was echt om te snijden. Ik was bang dat ik er dadelijk alleen voor zou staan, zelf heb ik gescheiden ouders en ik zou het vreselijk vinden dat dit kindje geboren zou worden en meteen al gescheiden ouders zou hebben. Van die gedachte kreeg ik echt een stomp in mijn maag. Dirk en ik zijn namelijk stapelgek op elkaar, maar hij was nog te erg ontdaan door alles dat er eigenlijk geen gesprek mee te voeren viel. In die weken heb ik veel met mijn moeder en stiefvader gepraat, zij waren vanaf moment 1 al blij met dit leuke nieuws! Eindelijk iemand die blij was, dat voelde zo fijn… ik voelde mij gezien, gehoord en een stukje minder alleen. Toen ik 7 weken zwanger was zijn de ouders van Dirk en mijn ouders samen gekomen bij mij en Dirk om te praten over de situatie. Ik had immers al een baan en een woning waar nog een extra kamertje over was voor de baby. Ik was erg stellig, dit is mijn lichaam en dit kindje komt er. Ik ben er klaar voor, en zoals mijn moeder ook zei: het komt allemaal goed, wij helpen jullie! 

Na dat gesprek is er bij Dirk een knop omgegaan, we hebben besloten er samen 100% er voor te gaan, dat verdiend dit kindje. Waar wij nu al super veel van houden! De moeder gevoelens waren toen al erg aanwezig en ik kon niet wachten dit kindje te ontmoeten. 

Toen er eindelijk een beetje rust terug was gekeerd, en ik mijn emoties een betere plek kon geven, kreeg ik ineens intense bloedingen met 15 weken zwangerschap… dit kon niet goed zijn dacht ik. Het was zoveel bloed, dit moet haast wel een miskraam zijn. Hoe mijn eerste zwangerschap is verlopen vertel ik jullie een volgende keer.