Ik mocht maar heel even zwanger zijn

Mijn cyclus was na de laatste miskraam een tijd van slag. Omdat de embryo's in een kunstmatige cyclus ( d.m.v hormonen) worden terug geplaatst, zou ik niet weten hoe mijn eigen cyclus er inmiddels uit zou zien. Dat ik dus een tijd niet menstrueerde, vonden we niet zo gek. Nadat ik vage klachten kreeg passend bij een zwangerschap, besloot ik een test te doen. Dit met de intentie om een zwangerschap uit te sluiten, ik kan toch niet zwanger raken. 

Het is sochtends vroeg, ik loop naar de badkamer om te gaan plassen en een test te doen. Met een slaperig hoofd zit ik op de wc met in de ene hand een zwangerschaps test en de andere hand mijn telefoon om de tijd ik de gaten te houden. Binnen de 5 min. verschijnt er een 2e streep. Gelukkig heb ik altijd een voorraad testen. Normaal verklaar ik mezelf knettergek, in dit geval ben ik mezelf dankbaar. Na 3 positieve testen begin ik te geloven dat het echt waar is. Zwanger!

Dagen verstrijken voorbij. Inmiddels heb ik het ziekenhuis gebeld, aangemeld voor moeders voor moeders en op zoek gegaan maar zwangerschaps aankondigingen. Ik weet het, eerst afwachten tot minimaal de eerste echo maar fantaseren mag toch? Ik laat mijn fantasie helemaal gaan. Wil ik het geslacht weten of toch niet? Welke spullen hebben we nog en wat moeten we opnieuw kopen? 

De dag van de eerste echo is aangebroken. Het was een korte nacht, ik heb ontzettend last van de zenuwen. De wekker gaat en ik sta op. Ik voel wat langs mijn benen lopen en ik zie helderrood bloed. Gek genoeg schiet ik niet meteen in de stress. Ik heb bij mijn zoon ook bloedverlies gehad, dit is wel extremer maar ik had mezelf voorgenomen niet om elk dingetje te gaan stressen. Hey, we gaan straks mijn buikbewoner onmoeten. Bloeden in het eerste trimester komt vaak voor maak ik mezelf nog wijs.

Het bloeden stopt niet, ik krijg krampen die op weeën lijken. Nog steeds probeer ik rustig te blijven en inmiddels zijn we aangekomen in het ziekenhuis. 

"Mevrouw, ik zie helaas geen goede zwangerschap". 

De woorden blijven me nog steeds bij. De miskraam is zelf al op gang gekomen. Shit... de zoveelste miskraam is nu een feit. Weer... Weer verlies ik dit. Een grote wens, zo welkom, zo naar verlangd. Waarom?! Waarom ik? We leven gezond, we zijn gezond en we hebben nog zoveel liefde om te geven aan een kindje. 

Ik voel me leeg. Van deze positieve vrouw is niks van over. Het bloedverlies en de krampen is zo confronterend. Ik wil verder maar hoe? Kan ik dit nog aan? Ik heb zoveel vragen, vragen die onbeantwoord zullen blijven. Het is niet de eerste miskraam, ik hoop vanuit het diepste van mijn hart wel de laatste.