2 jaar geleden
Ik ben zwanger, niet ziek!
De laatste loodjes.
We tikken week 37 aan van deze zwangerschap, nog (maximaal) 3 weken en we mogen ons prutsemie verwelkomen. Of dat hoop ik toch. Mijn koffertje staat alvast klaar. Deze laatste weken zijn echt zwaar, fysiek en mentaal. Ik ben er helemaal klaar mee. Ik probeer mijn deel te blijven doen in het huishouden, niet alles moet op papa zijn schouders vallen. De boodschappen, de was, poetsen,… soms met de nodige pauzes tussendoor, maar ik wil het doen, ik kán het, ik moet het kunnen. En dan hoor je plots: “Zou gij niet beter wat meer rusten?” – “Laat dat toch staan, zo zwaar, vraag toch hulp”- “Had me geroepen, ik had wel geholpen”- …. Allemaal goed bedoeld, ik weet het. Maar… Ik ben gewoon zwanger, niet ziek
Ik wil niet de hele tijd hulp vragen, afhankelijk zijn van anderen. Ik wil kunnen werken en het huishouden op orde houden. Ik wil klaar zijn voor als ons meisje komt maar intussen neimand in de steek laten. Ook die actieve kleuter niet, die hier rondloopt. Ik wil hem de nodige aandacht en liefde geven, samen knuffelen en spelen. Ik wil mijn werk afronden zodat mijn collega' geen extra werk krijgen, door mij. Ik wil er zijn voor mijn vriendinnen, een luisterend oor bieden waar nodig, helpen waar ik kan. Ik wil, ik wil, ik wil ...
Een dolfijn in bed
Maar eerlijk… ik kan het niet. Mijn lichaam laat me in de steek. Ik ben moe, misselijk, heb hoofdpijn en de beenspasmen houden me wakker. Ik voel me soms een flipperende dolfijn in bed. (Alé ik denk dat dolfijnen zich zo voelen) Mijn lichaam doet gewoon PIJN. Ik wil er niet aan toegeven. Ik vind het enorm moeilijk om te aanvaarden dat het gewoon niet meer gaat. Vorige week zat ik bij de vroedvrouw voor een extra controle, alles werd gecontroleerd om zwangerschapsvergiftiging uit te sluiten. Dat heeft me toch wel mijn ogen geopend en mijn “koppigheid” aan de kant gezet. Ik kan niet anders dan op de rem te gaan staan. Woensdag volgde weer een echo. We werden goedgekeurd maar met VEEL rust. Gedaan met werken.
Mijn lichaam laat me in de steek
Ik voel me zo’n zwakkeling. Ik ben gewoon zwanger. Hallo? Hoeveel vrouwen zetten een kind op de wereld. Ze gaan nog sporten, werken, ik zie er zelfs nog op stap gaan. Waarom kan ik dat niet? Ik heb de boodschap gekregen om eens wat meer aan mezelf te denken. Dat voelt voor mij zo onnatuurlijk aan. Ik moet gewoon eerlijk bekennen, deze “bezige bij” haar tank is leeg.
Dit is de tweede keer dat mijn lichaam een kindje draagt. Mijn tweede zwangerschap. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het precies serieus heb onderschat. Het valt niet de vergelijken met mijn zwangerschap van Casper. Maar we weten nu wel wat het resultaat is en daarvoor doe ik het met veel "plezier".
