I suck at being pregnant

De eerste keer kreeg ik als cadeau, zwangerschapsjeuk. Tering, excuse my french, wat is dát naar. Soort van waterpokken zonder de pokken. Luizen zonder de luizen. Eczeem zonder de eczeem. Gewoon jeuk, zonder zichtbare reden, Gewoon van, ‘ja ik weet het ook niet, maar alsjeblieft, jeuk, gewoon omdat het kan’.

Ook last van mijn bekken waardoor ik mijn stage niet kon afmaken, vreselijke maagzuur (tot aan elke avond overgeven aan toe) en MEGA veel vocht vasthouden. Geloof mij, Kim Kardashian haar kenkels waren er niets bij. En als kers op de taart, 20 kilo extra. Bedankt!

Nee, ik ben niet goed in zwanger zijn. Waar ik wel goed in ben, is kwaaltjes kwartet. Ik verzamel ze namelijk allemaal.

Dit keer had ik het speciale kaartje te pakken. Namelijk Hyperemesis Gravidarum. Nu wisten we dit niet meteen, want we begonnen deze zwangerschap met een nierbekken ontsteking die leidde tot een ziekenhuisopname van 4 dagen (ook helemaal top).

Het was de avond van mijn verjaardag, ja je eindigt je feessie met een knaller of niet he, dat ik erg last van mijn buik kreeg. Nu heb ik dat wel vaker dus keek er niet echt van op. Ik was er van overtuigd dat ik een beetje vol zat, je weet wel, geobstipeerd. Shit happens.. of niet.. dus. (voer hier jouw lach in). Nou goed, de pijn nam toe en toe en toe en om een lang verhaal even wat korter te maken. Ik eindigde via de HAP in een ziekenhuis bed met de info, ‘je hebt een nierbekken ontsteking en oh ja, je bent misschien wel zwanger”.

Toen ik af was van de nierbekken ontsteking, werd ik als eerst genekt door een mega vermoeidheid. Echt die van, heb-ik-mijn-ogen-open-of-niet vermoeidheid. En daarna kwam de ochtend misselijkheid. Bij Jaékie had ik deze echt niet zo heftig, dus ik was niet blij verrast hierdoor. Deze misselijkheid fuckte mijn hele mojo op. Als ik ergens van hou, is dat zoetigheid. Laaaawd yes. Gebakjes, taartjes, donuts, koekjes... ook al ben ik voller dan vol, deze schuif ik nog wel naar binnen. Ik ben die persoon die naar een all you can eat gaat, voor het toetjes buffet #sorrynotsorry.

Nu kon ik het niet uitstaan. Maar ik kon dan wel uuuren naar die Tasty filmpjes op Instagram kijken. Die je dan opslaat om later te maken, maar nooit maakt, want wie heeft de tijd. Anyway. Ik kon dus geen lekkers meer eten. Alleen tonijnsalade en rauwkost ging erin.

De kleine beeb groeide goed op mijn reserves, want ja nieuwe energie, vitamines en al die heerlijkheid, kwam er niet bij. Ik bleef constant maar overgeven. Ziekenhuisopname hier, ziekenhuis opname daar. Het brak iedereen een beetje op, maar we moesten door. Ik bleef (proberen) te eten en mijn maag hield stug vol het niet te willen.

Tegen week 32 hield ik zelfs water en thee niet meer binnen (ook niet met behulp van (zware) misselijkheidsmedicatie). Ik viel in een korte veel af en begon mij toen iets meer zorgen te maken. We zaten nu in een fase waarbij de baby toch wel wat meer nodig had en mijn reserves raakte op. Ik ging voor een controle naar het ziekenhuis en ging niet meer naar huis. Na een week in het ziekenhuis zonder verbetering en een arts die stug volhield dat het lag aan verstopping (ugh, kan ook hier een dagboek over schrijven) werd er besloten om een sonde te plaatsen. Kleine beeb kreeg anders echt niet meer wat ze nodig had.

Hoewel ik die sonde rockte en er mega blij mee was. Ging hij er na een week weer uit. Per ongeluk, na het verwisselen van de pleisters kreeg ik een mega niesaanval. Elke keer als ik hem terug wilde duwen nieste ik hem weer een stukje eruit. Na 15 min dit te proberen gaf ik het op en trok ik hem eruit. Stiekem vond ik dat niet zo erg want man, man, ik kon niet wennen aan dat ding. Moeite met slikken, geïrriteerde neus en snot voor days. Maar echt daaaaaays. Gewoon waterval lopings. Maar eerlijk is eerlijk, het gaf mij even de tijd om aan te sterken. Na overleg met de diëtiste mocht hij voor nu eruit blijven, maar zodra ik weer ging spugen moest hij er weer in.

Ook werd mijn gewicht gemonitord, ik moest een bepaald aantal kilo weer aankomen, om weer op een gezond gewicht te komen. Dit lukte niet echt, want ik begon anderhalve week later alweer te spugen. Gelukkig niet meer na elke maaltijd en ik kon mijn drinkvoeding wél redelijk goed binnenhouden. Maar ik heb tot de dag dat ik ging bevallen overgegeven en wat wij allemaal al dachten.. letterlijk meteen na de bevalling kon ik weer eten én kwam het er niet uit.

Ja, zoals je leest, ben ik niet goed in zwanger zijn. Ik heb altijd wel wat. Ik durf niet eens na te denken over wat er voor mij op de loer ligt mocht ik ooit nog eens zwanger raken. Maar 1 ding, dat moet je dat maffe lichaam van mij dan wél nageven.. geen enkel streepje striae. Borsten die hangen tot de knieën check. Maar nope, geen enkel streepie. Die kunnen we dan wel in onze zak steken.

(Niet dat als je ze wel heb het niet okee is he?!)

p.s. ik hoop dat we met zijn allen begrijpen dat je sommige dingen die ik schrijf met een korreltje humor moet nemen. Niet te letterlijk. Is ook niet goed voor je. Lekker beetje lachen en het luchtig(er )bekijken. Ik snap ook wel dat je niet goed of slecht kan zijn in zwanger zijn. Joe!