Hoe verliep onze tweeling zwangerschap

Het is december en mijn menstruatie blijft uit. Zal het zo zijn of niet? Nadat we in de ochtend een test hadden gehaald, sloeg hij gelijk positief uit. 

Dan gaan we alles maar bellen en doen. Afspraak maken bij de verloskundige en een kliniek bellen aangezien ik vorig jaar een maagverkleining heb gehad. 

En dan is daar de eerste echo. Ik ging alleen, want John bleef thuis bij de kinderen. Had al wel eens tegen hem gezegd van denk dat het er twee zijn, want het lijkt zwaarder te voelen in mijn buik. Maar zei het meer als grapje.

Na het bekende riedeltje mocht ik op de bank gaan liggen. Ze zette de echokop op mijn buik en het eerste wat ik zei was: "Nu ga je zeggen dat het er twee zijn." "Dat klopt", zei ze. "Ik zie twee kloppende hartjes." 

Zittend in de auto heb ik het even laten bezinken en John eerst een appje gestuurd: Zit je? Krijg als antwoord terug : Hou op hoor. Toen bellen en zeggen dat we zwanger zijn van een tweeling. 

De afspraken in het ziekenhuis liepen goed. Tot de 20 weken echo. Daar werd bij baby 2 een iets vergroot hersenvochtkamertje gemeten en moesten we door naar het UMC Radboud in Nijmegen. 

De eerste echo bleef de meting inderdaad boven de 10mm. Ik moest 2 weken later terugkomen voor een nieuwe meting. Het kan dan zijn dat er ergens een vernauwing zit en het vocht niet goed door kan lopen, wat uiteindelijk kan leiden tot een waterhoofdje.

2 weken later was baby 2 gelukkig gegroeid.  De meting was goed en binnen de norm, een fijn bericht. Ze wilde me met 32 weken terug zien.

Tot 30 weken liep de zwangerschap goed.  Wel een stukje zwaarder dan als er één kindje in je buik zit.  Maar verder super allemaal. 

Met 30 weken stond ik even met de buurvrouw te praten. De kinderen waren aan de overkant aan het spelen tot ik in mijn oog hoek Boas naar de straat zag gaan en een auto aan zag komen. Ik wilde me omdraaien en snel naar de overkant gaan. Maar dat ging mis. Mijn slipper bleef hangen en ik kon het niet tegenhouden: ik viel plat op m'n buik.

Schouder geschaafd, knie kapot en teen open. De baby's waren stil en ik kreeg harde buiken. Ik heb snel het ziekenhuis gebeld, de buurvrouw belde John. Ik moest gelijk komen. Mijn buurvrouw bracht me weg en is even gebleven. Ik moest 4 uur aan de ctg. Gelukkig deden de baby's het super goed. Wel hebben ze in het ziekenhuis bloed geprikt om te kijken of er geen bloedwisseling was geweest tussen mij en de baby's. Die uitslag was nog niet binnen, maar ze zouden me dan morgen wel bellen.

Thuis aangekomen gaat de telefoon. Ik was te laat met opnemen. Toen ging die van John en ik zag 0344 en dacht dat is het ziekenhuis. De uitslag was binnen en er was bloedwisseling geweest. Of ik terug kon komen, want ze moesten me nu een nacht observeren. De volgende ochtend mocht ik naar huis, maar ik moest de rest van de week iedere dag op controle komen. Gelukkig bleek alles goed.

Na de val bleven de harde buiken komen en gaan. Bij alles wat ik deed, begonnen ze weer.  Volgens de gynaecoloog was dit de reactie van m'n lijf op de val.

Bij 35 weken en 1 dag ging ik rond 4 uur cupcakes maken tot ik opeens water voelde lopen. Hoe dat verder gaat, lees je in mijn andere blog: van water naar weeën naar een spoed keizersnede.

Lees hier: "Van water naar weeën tot een spoedkeizersnede, de bevalling van Mick en Jace"