Hoe het verder gaat..

De volgende ochtend kregen we weer controle. Alles leek goed te zijn en ik kon zelf plassen en douchen, dus we mochten eerder naar huis dan verwacht! Heerlijk!!

De kraamhulp gebeld en deze zou ruim gerekend half 12 bij ons thuis zijn. Voor de zekerheid mijn moeder gebeld en die was er ook om haar eventueel op te vangen en onze hond terug te brengen. En ja hoor, het duurde langer in het ziekenhuis maar gelukkig niet veel langer. Rond een uur of 12 waren we thuis. Wat heerlijk om weer thuis te zijn en dat met onze kleine man.

We hadden een hele lieve, geduldige en gezellige kraamverzorgster. Ik had redelijk last van mijn hechtingen, kon nog niet zo goed lopen en zitten op de bank deed erg pijn. Even lekker geslapen en middags kwamen mijn schoonouders en ’s avonds mijn broers en schoonzussen. Dit was ook gelijk de laatste keer dat we op avond en twee keer per dag bezoek hadden, we waren kapot. De nachten gingen redelijk goed. Roan werd om de drie uur ongeveer wakker voor voeding, ik gaf borstvoeding. Doordat ik last van mijn hechtingen had moest Piet er elke nacht mee uit om hem de luier te verschonen en aan te geven. Ik had zelf nog geen beschuit met muisjes gehad dus nam er 1 met het bezoek. Helaas resulteerde dit die avond gelijk in een galsteenaanval. Vreselijke pijn en ondertussen Roan voedden. Na de kraamweek had Piet nog twee weken vrij, heerlijk! Daarvan hebben we ook 1 week gezegd geen visite en lekker voor ons zelf. Wat een heerlijke kraamtijd gehad!! Na een aantal weken borstvoeding ben ik begonnen met afbouwen. Roan dronk heel veel en ik had het idee dat hij niet genoeg kreeg uit de borstvoeding. Hij kwam vaak om de twee uren of zelfs nog vaker en ik was een uur bezig met voedden. Hierdoor kreeg ik zelf amper rust. ’s Avonds voedde ik bijna aan één stuk door van 7 tot 12 en dan nachts ook nog. Met 8 weken ben ik helemaal gestopt ook met het oog op een galblaasoperatie. Omdat ik onder narcose moest mag je geen borstvoeding meer geven of in elk geval een bepaalde tijd daarna niet. Toen Roan twee maanden was werd ik opgeroepen voor de operatie. Wat een opluchting want de galsteenaanvallen kwamen steeds wakker en niet meer te sturen met eten. Ik moest één nacht blijven en mocht ik de ochtend weer naar huis. Toen was toevallig die dag Piet jarig. Dit vierden we niet omdat we al zoveel visite hadden gehad en i.v.m. de operatie. Zijn ouders wouden graag langskomen maar dit wou ik niet want ik had last van de hechtingen en was moe van de narcose, dit werd helaas niet echt op prijs gesteld maar gelukkig wel uitgesproken daarna. Nog een maandje en dan moest ik weer aan het werk. Ik moest gelijk alleen een slaapdienst doen van 16.00-9.00 met een late dienst erbij van 17.00-20.00. Gelukkig is ze wat langer gebleven want ik wist nog vrij weinig. Ik heb hier zelf van te voren ook niks over aangegeven wat ik eigenlijk wel had moeten doen. Eerst een paar keer een late dienst i.p.v. gelijk alleen. Ik voelde gelijk mijn passie voor het vak en de kinderen weer naar boven komen alleen merkte ik gelijk dat ik dit werk niet meer kon doen. De agressie en de onzekerheid wat er die avond weer zal gebeuren. Misschien ligt het eraan omdat ik moeder ben geworden en veel softer en emotioneler? Ik kon het altijd goed schakelen en niet meenemen naar huis, ook de vreselijke verhalen over de kinderen niet maar nu kon ik dat niet meer. Dus een gesprek aangevraagd met de directeur (gelukkig had ik nog weinig van doen met mijn bazen omdat ze een directeur daarvoor hadden ingezet). Met deze directeur kon ik goed opschieten. Ik wou eigenlijk ontslag nemen en daarmee ook zo met hem in gesprek gegaan. Hij had dit niet zien aankomen, maar wou me graag houden. Er is nog een afdeling waar geen agressie voorkomt en of ik daar ook wou werken maar wel minder uren. Heel graag zelfs en al snel werd ik over geplaatst! Wat fijn en wat een opluchting!