Hoe de zwangerschap verder verliep..

Inmiddels zijn we een half jaar verder na mijn laatste blog. Ik nam er de tijd niet voor om verder te schrijven. Maar in het afgelopen half jaar is er veel gebeurd.

De angst is de hele zwangerschap gebleven. Toen we in de zomervakantie op vakantie waren in Oostenrijk, was ik precies op dezelfde termijn als Tom overleed in mijn buik. Ik was die dag zo bang. Ik voelde de baby ook echt niet bewegen. Ik heb zelfs gezocht naar adressen van ziekenhuizen in de buurt, zodat ik misschien langs kon gaan voor controle. Gelukkig voelde ik de baby later wel bewegen, maar de paniek was op dat moment ontzettend groot. Ik was ook geen leuke vrouw en moeder op dat moment.

Na de vakantie heb ik hierover gesproken met de gynaecoloog. Ik werd opnieuw aangemeld voor psychische hulp. Omdat ik zwanger was, zou er sneller een plekje beschikbaar zijn.

Een week na de vakantie hadden we ook de 20-wekenecho. De angst voor dit moment was ook weer groot. Wat als ons kindje niet gezond leek te zijn? Wat als het hartje toch niet meer klopte? Gelukkig was ook deze keer alles goed. En we zouden een meisje krijgen!

Niet veel later kon ik bij de klinisch psycholoog terecht. Hier heb ik goed kunnen praten over Tom. Ik heb ook EMDR gehad. Bij elke echo kwam namelijk het beeld naar voren van een dode baby in mijn buik. Door de EMDR is deze spanning verminderd. Omdat de psycholoog van het ziekenhuis mij geen begeleiding kon bieden na de bevalling, werd ik doorverwezen naar een externe psycholoog voor deze periode.

De laatste weken van de zwangerschap nam de angst weer toe. Ik dacht: het zal toch niet op het laatste moment nog mis gaan? Ik besprak met de gynaecoloog mijn angst om te stoppen met Ascal bij 36 weken. Ze legde uit dat deze vooral was gegeven voor de aanleg van de placenta. Dit was al lang gebeurd, dus hoefde ik in principe niet meer door te gaan met het slikken van de medicatie. Ik mocht zelfs eerder stoppen dan bij 36 weken. Voor mijn eigen gemoedsrust, ben ik wel doorgegaan. Ook was ik erg bang om corona te krijgen. Er was namelijk een onderzoek naar buiten gekomen waaruit bleek dat corona ontstekingen in de placenta kon veroorzaken. Aan het begin van de zwangerschap van Tom had ik corona gehad. Dit voedde mijn angst nog meer. Ik testte mezelf meerdere keren per week. Als de kinderen een klasgenoot hadden die positief was getest, groeide mijn angst. Bang dat zij de corona mee naar huis zouden nemen.

Verder besprak ik met de gynaecoloog dat ik het liefst niet over de 40 weken wilde gaan. De gynaecoloog had hier begrip voor en we spraken af om een datum te plannen voor de inleiding als de baby zich niet eerder liet zien.