5 uur geleden
Hier gaan we weer…
Mag en kan ik het eindelijk van de daken schreeuwen?
Derde keer, goede keer?
Man man man… na mijn chemische zwangerschap in september was de moed echt wel een beetje in de schoenen gezakt… Het is duidelijk, ik kan zwanger worden. Zwanger blijven? Dat is een ander verhaal.
Uiteindelijk is het november, een jaar geleden in november had ik de positieve test van Leon in mijn handen.
14 november 2024, 2 dagen voor mijn menstruatie zou moeten doorkomen. Toch al stiekem een test doen, want ik voelde mij totaal niet alsof ik mijn regels ging krijgen. Jawel hoor, positief!
Met een bang hart naar de dokter gegaan voor bloedonderzoek met de angst weer een chemische zwangerschap te hebben, maar mijn hcg was al zo mooi gestegen dat de kans dat dit een chemische zwangerschap zou zijn al heel klein is.
Dan komt een bloeding…
Ik zou tijdens deze periode een 5 weken en 3/4 dagen zwanger zijn volgens de berekening van laatste menstruatie.
Ik kom thuis van het werk, naar het toilet en ik zie iets rozig op het papier… Ja, mijn hart gaat al tegen een snelheid voor U tegen te zeggen. Gebeld met de assistente gynaecoloog en zij verzekerde mij dat als het rozig bloed is zonder ernstige krampen, ik mij geen zorgen moest maken.
De dag nadien, weer hetzelfde, maar dan meer rozige afscheiding…
Terug gebeld met de assistent gynaecoloog en ik zou de dag nadien voor de zekerheid en mijn eigen gemoedsrust toch mogen langskomen.
Eerste echo!
Alles gaat goed.
We waren nog veel te vroeg natuurlijk om al een hartslag te kunnen zien, maar we zagen wel een mooie innesteling bovenaan in mijn baarmoeder en inderdaad ergens nog bloed zitten. Ver van de embryo, maar waarschijnlijk innestelingsbloeding.
De eerste officiële echo
Dan was het tijd voor de eerste officiële echo. Tijdens deze echo ben ik 7 weken en 2 dagen ver in de zwangerschap. Natuurlijk met een bang hartje ernaartoe met de angst geen hartslag te hebben… jawel hoor daar was de hartslag, aan het flikkeren op het scherm. We hebben deze zelfs heel eventjes gehoord!
Pak van mijn hart, maar nog steeds een enorm bang hartje. Elk pijntje dat ik opmerk of gevoel dat “abnormaal” is in mijn hoofd denk ik al het ergste en moet ik mezelf echt proberen te kalmeren…
Ik heb er wel echt vertrouwen in dat het deze keer goed gaat aflopen. Toch blijft dat klein negatief, angstig stemmetje soms de bovenhand nemen…
De eerste officiële echo :)
