Het zwangerschapsbrein

Toen ik mijn vorige blog schreef, was ik volledig overtuigd van de tijd lijn, en dat mijn verhaal klopte. Maar laat daar nou dat leuke zwangerschapsbrein zijn die de boel nog wel eens door elkaar gooit. 

In mijn herinnering was ik dus al met zo'n 6 weken gevallen en dat gecombineerd met mijn aanstaande vakantie was een reden voor de eerste echo. Maar, later bedacht ik mij dat ik rond de 14 à 15 weken nog naar het hartjes spreekuur ben geweest, omdat er iets was gebeurd. Maar hoe het nou zat, ik heb mij er scheel over gedacht maar kwam er niet uit. 

Dus maar even mijn lieve vriend zijn geheugen ingedoken en zo vielen de puzzelstukjes weer op hun plaats.

Het zat dus zo:

Rond de 6 weken heb ik een vaginale bloeding gehad, het was kortdurend en gelukkig niet heel heftig. Dit, samen met mijn aanstaande vakantie van toen, maakte dat ik voor een echo mocht komen. De bloeding was gelukkig niets ernstig, en eigenlijk een beetje mijn eigen schuld. De boel is daar gewoon veel beter doorbloed daar beneden. Laten we het daar op houden.

Rond de 14 à 15 weken ben ik dus wel onderuit gegaan, precies zoals in mijn vorige blog beschreven. Heel charmant en in slow-motion. Zolang ik niet zou bloeden maakte de verloskundige zich geen zorgen. De kleine zat nog goed verstopt achter mijn schaambot. Maar voor mijn gerust stelling kon ik de dag erna wel naar het hartjes spreekuur komen. 

Nou, daar dacht ons uk even anders over. Ik geloof dat de verloskundige 10 minuten aan het zoeken is geweest, ik tussendoor nog een hele work-out aan sprongen heb gedaan om dat kleine monstertje wat omhoog te krijgen zodat we konden luisteren. Nou echt niet dus!
Toen we de deur uitliepen zei P. direct: "Dus we gaan voor morgen een pretecho boeken?" Gelukkig snapt deze man mij heel goed, want ook al maakte hij zich niet echt zorgen, hij weet dat ik er meer zorgen om had en een echo rust zou geven. Dus, weer een extra (pret) echo. Wel bij een pretecho centrum, want "mijn" echoscopist heeft geen pretecho opties op zaterdag. Het koste wat, maar gaf zoveel rust.

6 dagen na het hartjes spreekuur mocht ik terug komen om nog eens te luisteren, dit keer was er een andere verloskundige en ze heeft het een paar minuten geprobeerd en toen besloot ze dat gewoon een echo makkelijker was. Later op de dag dus nog naar het echo centrum gegaan en speciaal een extra echo gehad. Gelukkig was alles goed, met een mooi kloppend hartje en werd er weer veel bewogen. 

Zo, nu loopt alles weer recht in mijn verhaallijn. Volgende keer ga ik het hebben over de angsten en onzekerheden die ik ervaar tijdens mijn zwangerschap. Want dat mag er ook zijn, en het is belangrijk dat daar geen taboe van gemaakt wordt lieve dames!