Het meisje met de eierstokjes

Ik dacht echt dat ze niet bestonden. Dat het een fabeltje was, verzonnen door vrouwen met een moeilijk over te halen man. Vrouwen die graag hun zin willen doordrijven en daar elk mogelijk excuus voor zoeken. Vrouwen van een zekere leeftijd die de groepsdruk van leeftijdsgenoten beginnen te voelen. Sinds een paar jaar weet ik echter dat ze wel degelijk bestaan, dat heb ik aan den lijve ondervonden. Zodra ze eenmaal de kop opsteken is er geen houden meer aan: rammelende eierstokken.

Totdat ik er last van kreeg, was ik er nog niet over uit of ik überhaupt wel kinderen wilde. Ik sta niet echt bekend om de drie R’en; rust, reinheid en regelmaat. En juist die drie dingen schijnen onontbeerlijk te zijn als je aan kinderen begint. Ook houd ik er niet bijzonder veel van om ergens aan vast te zitten en dat zit je met kinderen zeker 18 jaar, maar eigenlijk de rest van je leven. Als de liefde van je leven echter al vrij vroeg in de relatie aangeeft kinderen te willen, ga je er toch over nadenken. En dat nadenken was funest (nadenken probeer ik doorgaans dan ook tot een minimum te beperken). Vanaf dat moment gingen mijn eierstokken harder rammelen dan mijn buik wanneer ik al vreselijke honger heb, maar het nog net geen lunchtijd is. Ik wilde kinderen. Nu. Meteen. Hier. Op dit moment. Helaas was dat niet helemaal wat manlief bedoelde. Hij wilde graag in de toekomst kinderen, niet meteen à la minute. Mij ernstig teleurgesteld en met op springen staande eitjes achterlatend.

Ik kwam er al snel achter dat zeuren niet het gewenste effect had, dus besloot ik me er voor de buitenwereld bij neer te leggen dat het voorlopig nog niet ging gebeuren. Ondertussen werd ik anderhalf jaar lang helemaal gek van mezelf. Als vrouwen in mijn omgeving me vertelden dat ze zwanger waren, was ik stikjaloers. Ik kan nu natuurlijk politiek correct doen en zeggen dat ik heel blij voor ze was en ze het van harte gunde. Maar dat was ik niet en dat deed ik niet. Punt. Ik vond altijd dat ik het méér verdiende dan zij. Hoe haalde zij het in haar hoofd zwanger te raken? Ik ben toch een veel leukere moeder? Zwangere vrouwen zien was ook een hel. Dan kon ik wel janken. Opeens zag ik ze ook overal waar ik kwam, die mooie dikke buiken.

Geduld schijnt een schone zaak te zijn. Als je een van nature ongeduldige vrouw bent, die een sterke kinderwens heeft waar geen gehoor aan wordt gegeven, is geduld vies. Heel vies. Dan voelt geduld alsof je vier dagen niet gedoucht hebt en vervolgens verleid wordt tot seks. Achttien lange maanden heb ik me vies van geduld gevoeld, tot mijn vriend me onder een heerlijk warme douche zette. Zoals alle belangrijke beslissingen in onze relatie, werd ook dit besluit onder invloed van alcohol genomen. Na een alcoholisch gezien zeer geslaagd Halloweenfeest, kwam onderweg naar de fietsen het verlossende woord: “Zeg, die kinderen hè, misschien moeten we dat maar gewoon doen.” De volgende dag, in nuchtere toestand, durfde hij het nog steeds aan. Yes, er werd eindelijk gehoor gegeven aan de roep van het moederinstinct!

Had jij ook last van rammelende eierstokken?