Het blijft wonderbaarlijk

Na alles wat mijn man en ik hebben moeten doorstaan, zijn we zo intens dankbaar dat er nu weer een mannetje op komst is. Ik voel me beter dan tijdens de 1e zwangerschap. Dat doet me ook goed. Maar juist de momenten dat ik lekker bezig ben en mijn gang ga is t ineens zo onrealistisch dat er weer een mooi mannetje in mijn buik groeit. Als ik dan na alle inspannibg ga zitten gaat hij bewegen . Ik leg mijn hand op mijn buik en praat tegen hem. We hebben op onze manier hele gesprekken. Met 18+3 weken hebben we de 20 weken echo gehad. Alles zag er goed uit. Ik heb er wel een goed gevoel over, maar de angst blijft toch ergens kriebelen. Bij Jaiden zag t er ook goed uit tot 30 weken, pas toen merkte ze dat zijn groei achter begon te lopen en achteraf bleek hij een gen te hebben wat op echo's niet te zien is. Ik let dus ook heel erg op de groei, zolang dat goed blijft heb ik er een positief gevoel over. aanstaande 14 september heb ik een tussentijdse controle. Al mijn controles vinden plaats bij de gynaecoloog i.v.m de vorige zwangerschap. Helaas is de ene gynaecoloog niet de ander. Zo hebben we de ene keer een heel lief mens en de andere keer denk ik, ja t is voor hun maar werk. Zolang ze maar goed op ons kind letten en alles goed in de gaten houden ben ik tevreden. Iedereen heeft zo ze mindere dagen. Vooral de foto's die we achteraf krijgen maken alles goed. Geweldig om zo'n klein mannetje te zien wat in mijn buik groeit. Het blijft toch wonderbaarlijk en dankbaar dat zoiets kan en wij weer een kindje mogen krijgen.