Gebroken vliezen bij 17 weken

Hi,

Ik schrijf dit topic om het een en ander van me af te schrijven, maar ook om hopelijk in contact te komen met “lotgenoten” of “ervaringsdeskundigen” (om het zo maar even te noemen..).

Ik ben zwanger van mijn 2e kindje, na mijn prachtige zoontje van bijna 2 nu een meisje, zo blij!

2,5 week geleden zijn op 17,5 week zwangerschap mijn vliezen gescheurd. Inmiddels ben ik 20 weken zwanger en lig ik thuis met bedrust. Wij hebben nu wekelijkse controles in het ziekenhuis met tot nu toe gelukkig nog veel positief nieuws. Ik heb waarschijnlijk een hoge vliesscheur waardoor onze kleine meid nog erg ruim (inmiddels weer gemiddeld) in het vruchtwater ligt. Ook verlies ik hierdoor gedurende de dag maar weinig vruchtwater en is er nog geen ontsluiting of verkorte baarmoeder zichtbaar. Vorige week hebben we ook een prachtige, goede 20-weken echo gehad en vooralsnog lijkt onze gezonde dochter gelukkig niks mee te krijgen van deze hel..

De eerste 1,5 week kwam ik vooral door op hoop en goede verwachtingen. Omdat ik weinig vruchtwater had verloren en er nog veel in mijn buik zit had ik continue een stemmetje in mijn hoofd die zei dat er een fout was gemaakt. Dat ik het gewoon tot week 40 uit zou zingen en het ziekenhuis zich dan pas zou afvragen of het misschien toch geen scheur was. Maar afgelopen week kickte te realiteit opeens hard in. In verloor wat meer vocht en heb ik dit voor mijn eigen gemoedsrust toch nog maar een keer laten testen onder de microscoop. Dit was (weer) duidelijk vruchtwater. Dit heeft bij mij een knop om doen slaan, dat dit helaas wel echt is en ik echt in deze nachtmerrie zit. Ergens is dit “bewijs” goed geweest en was ik hier naar opzoek. Ik doe nu wel echt rustiger aan, hiervoor ging ik nog wel eens speelgoed opruimen of een wasje draaien. Maar het maakt het mentaal wel opeens een stuk zwaarder. Afgelopen week ben ik erg emotioneel en bang. Zo bang dat het vlies toch volledig doorscheurt bij een verkeerde beweging. En zo bang bij elk krampje dat de bevalling toch op gang komt..

Pas vanaf week 24 is het kindje levensvatbaar en kunnen ze wat doen (dan word ik waarschijnlijk ook opgenomen in het AMC). De eerste week dacht ik alleen maar “oh week 24 halen we makkelijk, ik kom sowieso wel voorbij week 32”. Maar nu voelen die 4 weken, tot week 24 enorm ver weg. En dan pas is er überhaupt een kans, maar je wilt natuurlijk ook helemaal niet bevallen met 24 weken. Het maakt het allemaal zo onzeker en eng..

Ik probeer voor nu maar van dag tot dag en van controle tot controle te leven en hopelijk halen we week 24 en dan week 32. Maar wat een lange weg gaat dit zijn, alleen in bed, met een peuter om mij heen..

Is er iemand die momenteel in een zelfde soort situatie zit of iets soortgelijks heeft meegemaakt? Ik zou het heel fijn vinden af en toe te kletsen!

Liefs,
Mikyla