Eindelijk zwanger en dan scheiden…

Wij leerde elkaar kennen, het voelde gelijk goed, hij zag mij staan. Hij was attent nam bloemen mee. Hij omarmde mijn zoon, die ik al had, als zijn eigen kind. Hij zette koffie in de morgen als ik om 6 uur de deur uit moest, maakte mijn ontbijt en lunch, ik deed dit zelf nooit nam er de tijd niet voor. Het voelde zo goed met zijn dochter erbij ging het ook goed. Wij wilden samen gaan voor nog een kindje, maar dan wel getrouwd. Hij wist hoe bang ik was om weer alleenstaande moeder te worden. Hij ging op zijn knieën. Hij beloofde altijd voor mij en de kinderen er te zijn.

Het zwanger worden, was niet vanzelfsprekend. 3 miskramen volgde, zijn bedrijf ging failliet. Hij werd afstandelijker. Begon mij te verwijten dat ik vreemd ging. Ik was mezelf helemaal kwijt geraakt. Draaide extra diensten om niet uit huis gezet te worden. Corona kwam opzetten… hij raakte thuis van zijn nieuwe baan. Ik kwam op een dag thuis van een pittige dienst. Misselijk, moe, verdrietig niet wetend wat de toekomst zou doen. Gefrustreerd dat mijn lichaam mij in steek liet. De app om de eisprong in de gaten te houden werd bijna dwangmatig. 

De vaatwasser was kapot, er stond nog vaat, ik ging de rest verzamelen verspreid door het huis. Ik kwam op de slaapkamer, waar hij passief op bed lag. Ik kreeg voor de zoveelste keer het verwijt dat ik vreemd ging. Ik ging naar beneden. Ik was boos en verdrietig. Ik begon met de vaat en toen knapte er wat in mij. Ik heb de hele vaat op de grond kapot gegooid. Waarom denkt hij dat ik vreemd ga? Hij belde de politie en glipte weg samen met zijn dochter. De politie kwam… en wilde met mij praten met mij!!! Ik werd van boos naar ziedend ik begon tegen de agenten te schreeuwen. Ze luisterende naar mijn verhaal maar volgde  er niks van. Ik moest gaan zitten van ze. Ik liep naar boven om de zwemtas te pakken, ze kwamen op gepaste afstand achter mij aan. Ik zag de gat in de deur die mijn toenmalige man erin had geslagen met de verwijt erbij dat ik vreemd ging. Ik vroeg of ik daar ook de politie voor mag bellen. Ze luisterde naar mijn verhaal van de faillissement, de leugens althans het achterhouden van informatie, de verwijten, mijn verdriet, mijn onmacht. Ik werd weer rustig en vroeg of ik mocht gaan naar de zwemles. Dat mocht maar ik moest wel 2 nachten mijn huis uit. Om rust te creëren en ze zouden een melding maken bij veilig thuis. Wat veilig thuis?  Waarom ? Ik heb niemand kwaad gedaan, ja de vaat! Oké na mijn afkoel periode zag ik in waarom… ik had nooit maar dan ook nooit dingen kapot moeten gooien waar een kind in huis was. Ik besloot zelf met een psycholoog te gaan praten en kwamen op een emotie regulatie training uit. Niet omdat hij het nodig vond, maar omdat ik het wilde! Al maakt iemand je nog zo boos ik wilde mijn emotie in de hand kunnen houden. Hij ging ook voor paar dagen uit huis. De dagen werden steeds meer en langer. 

Het was 10 februari 2020 ik bleef maar moe en futloos ik was mezelf niet. Ik moest om alles huilen en was misselijk. Ik dacht dat het door het werken kwam en het alleen zijn met daarbij alle zorgen…. Ik besloot toch een zwangerschaps test te doen. En ja daar zat ik, alleen midden in de nacht op de wc met een positieve test in mijn handen. Zou het weer een miskraam worden? Zou het nu goed gaan? Maar hoe kan het goed gaan? Mijn man heeft de politie voor mij gebeld…. Hij vertrouwd mij niet? Ik heb twee dagen alleen met het geheim rondgelopen. Uiteindelijk heb ik hem opgebeld dat we moesten praten. Ik vertelde op de parkeerplaats dat ik zwanger was. Er was geen emotie te zien bij hem…. Terwijl de dag van de ei sprong hij nog benoemde hoe graag hij dit wilde! Hij liep met de zelfde app, mijn cyclus in de gaten te houden. Hij vertelde dit met trots aan onze vrienden, dat hij ook extra water dronk, noten at en alcohol liet staan. Want hij wilde zo graag zwanger worden samen. Ik werd misselijk van de koelte. Ik sloot af met de zin dat ik hoop dat hij naar huis kwam en liep terug naar mijn auto…. Bij de auto moest ik overgeven, voor de zoveelste keer. Bij de eerste gaf ik zo een 10-15 keer over op een dag! Ik was zo bang dat dit weer ging gebeuren en dan was ik alleen met nog een kind. Hoe ga ik dat allemaal doen?  

Dagen gingen voorbij hij kwam thuis hebben gepraat en zouden ervoor gaan. Ik had immers al een training die ging starten voor mijn emoties. Volgens hem lagen de ruzies die wij hadden bij mij omdat ik zo boos kon worden. Helaas hield het geen stand. Hij provocerende steeds met of ik vreemd ging. Ik wilde niet meer naast hem slapen. Dat was voor hem de druppel dat hij definitief vertrokken is. Midden in de nacht met zijn dochter. Ik had hoop dat hij wel weer thuis zou komen om te praten, dit gebeurde niet. De relatie therapie werd ook gestaakt vanuit hem. Omdat het volgens hem allemaal geen zin meer had. Ik kreeg een appje met welke advocaat het zou worden. Ik heb mijn moeder huilend gebeld dat de relatie Definitief over was, ze is in de auto gestapt ik heb een uur als klein meisje liggen huilen. Ik wilde het niet meer. Ik kon dit niet. Hoe moest ik dit gaan doen schulden, scheiden, alleenstaand . Ik raakte helemaal in paniek… ik besprak mijn angsten met mijn moeder met mijn vriendinnen en iedereen zei we helpen je! Ik had wel uitgesproken na mijn ex man dat als hij een ander had het moest zeggen. Hij smeekte dat ik het moest houden en dat we onze weg er wel in zouden vinden. Mediation werd gestart maar soepel ging het niet. Hij had steeds niks op orde, waardoor het lang duurde. Hij was diegene die wilde scheiden. Wat overigens ook bijzonder was want hij stond regelmatig aan mijn deur te vertellen dat hij van mij hield, maar niet wist hoe we het moesten gaan doen. Prima ik had mij erbij neergelegd inmiddels wist ik dat we een zoon kregen. Hij wilde op de avond van de geslachtsbepaling weer seks. Maar ik kon het niet. Ik zat daar alleen bij de echo.. en dan nu wel seks? Ik had inmiddels de knop helemaal omgezet dit kindje kwam er! Geen miskraam geen abortus ik hield van het wezentje in mijn buik, al moest ik het alleen doen, hij beloofde er te zijn. 

De scheiding was eindelijk helemaal rond. Tijdens het tekenen, hebben we hard gehuild, maar hij kon niet anders.. dit was hoe het was. Ik had er vrede mee ouderschapsplan alles wat geregeld.  We maakte de afspraak dat we het definitief akkoord bij de advocaat zouden indienen als de kleine er was. Zodat hij goed kon nadenken of dit is wat hij wilden. De papieren waren nu immers getekend we waren gescheiden van tafel en bed. Wat moest ivm het financiële plaatje. 

Tijdens mijn avonddienst werd ik gefacetimed door een goede vriendin met de verrassing dat mijn ex bonusdochter  mij wilde spreken en de dikke buik wilde zien. Wij mochten elkaar eigenlijk niet zien of spreken, van mijn ex man. Wat best moeilijk was. Ze zat namelijk op dezelfde school als mijn oudste. Ze keek altijd eerst om haar heen voordat ze snel een kus en een knuffel kwam geven op mijn buik. Ze vertelde mij dat papa in Parijs zat met zijn nieuwe vriendin. De grond zakte letterlijk onder mijn voeten vandaan…. In Parijs waar ons huwelijksreis heen was… nieuwe vriendin? Ik heb in alle emoties de advocaat gemaild dat ik met alles akkoord ging. Ik heb hem een bericht gestuurd met. “Advocaat is gemaild scheiding is akkoord van mijn kant. Gefeliciteerd, proost erop met je nieuwe vriendin in Parijs.” 

2 dagen later, Half 2 in de nacht stond hij weer voor mijn deur. Mijn oudste lag op bed. Ik deed niet gelijk open, ik liep rondjes door mijn huis. De nieuwsgierigheid won het en ik deed open. Daar stond hij betraand en verward. Hij wilde niet scheiden! Hij hield van ons. Ik heb hem binnen gelaten er kwam niks uit verder. De kleine begon met schoppen, hij wilde het voelen. Ik wilde het eerst niet. Het was van mij! Ik hang 5 tot 10 boven de wc. Ik heb slapeloze nachten. Ik doe alles alleen dus waarom die super speciale momentjes delen?! Uiteindelijk heb ik hem het laten voelen, hij is immers de vader van. We hebben gepraat en er vielen lange stiltes. Hij vroeg of hij kon blijven slapen. Mijn verstand schreeuwde neee!!! Maar mijn gevoel schreeuwde jaaaa!!! Ik besloot eerst te vragen hoe het zat met zijn nieuwe vriendin. Want aan vreemdgaan werk ik niet mee. Hij zei dat het niks was en dat hij er gek van werd dat iedereen het zijn vriendin noemde. Ik besloot naar mijn gevoel te luisteren. Want wilde ik het graag samen de schopjes voelen, samen veilig in zijn armen. De volgende morgen brak aan. Hij bleef in bed liggen. Ik ging eruit ontbijt maken voor mijn kind, zetten koffie en bracht hem een kopje. Hij huilde dat hij het niet meer wist. Er knapte wat in mij en ik legde hem uit dat ik zeker mijn schuld in de ruzies heb gehad. Maar waar twee ruzie hebben, hebben er ook twee schuld. Ik legde uit waar ik tegenaan liep bij hem. Hij hield mij vast en zei dat alles wel goed zou komen. Ik vroeg aan hem of hij niet naar zijn werk moest. Ja was het antwoord. Ik legde een handdoek klaar voor hem en ging weer naar beneden. Uur later lag hij nog in bed. Ik vroeg of hij niet te laat op zijn werk kwam. Jawel maar hij had geen mobiel meer, was stuk en hij was met een taxi gekomen. Ik liet hem zijn werk bellen en bood aan hem een slinger te geven. Ik wilde absoluut niet weten waar hij woonde bang dat ik in emotie bui voor zijn huis zou staan. Dus ergens afgezet. Hij gaf mij een kus en vertrok. Er gingen een paar dagen overheen hoorde niks meer van hem en was onbereikbaar. Ik contacten zijn vader met de uitleg wat er gebeurd was en dat ik mij zorgen maakte. Die week hield mijn ex-man mij aan op straat nadat ik mijn kind op school had afgezet. Hij bood zijn excuus aan, dat hij het nooit had mogen doen. Ik antwoorden met oké. En je vriendin? Weet die hoe je erin staat? Nee dat wist ze niet… ik gaf aan dat als hij een rol in Het leven van zijn kind wilde hij het kon opbiechten bij haar. Ik ga namelijk niet doen of al die keren vreemdgaan hier en alles wat er gezegd is, nooit is gebeurt. Ik wil de toekomstige bonus moeder van mijn kind recht in het gezicht aandurven kijken. Zonder dat er al een groot geheim tussenin zat.  Hij gaf aan dat ik het dan maar zelf moest vertellen tegen haar. Prima heb ik gedaan en toen brak de Pleuris uit. Ik loog en het was niet waar.  Weken gingen voorbij zonder contact, tot ik ruim 36 weken zwanger was en ik een berichtje kreeg van haar voor een trio… mijn klomp brak. Wat dachten hun? Zwoele zondag ochtend kom wij nodigen de hoogzwangere ex vrouw uit? Ik eiste dat ze mij met rust moesten laten.  Ik belande en dag later in het ziekenhuis, had veel harde buiken en voelde mijn kind niet meer.. of had ik er niet meer aan gedacht? Omdat ik bezig was met de trio uitnodiging hoe konden ze zoiets vragen? Gelukkig ging het goed met de kleine en mocht ik weer naar huis… 

De bevalling naderde…  3 dagen weeën gehad. Ik hield het zelf tegen, ik wilde niet dat dit kindje op de wereld kwam. Op deze verknipte wereld waar de ouders er al een potje van gemaakt hadden voordat hij er was! Tijdens de weeën heb ik nog geroepen dat ik het niet meer wilde. Ik kon dit niet! Hoe moest ik dit gaan doen? Alleen? Straks komt zijn vader en raak ik weer in de war, komt hij weer spelen met mijn gevoel. Hij moest in mijn buik blijven. Daar zat hij veilig beschermd tegen deze boze wereld. Ik kon het niet de pijn werd zo hevig dat ik smeekte dat het moest stoppen. Ik wilde naar het ziekenhuis! Ik wilde wat voor de pijn en hij moest blijven zitten waar dit zat. Dit waren zulke onrealistische gedachten! Alles was klaar voor zijn komst. Het bevalbad stond. De rozen waren gekocht. Ik had gelezen dat ze symbool stonden voor het openen van de baarmoeder. En na twee dagen weeën geloofde ik daar wel in. De verloskunde zat te kletsen met mijn moeder. Die aan het breien was. Mijn vader en oudste lagen te slapen. Alles ging door… maar dit moest stoppen ik verzetten mij er tegen. Richten mij op mijn moeder dat ik naar het ziekenhuis wilde, nu direct. De verloskunde gaf aan dat we dat niet meer gingen halen. Ik zetten de knop om , ik kan het Mietvertrag houden en ik stapte in bad. Ik werd even heel boos op mezelf. Hoe kon ik denken dat mijn baby in mijn buik kon blijven zitten. Ik keek zo uit naar je eerste geluidjes, je geur, of je haren had of niet, op wie je zou lijken… ik sloeg op de rand van het bad en zei hardop je gaat dit doen en wel nu. De weeën werden nog intenser en volgde nog sneller op. Maar ik zat in mijn bubbel! Niemand zag het! Tot ik zei  “ik ga persen!” De verloskundige zei rustig vanaf de stoel dat ik zachtjes mee mocht Persen. Ik had vlak ervoor pas 7 cm dus echte persweeën kon nog niet. Ik voelde een druk en zetten meer kracht bij ik. Ik voelde zelf en gaf aan dat ik zijn hoofdje voelde. Ik moest even draaien dat de verloskundige kon meekijken en ja hoor…. hij kwam!!! Hij schoot alleen weer een stukje terug. Ik heb een oerbrul gegeven en daar was hij, twee keer persen in nog geen 3 minuten tijd. Ik pakte hem zelf aan, verloskundige hielp even met de navelstreng. Maar ik deed het! Zelf! Op eigenkracht!. Nu kon ik mijn volgende avontuur als alleenstaande mama ook overwinnen! Wat was ik trots! Ik hield je echt vast!!! Ik had het gedaan!! Zonder hulp zonder pijn medicatie alleen aanmoediging vanaf de zijlijn.  

Inmiddels ben je Één jaar! En wat voor jaar is er voorbij gevlogen. Maar dat in een volgend verhaal.