Eerste zwangerschap en ziek deel 7

Hoe mijn eerste zwangerschap verliep: zwaar, moeilijk en totaal niet zoals we hadden verwacht. Gelukkig aan het eind een lieve, gezonde meid waar we dol op zijn.

Maand 9: Week 36 t/m 40: 

Week 36: 

aflevering bedverhogers, 1 te weinig…dag erna aflevering vermiste bedverhoger, opzetten bedverhogers door mijn partner en zijn broer. Als de schoonfamilie weer weg is, test ik het bed uit door er op te zitten, of ik er wel op kan komen. Maar wat gebeurd er! Het bed zakt in elkaar! Ik schrik me kapot, ik ga dus echt niet in dit bed slapen, schoonfamilie komt weer terug om te helpen met het verwijderen van de bedverhogers. Wat mij betreft gaan die er ook niet meer onder, sorry kraamhulp, maar ik ga niet de veiligheid op het spel zetten voor een hoger bed.

Weer de wekelijkse extra controle bij de verloskundige ctg, groeiecho.

Vrijdag bij gastouder, die gelukkig toch nog een plekje had, met gastouderbureau voor het tekenen van het contract. Zodat alles geregeld is als de baby komt.

Week 37: 

Woensdag een afspraak gynaecoloog, hierbij blijkt mijn bloeddruk te hoog te zijn. Ze wil een halfuurs meting voor de zekerheid. Na de meting geeft ze aan dat ik vrijdag terug moet komen, als het dan nog te hoog is moet ik in het ziekenhuis blijven. Mogelijk wordt ik dan ingeleid. :D

Vrijdag op de afspraak verloskundige voor de extra controle van de bloeddruk, weer een halfuurs meting, de bloeddruk blijft te hoog. Ze gaan me inleiden! Ik voel me zo opgelucht. Eindelijk een einde in zicht. Het gaat nu echt gebeuren.

Zaterdag word ik ingeleid, eindelijk, mindset op nul, je komt eruit, het einde is zichtbaar! Verlossing. Als eerste wordt er een ctg gedaan, ze willen weten hoe het met jou gaat. Zoals elke keer gaat het geweldig met jou. Ik voel me deze keer kalm, ik zie een einde en daar focus ik me op. Nee niet noodzakelijk vandaag, maar binnen een paar dagen ben je er, dat is zeker! De verpleegster komt binnen, legt me uit dat er eerst een gynaecoloog langskomt en er dan wordt besloten of ik eerst een pilletje krijgt of dat er gelijk een ballon wordt geplaatst. In beide gevallen moet ik er rekening mee houden dat het 4 dagen kan duren, ik moet niet denken dat ik vandaag al beval. Dit benadrukt ze me meerdere malen, snap niet echt waarom. Na mijn gevoel geef ik niet echt de indruk dat ik dat verwacht, in tegendeel mijn mindset staat op je komt, eindelijk. Daar zit niet echt een tijd aan verbonden. Als de gynaecoloog komt onderzoekt ze me en constateert ze al een ontsluiting van 1-2 cm. Ze gaan daarom beginnen met een ballonnetje, ik hoef geen pil. Ook zij benadrukt dat ik niet noodzakelijk vandaag beval en dat dit nog 4 dagen kan duren. Ik begin me lichtelijk te irriteren, mijn euforie dat je er eindelijk komt, mijn kalmte, de weet dat de verlossing in zicht is krijgt een wolk ervoor. Het irriteert me. Ik zeg toch niet dat ik haar vandaag verwacht! Laat me genieten dat ze eindelijk komt! Ik uit mijn frustratie als de volgende verpleegster komt met de ctg aansluiting en dezelfde irritante melding, dat het nog even kan duren. Ik geef aan dat ik het liever niet hoor, dat ik me erdoor opfok en dat ik juist van mijn kalmte wil genieten. Ze geeft aan dat het mooi is dat ik niet verwacht dat de baby gelijk komt maar dat ze het melden omdat de meeste moeder verwachten dat het gelijk komt. Ik ben niet de meeste, laat staan dat ik niet vind dat je iedereen maar over een kam moet scheren, kijk even hoe de moeder reageert voor je dat ZO ONTZETTEND vaak benadrukt. Ze kijkt me raar aan. Ow wee als je je gedachten spreekt? Laat me toch in mijn euforie, mijn baby komt, de zon is zichtbaar en warm, er is eindelijk, eindelijk, een einde in zicht! Die is zolang voor me verborgen geweest. Na een paar uur begint mijn rug lichtelijk te steken, niet dat het zeer doet, maar ik moest het melden als iets merkte, tevens heb ik niet het gevoel dat die ballon nog goed zit. Dus ik druk op de knop. De verpleegster komt, ze gaat de gynaecoloog halen, ze vermoed dat ik rug weeën heb. Als de gynaecoloog me heeft onderzocht blijkt de ballon inderdaad al uit te zijn, de ontsluiting is 4 cm, ik mag naar de verloskamer. Ze geeft aan dat ik weeën heb. Grappig, ik voel hier niet echt veel van, een beetje steken in mijn rug om de zoveel tijd. Is dit alles? Serieus?

Op de verloskamer moet ik nog een tijdje wachten, als de volgende gynaecoloog komt vindt ze dat de ontsluiting niet vordert en wil ze de vliezen breken. Prima. Ze vertrekt weer. Wachten op de verloskundige die het daadwerkelijk uitvoert. Ze lopen af en aan om te kijken hoe het gaat. Het gaat prima, ik ben gewoon aan het wachten. Als ze de vliezen doorbreken is het enige wat ik kan zeggen: ieuwh! Ieuwh! En nog eens ieuwh! Ik geef liever over, wat is dat vies zeg! Vloedgolf vruchtwater dat bij je naar buiten gaat. Het lijkt totaal niet op plassen in je broek, nee, het voelt vies, alsof er opeens vieze rommel uit je komt, vieze warme rommel, waar je dat vervolgens in zit! Ieuwh!

Gelukkig ruimen ze het matje dat ze eronder hadden gezet snel op en krijg ik een schoon vers droog matje. Ik moet opeens mega naar de wc. Waarbij ook echt alles eruit komt. Weten we in ieder geval zeker dat er niks meer in de blaas en darmen zitten… En dan begint het… de weeën-storm! De weeën doen niet echt pijn, maar ademhalen tussendoor kun je met een weeën-storm echt vergeten! Ik heb adem nodig, een momentje rust tussendoor. Doordat ik rug weeën heb lijkt het net alsof iemand je telkens met een vinger in je rug prikt en je niet kunt bijkomen. Ik vraag of ze er iets aan kunnen doen. Ik zou een ruggenprik kunnen nemen, nou graag, ik heb mijn momentje adem nodig. Ik word hier een beetje gek van. Ik kan me totaal niet concentreren op wat iemand me zegt en alles gaat ook langs me heen. De ruggenprik zetten is een beetje raar, de man wil dat ik graag stil zit, tevens is mijn rug niet echt recht en dit maakt het heel moeilijk voor hem, geeft hij aan. Nou stilzitten terwijl er iemand je telkens prikt met een vinger gevoel, a.k.a. rug-weeën, is niet echt makelijk. Mijn partner probeert me recht te houden en me op hem te laten concentreren. Ikzelf krijg het allemaal niet echt mee. Volgens mij moet de man me 2 keer prikken, de eerste mislukte in ieder geval. En dan komt eindelijk de rust. Hé. Hé.

De verloskundige laat me op mijn zij liggen en vraagt hoe het gaat. Ik voel druk beneden zeg ik.

Ik wil eigenlijk wel persen. Ze zegt niks, blijft naast me staan en na een tijdje me aankijkend vraagt ze of ik wil persen, ja al een tijdje. Ze geeft aan dat het dan begint. Er komt nog een andere verloskundige om haar te ondersteunen. Ik mag persen. Na 2 keer persen geeft ze aan dat ze het hoofdje zit en dat met de volgende pers deze erdoorheen moet zijn. Mijn gedachte gaan honderduit! Zit haar hoofd nu vastgeklemd! Ik ga toch niet wachten op een wee, dat arme kind! Ik pers uit alle macht door, wee of geen wee, haar hoofd zal niet klem zitten, straks kan ze niet ademen! De verloskundige zegt me nog te wachten tot een wee en dat het echt niet erg is, nadat ik uitroep: Zit haar hoofd vast?! Maar ik pers al zo hard dat het hoofdje al vrijkomt. Ik voel opluchting. Bij de volgende wee komt haar lijfje, het is gebeurd. Ze geeft me mijn dochtertje aan en zegt wat een mooi meisje. NOU! Eerlijk gezegd toen ik haar zag dacht ik: WAT IS DIT? JEEZUS WAT LELIJK! En ja, dat waren mijn eerste gedachtes over mijn dochter toen ik haar zag. Ik vond haar lelijk, verfomfaaid lelijk. De vergelijking met een gesmolten E.T. van 80 begreep ik helemaal. Dit is niet mooi! Gelukkig trok ze bij, na 10 minuten…

Ze hebben haar in de tussentijd schoon gemaakt, gecontroleerd, gewogen en wat kleren aangedaan. Toen is haar weer zag in de bak, zag ze er al wat beter uit. Na die eerste 10 minuten was ze inderdaad een mooi meisje.

Eigenlijk is dit wel toepasselijk. Ze was een monster, een gedrochtje in mijn buik. En toen ze geboren werd is er een goede fee geweest die haar omtoverde in een lief baby’tje, mijn baby’tje. Helemaal van mij! Ze was eindelijk geboren en de hel is eindelijk voorbij, de start van een nieuw hoofdstuk!

We bellen gelijk alle familie, mijn moeder en haar man komen die nacht nog. Mijn mama, mijn steun en toeverlaat tijdens deze hel. Wat was ze blij om mijn dochtertje te zien.

Vervolg: de Kraamweek