Eerste zwangerschap en ziek deel 6

Hoe mijn eerste zwangerschap verliep: zwaar, moeilijk en totaal niet zoals we hadden verwacht. Gelukkig aan het eind een lieve, gezonde meid waar we dol op zijn.

Maand 8: Week 31 t/m 35: 

Week 31: 

Kennismakingsgesprek met een mogelijke gastouder. Blijkt dat ze mogelijk geen plek heeft…. Fijn om dat van te voren te weten.  

Woensdag de afspraak gynaecoloog, ze weet ook niet waardoor het kwam dat mijn buik was weggezacht, ondertussen is de buik en misselijkheid in volle teugen terug. Helaas.

Week 32: 

Vandaag kwam ik erachter dat er een babyshower is gepland. Een tijd geleden werd mijn partner gebeld door een vriendin van ons. (Meestal bellen de vrouwen elkaar en de mannen elkaar, niet gemixt. Dus dat was al apart) Ze vroeg op hij vrijuit kon praten. Niet of het gelegen was, maar vrijuit. Lekker verdacht. Ik vroeg er toen al naar, hij zei dat hij het niet wist. Op dat moment waren wij in het ziekenhuis en heb ik er niet verder over gevraagd. Later heb ik hem laten beloven mij te vertellen wat ze nou wilde als ze nog een keer zou bellen. Ik zei toen al, wie weet gaat t over een babyshower, maar dat zal wel niet in mijn toestand. Maar ik wil het wel weten hoor! En gisteren belde ik met mijn schoonmoeder en ze vertelde me dat mijn schoonzus haar foto’s had laten zien van kleertjes die mijn moeder voor ons baby’tje gemaakt heeft. Ik kon me niet bedenken welke het waren, dus ik zei haar dat ik mijn app wel zou nalezen. Alleen daar kon ik niks in vinden. Dus vroeg ik mijn schoonzus erna. Reactie duurde zolang, ze kwam ook meerdere keren online. JA, de eeuwige nadeel van whatsapp volgens sommige. Ik ben mijn partner maar gaan uithoren. Wat blijkt, dit is al maanden geleden gepland! Eerste reactie: Echt? Leuk! Kan dat wel? Hoe gaan ze dat dan doen? Hoeveel man komen er? Wie komen er eigenlijk? Mijn moeder, jou moeder, 4 schoonzussen, 3 vriendinnen. Waarom in godsnaam stellen ze mij niet op de hoogte van de datum en het aantal mensen. Tevens kan het echt niet hier. Het is hier een bende! Ik voel een volledige vlaag van paniek. Er is hier geen ruimte, alles moet nog schoongemaakt worden, zoveel mensen in een keer, daar moet ik me in een week op voorbereiden. Verjaardagen, kerst en spelletjes dag kostte me al zoveel energie en moeite! En dat was echt geen pretje. Denken ze dan niet na? Wat als ik overgeef, waar moet ik dan heen? Ik plas als ik overgeef, dan zit ik opgesloten in de wc met een vieze onderbroek! Waar moet ik heen? En dat weet dan iedereen! Ik schaam me dood! Ik wil dit helemaal niet! Ik kan dat toch niet aan! Hun gaan dan zeggen dat ik me niet druk moet maken daarom, ze snappen het niet, ze zeggen dan dat ze het niet erg vinden. Maar het gaat niet om hun, ik vind t erg. Ik vind t al erg als mensen mij in hangkleren zien. Een beetje rommel is een ding, maar het staat hier vol en het is echt vies. Straks willen ze dingen bekijken boven. Dat kan allemaal niet. Hoe ga ik hun uit huis krijgen als ik overgeef? Als ik me zelf heb bevuild? Ik ben totaal in paniek, wat moet ik nou doen. Hun weten helemaal niet dat ik t weet? Waarom snappen ze niet dat dit mogelijk teveel voor me is? Dit is tevens een week voor mijn partner, hij zou rust nemen. Hiervoor heeft hij vakantie, moet hij nu het huis gaan schoonmaken, dat wil ik niet, straks wordt hij overspannen. Hij heeft al stress. Straks wordt t erger. Ik heb hem nodig, ik heb hem sterk nodig, gezond. Ik kan dit allemaal niet alleen. Ik heb mijn partner nodig. Ik ben in volledige paniek!

De dag erna voel me heel slecht, ik ben constant het overgeven. Mijn hoofd doet zeer, mijn maag is overstuurd, baby is overstuurd. Ik heb gisteravond niet geslapen, ik heb de ene horrorscenario naar de andere voor ogen. Ik ben bang dat ik me door sociale druk zal laten verdringen. Ik kan nu niet afzeggen, ze hebben al die moeite gedaan. Dan ben ik een ondankbare trut. Ze vinden me waarschijnlijk toch al ondankbaar als ik straks te stil ben, niet enthousiast genoeg. Wat moet ik nou doen? Wat moet ik nou doen? Ik loop al de hele dag te janken uit angst en wanhoop. In de avond appt mijn partner met mijn schoonzus, zij en een vriendin plannen het blijkbaar. Hij verteld haar wat er aan de hand is. Ze wil met me praten, ik wil nu niet praten. Ik wil gewoon weg kunnen kruipen. Ik voel me zo onbegrepen. Waarom konden ze dit niet inzien? Ze kennen me toch? Mijn moeder die dit allemaal meekrijgt, mijn schoonzus ook, zelf mijn partner had toch beter moeten weten, niemand die dacht, kan ze dit aan? Moeten we haar het misschien laten weten? Ik hoef geen details, ik begrijp dat er enige verrassing hoort te zijn. Maar serieus: 10 man in een vies huis moeten ontvangen terwijl je waarschijnlijk nog niet aangekleed bent, had mijn partner me het 10 minuten van tevoren moeten zeggen om me te laten omkleden. 10 minuten van tevoren dit te horen krijgen? Wat denk je wat mijn reactie zou zijn? Ik ben nu al helemaal overstuurd. Zien ze me op mijn zwakst, hoe ik moeite heb met de meest kleine dingen. Ik wil niet dat ze dat zien, niet iedereen hoeft de erge details te zien. Horen is toch voldoende. En zelfs dat wil ik niet, niet iedereen hoeft alles te weten. Het gaat niet goed is toch voldoende? Nee, ik wil niet met haar praten. Hij praat met haar. Ze willen het verschuiven naar haar toe, zodat ik me niet druk hoef te maken om het huis. En dan kan ik naar huis als ik weg wil, niemand die ik uit huis hoef te gooien. Minder sociale druk. Ik weet het niet, ik weet niet of dit genoeg oplossing is. Ik moet me voorbereiden. 10 mensen, zoveel indruk. Hij vraagt naar de activiteiten. Daar wil ik niet over nadenken. Als ze daar niet over na hebben gedacht dan hoef ik hun echt niet meer te zien. Ze begrijpen het echt niet!

Vannacht heb ik een paar uurtjes geslapen, maar ik ben nog steeds overstuurd. Ik wil mijn mama vragen wat ze dacht, waarom ze het niet inziet. Ik durf haar niet te zeggen dat ik het weet. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb wel met haar geappt, maar er wordt niet over gesproken, ze weet het niet. Mijn schoonzus heeft het dus nog niet verteld aan de andere. Mijn schoonzus heeft geappt. Ze wil praten. Ze wil weten hoe het gaat. Ze appt me dat als ze het kon alles zou willen terugdraaien. Dat ze het niet had bedacht, maar niet achter wilde blijven. Dat toen de lijst met wil er kwamen werd opgesteld, ze al twijfels had, gezien het kerst drama. Omdat je partner had meegeholpen heb ik niets meegedaan. Dat als ik het wil afzeggen vanwege de spanning/ vervelende opmerkingen en of sociale verplichting dat ze me blijft steunen en dat ik mezelf trouw moet blijven.

Hoe kan ik daar iets mee doen, de sociale verplichting is er al. De opmerkingen komen toch als ik afzeg. 

Ik had mijn partner moeten instrueren, ik had hem ook maanden geleden gezegd dat ik een babyshower wel zou willen hebben, ik had moeten zeggen wie ik erbij wilde, maar dat ik het niet geheim wilde mocht zich iets voordoen. Maar dat deed ik niet, ik dacht niet dat t zou gebeuren. De keuze aan mensen die is geen ramp, al zou ik sommige idd niet hebben gedaan i.v.m. de mix. Misschien hadden mijn nichtjes het leuk gevonden erbij te zijn. Dat had ik ze wel gegund. Ik moet me gewoon kunnen voorbereiden. Een andere plek is wel oké, denk ik. Misschien komt t goed? Mijn schoonzus besluit vanavond langs te komen. We hebben een goed gesprek en ik voel me iets rustiger. Maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik moet kiezen uit twee kwaden. Iedereen heeft dit al maanden in de planning en ik wilde toch een babyshower, boor ik dit iedereen en ook mezelf door de neus en laat ik het aan me voorbijgaan, omdat ik niet durf, omdat ik bang ben dat het mis gaat? Of laat ik het gebeuren, terwijl het dan straks misgaat. Dan is het mijn eigen schuld.

Mijn schoonzus heeft gisteravond onze vriendin nog op de hoogte gebracht. Ze denkt dat ik het niet leuk vind dat ze een babyshower gepland. Daar gaat t niet om. Ik had wel verwacht dat ze dit zou denken. Ze vindt me vast ondankbaar. Ik zal er mee door moeten gaan.

Deze ochtend moeten we naar de verloskundige voor een groeiecho. Het duurt lang, ze vindt haar klein en wil extra controles, ik krijg nog een groeiecho, alleen dan door gespecialiseerd echopiste. Als ik weer in de wachtkamer zit, blijkt dat ze ook een hartfilmpje willen, een CTG. Ik begin me ongerust te voelen. Ik ben al zo moe van de laatste dagen, ik wil slapen. Ik wil dat dit voorbij is. Als ik weer bij de verloskundige ben is er een gynaecoloog bij. Hij vraagt of ik genoeg eet en drink, of niet te veel uitgaat. Of ik de baby wel voel, als ik haar te weinig voel moet ik gelijk bellen. Ik voel de baby altijd. De baby is te klein. Ze willen nu elke week een controle. Ze willen me opnemen als het niet op de curve blijft, zodat ze elke dag kunnen controleren. Ik wil niet opgenomen worden. Ik slaap hier niet, ze nemen me niet serieus. Ik kan hier niet opgesloten zitten, dan word ik zieker. Ik wil thuis blijven. Mijn partner had afgesproken met zijn moeder, om te overleggen voor het oppassen. Moet ik daar ook nog heen. Ik ben zo moe, zo uitgeput van alles. Ik wil naar huis, ik wil me in een hoekje verstoppen. Bij mijn schoonmoeder ben ik aan het huilen, ik wil niet huilen, zo lijk ik alleen maar zielig. Ik wil dat alles voorbij is. Mijn nichtje is ziek. Mijn arme nichtje. Waarom gaat alles zo slecht? Waarom worden mensen ziek? Alles gaat niet zoals t hoort.

Als we weer naar huis gaan, slaap ik op de bank, ik ben kapot. Ik heb vanmiddag nog met mijn moeder geappt, ze lijkt nog steeds niks te weten. Ik laat haar weten dat het minder gaat en wat er gebeurt in het ziekenhuis. Ze zal toch wel iets zeggen als ze het weet? Na het slapen vraagt mijn schoonzus wat ze moet zeggen tegen de rest, hoe ik het weet, want dat vragen ze. Dat is blijkbaar de hoofdvraag? Ik maak maar een grapje en vertel haar: “Zeg maar gewoon dat ik superintelligent ben en twee hersenen bezit nu”. Hoe kan het nou belangrijker zijn dat ik het weet? Dan de consequentie die dit opbracht? Wat het alternatief zou zijn geweest als ik het niet had ontdekt? Ik app mijn moeder nogmaals, tot ze reageert. Ze vraagt of ik aan t rusten ben en dat ik dat nu maar veel moet doen. Heeft mijn schoonzus haar het hele verhaal verteld? Ik vraag het me af, al denk ik het niet. Ze zegt dat ik zondag alleen maar met mijn benen omhoog hoef te zitten. Daar twijfel ik aan. Maar ik ga echt geen rare activiteiten doen. Dat vertik ik dus echt, dan ben ik weg. Het waren goeie bedoelingen… maar toch, ik voel me zo onbegrepen. Ik maak me druk om de baby, druk om mijn partner, druk om zondag. Druk om alles. Mama wil voor mij schoonmaken, ik wil dat niet, met haar gaat t ook niet goed. Moet ik toezien hoe zij voor mij schoonmaakt. Wil ik wel dat ze dat allemaal überhaupt ziet? Nee. Het is allemaal te erg. Te ver vervuild. Ik woon in een vuilnisbelt. Ik vraag me af of het mijn schuld is dat baby te klein is, had ik harder moeten vechten tegen het onbegrip van de medici? Had ik, wanneer ik absoluut niet naar het ziekenhuis wou, mijn baby’tje in gevaar gebracht, door het uit te stellen? Is ze daarom te klein. Heb ik dat gedaan?

Ik heb niks meer van mijn vriendin gehoord. Ik denk dat ze me ondankbaar vind, dat vind ik vervelend. Moet ik nu haar contacteren? Zij zat toch fout? Zij dacht niet na. Had ik maar niks moeten zeggen? Me maar in een situatie moeten laten zetten die ik verschrikkelijk zou vinden? Ik app haar maar met de vraag of ze boos is. Ze reageert: ze vindt het enorm jammer dat de verrassing eraf is. Ik probeer haar uit te leggen dat dat niet goed gegaan zou zijn. Ze zegt dat ik het echt leuk ga vinden. Ik heb niet het gevoel dat ze het begrijpt. Dat t niet om de shower gaat, maar mijn onvermogen om sommige dingen nu aan te kunnen.

Vandaag gaan we lunchen met mijn schoonmoeder. Ze wil dit graag. Sinds het overlijden van haar partner, komt ze minder het huis uit. Ze vindt t fijn om veel dingen in te plannen, wat te doen hebben. We hebben ja gezegd. Ze wilde zo graag. Ik durf geen nee te zeggen. Maar nu kom ik uit, waar ik al een tijd tegen aan loop: ik ben op, ik ben moe, alles vergt zoveel. Ik wil niet nee zeggen, ik wil er voor haar zijn. Ik wil ook niet dat ik zo zwak of verdrietig overkomen elke keer als iemand me ziet. Ik wil gezellig zijn. Dus doe ik mijn best, ik zet een lach op. Ik doe alsof t beter gaat dan ik me echt voel. Het gaat ook beter dan eerst. Het begin was ook veel slechter. Hoor ik überhaupt nog te klagen? Nee toch. Ik hoor blij te zijn, pluk de dag. Alleen zo voel ik me niet. En nu, nu vallen mijn balletjes. Ik kan ze niet meer hooghouden. Ik raak overstuurd, ik raak bang. Ik verlies de weinige controle die ik nog had. Ik ben een hoopje, die zo graag wil dat iemand er is, die erbij wil zijn en niks wil missen, maar aan de andere kant wil ik me verstoppen. Zodat niemand me ziet. Dat ik alweer aan het huilen ben, dat ik spuug in een emmer omdat ik het niet kan doorslikken thuis, dat ik er zo'n bende van heb gemaakt. Een bende van mijn huis, maar nog erger een bende van mijn leven. Dat overgebleven gevoel van vroeger komt naar boven: jij kunt niks, jij bereikt tot niks. Alles wat ik aanraak verdort. Ik ben bang. Is dit alles wat ik mijn baby'tje te bieden heb, angst, verdorring? Waar ben ik aan begonnen? Wat doe haar in godsnaam aan.

Nachtmerrie: "Het is donker in huis. Ik lig wakker in bed. mijn partner slaapt nog. Morgen is de begrafenis. Ons lieve neefje is overleden. Op werk moeten we vrij regelen, voor ons is dat al geregeld. Ze mogen geen nee zeggen. Maar onze vriendin vraagt of ze i.i.g. eerder weg mag aan de baas. Die kijkt moeilijk, dan zijn er wel veel mensen afwezig. Je wilt zeker je zoontje mee. Ja graag. Haar zoontje is 4. Onze baas is erg aardig, ze vindt t goed. Het is niet anders, zegt ze. Morgen is de begrafenis, hoe kan dit nou zo plotseling." Het is donker in huis. Ik lig in bed te huilen, voel me intens verdrietig. Ik probeer na te denken, droomde ik, zeg dat ik droom. Denk na, klopte alles? Het lukt me niet. Mijn neefje kan niet dood zijn, dat mag niet. Ik maak mijn partner wakker en vertel hem dat ik droomde dat ons neefje dood was, maar dat is niet zo toch? Hij zegt nee. Alles is goed, geeft me een knuffel en houd me vast terwijl hij weer in slaap valt. Het was niet echt, gelukkig. Denken gaat al beter. Onze vriendin werkt ergens anders. En haar zoontje is nog net geen 2. Ons neefje leeft nog. Baby is wakker, ze trappelt en draait. Misschien heeft ze me wakker gemaakt. Droomt zij dezelfde dromen? Mijn schoonzus appt met een geluidje van mijn neefje, dit maakt me dolblij! Ik vertel haar van mijn droom. Blijkbaar was t mijn neefje die het geluidje opnam. Zou hij het geweten hebben? Het vrolijkt me in ieder geval op. Zo weet ik zeker dat er niks aan de hand is.

Week 33: 

Babyshower…? Ga ik dit doen? Het is nacht, ik kan niet slapen. Ik denk aan morgen. Morgen maakt mij extra misselijk. Ik voel angst. Alsof ik een boer met kiespijn ben. Ik ben al meer dan 7 jaar niet naar de tandarts geweest, die vind ik ook eng. Ik ben bang voor onbedoelde grapjes, voor onbegrip. Baby en ik zijn onrustig. De katten zijn onrustig. Ze weten dat ik wakker ben. Ze weten dat ik angstig ben. Ze willen naar mij toe, maar de deur is dicht. mijn partner slaapt nog. Ik moet naar de wc, overgeven. Ik ben al een paar uur wakker. De katten zijn er nog, ze willen knuffelen. Ik blijf even bij hun en dan ga ik weer na bed. Ik kan niet slapen, dus zit ik op mijn telefoon, sociale media. Ik ga maar even schrijven. Misschien dat ik kalmeer. Om 7 uur geef ik weer over. Ik voel me niet lekker, ik ben moe. Ik wil niet afzeggen, dan krijg ik straks spijt. Dan ben ik ondankbaar.

De babyshower: Ik zorg dat ik eerder ben dan de rest. Ik wil niet iedereen langs moeten. Zo kan ik zitten en even misschien tot mezelf komen. Dit lukt niet. Dan maar een happy face opzetten. Ik ben moe en voel me beroerd. Iemand vraagt of de misselijkheid nu weer terug is gekomen. Ik kijk haar raar aan, de misselijkheid is er altijd! “Je zei een tijdje geleden toch dat het beter ging” Ja beter, als in minder overgeven. Ik ben nog lang niet genezen hoor. Grmbl. Onbegrip.

We gaan aan tafel zitten, eerst de cadeautjes. Dat is in ieder geval leuk. Ik moet eerst babyfoto’s raden. Mama speelt vals. Ze geeft foto’s van 2 baby’s. Eentje ben ik. Ik herken mijn jurkje wel gelijk. Maar ik meende dat ik foto’s van andere kreeg niet mezelf. Dus ik vraag of het mijn moeder is. Krijg ik een ‘nee’. Ja dus. Alleen de tweede baby was ik. Had ik mijn eigen jurkje dus goed herkent. De overige vind ik ook lastig. Alleen van een van mijn schoonzussen en het nichtje van mijn partner zijn te herkennen. Die van mijn vriendin heeft haar geboorteplaats en geboortejaar op de achterkant. Dat maakt het ook makkelijk. Van mijn moeder had ik kleertjes gekregen. Superleuke kleertjes. Het mooiste vond ik een grijs semi tuinbroekje. Super lief. En nog een slaapzak/ dekentje. Ik heb een rammelaar van Familie uil en een van Woezel en Pip. Een 4 seizoenen boekje. Knisperboekje, nachtlampje met een uil erop. En nog wat kleertjes. Hierna worden hydrofiele luiers, hydrofiele washandjes en slabbetjes be-tekent. Dat is leuk voor straks, wanneer de baby er is. Op de babyshower is er veel roze. Ik hou niet zo van roze. Ik krijg de opmerking dat alle meisjes door een roze fase heen MOETEN. Dat ik mijn dochter toch echt de ruimte moet geven om daar doorheen te gaan. SORRY??? Mijn dochter MOET niks. Ze MAG elke kleur uit regenboog kiezen die ze mooi vindt. Maar zij kiest! Niet deze of gene die vind dat ze roze leuk MOET vinden. Ik laat mijn dochter niet indoctrineren door de marketingwereld noch door deze of gene. Voor jongens is dat ook niet zo. Je kunt een wereldbol kopen met een blauwe standaard, dan heb je een wereldbol met bruin, groen, geel en blauw. Als je een wereldbol met een roze standaard koopt heb je een wereld in 50 tinten roze… En dan ben ik degene die overdrijft? Sorry maar als je voor meisjes een 50 tinten aspect houdt, doe dat dan ook voor jongens. Want dit slaat nergens op. 2 maatstaven onzin, tevens was voor jongens vroeger rood, stond voor kracht. En meisjes blauw. Nogmaals aan iedereen: ik krijg een meisje, niet een verdomde barbiepop. *frustratielevel: hoog* Daarna krijgen we een quiz. Aan het einde geeft mijn schoonzus aan dat dat het einde is van het programma. Helaas valt het kwartje niet. Ik wil niemand wegjagen. Maar ik ben zo moe. Het duurt even maar eindelijk besluiten ze te gaan. Op dat moment hou ik het niet meer vol. Ik ben op. Ik wil naar huis, ik wil naar bed. Ik kan mijn happy face dan ook niet meer volhouden. Ik ben stiekem overgeven op de wc. Ik weet niet wat iedereen denkt, maar ik kan niet meer. Ook al was het gezellig, ook al was de quiz leuk en het tekenen. MAAR: dit was niet de meest briljante actie. Al wil ik het niet, zou ik graag actief hebben meegedaan, tot in de late uurtjes lol gehad en er avondeten bij gehad, ik ben helaas verdomme ziek. Bedankt voor het begrip. En dan krijg je appjes, of ik het leuk had. Hoe ik er achteraf over dacht. Wat moet ik zeggen. Het was heus gezellig, maar dat veranderd niks… Ik wil niet ondankbaar zijn. Dat ben ik ook niet. Er is gewoon nog een volledige andere kant hier. Die ik niet kwijtraak.

Thuisgekomen ben ik op de slaapbank gaan zitten samen met mijn partner. Hij wil de cadeautjes zien. Die van mijn moeder zijn het mooist. Hij vind dat ook. We lezen de vragenlijst die iedereen heeft ingevuld terwijl ik vertel wat we allemaal gedaan hebben. Daarna maakt hij eten, terwijl ik op de bank boven alvast ga rusten. Na het eten val ik in slaap. Als ik tussendoor wakker word ligt hij ook te slapen op de bank. Ik maak hem wakker en we gaan naar bed. 

Ik heb 14 uur geslapen met tussendoor wakker worden met kots momentjes. Al met al voel ik me nog steeds erg duf, maar ik ben wel wat meer tot rust. Ik weet niet wat ik van gisteren vond. Op zich was het gezellig. Maar het is gewoon te vermoeiend geweest. De hapjes waar totaal ongeschikt voor mij, dus weinig tot niks gegeten. Teveel stress. Te weinig voorbereiding. 

De rest van de week: aflevering van de Baby Dump en de dag erna weer een extra controle bij verloskundige: ctg, groeiecho, geboorteplan.

Week 34: 

Woensdag extra controle verloskundige-dag ctg, groeiecho. Met de baby gaat het goed, met de mama niet.

Week 35: 

Zwangerschapsverlof: Naja nu gaat het daadwerkelijk in. Nu zit ik dus niet meer in de zwanger-ziektewet maar in het verlof. Toch maar de vluchtkoffer voorbereiden.

Naar de laatste maand :D