Een verschil van dag en nacht

Inmiddels zijn we al weer 22 weken in verwachting van ons 3e? kindje... ik tel het eigenlijk als ons 4e kindje, ook ons andere kindje telt mee maar hoe breng je het naar de buitenwereld? Voor het gemak dus ons 3e kindje. 

Zo moeizaam de zwangerschap van Adam ging, de angsten, de lichamelijke klachten en alles wat er bij kwam kijken... zo makkelijk gaat de zwangerschap nu, tot nu toe. Ik ben nog steeds geen fan van zwanger zijn maar het is wel echt een verademing om onze laatste zwangerschap op deze manier mee te maken. Om toch dit hoofdstuk straks positief af te kunnen sluiten.

Het aller belangrijkste vind ik nog wel dat het prettiger is voor het gezin dat we al hebben. Mijn partner heeft een partner die af en toe wat zucht en kreunt en de reguliere moodswings heeft (en daar ben ik me zeer zeker van bewust, haha) en de kinderen kan ik blijven verzorgen. Ik blijf een moeder voor hen en zij hoeven geen rekening te houden met mij. Hoe Aaron vorige zwangerschap mijn tranen van pure wanhoop heeft gezien, ziet hij nu een moeder die er voor hem en zijn broertje is.

Daarmee wil ik zeker niet zeggen dat je emoties niet mag tonen aan je kind, wij zijn daar open in maar ik vind het wel erg fijn dat mijn kinderen de wanhoop en paniek niet mee hoeven te maken maar dat ze nu de positieve kant mee kunnen maken. 

Aaron is nu ook op de leeftijd dat hij begrijpt dat er een kindje bij komt en dat mama groeit en hij wil er voor zorgen. Zo is hij met de 16 weken ook een keer mee naar de echo geweest. Hij ziet dat er een baby is op het scherm maar meer ziet hij natuurlijk ook niet. Hij was er ondanks dat ontzettend trots op dat hij de baby had gezien, echt weer de (ver)zorgende grote broer die hij is. Adam is nog te jong om alles mee te krijgen.

Waar we bang waren voor weer een ellendige zwangerschap, we ons voorbereid hadden op het slechtst en het zwaarste van alles, valt het nu dus reuze mee en daar ben ik zo blij mee.

Het mag ons toch nog een keer een beetje mee zitten 🥰