Een droom in duigen (vervolg)

In mijn vorige blog schreef ik over de 2 weken waarin mijn zwangerschap tot een abrupt einde kwam toen bleek dat het vruchtje genesteld zat in mijn keizersnede litteken. Ik beschreef het verloop van de zwangerschap tot dan toe en hoe uiteindelijk door middel van Methotrexaat het vruchtje moest krimpen zodat het uit mijn lichaam kwam. Die chemokuur (dat is Methotrexaat namelijk), hebben zowel mijn Lief als ik als erg heftig ervaren. Gelukkig bleek een week later dat het HCG voldoende gedaald was, zodat ik niet nog een aan het infuus hoefde.

Een  echo gaf helaas aan dat het vruchtje wel weg was, maar dat het vruchtzakje nog steeds 1cm was. Het was iets gekrompen, maar zeker nog niet weg en dat moet wel. Dat was weer even een tegenvaller, maar de gynaecoloog zei dat we even een cyclus gingen afwachten en dan nog een keer een echo zouden doen om te kijken of het weg is.

Nu is het voor dit verhaal handig om even wat statistieken te vermelden. Ongeveer 1% van alle zwangerschappen is een EUG (buitenbaarmoederlijk), en ongeveer 1% daar weer van betreft een EUG in het sectiolitteken. Dat betekent dus dat ik de 1 op de 10.000 ben waarbij dit gebeurt (Lucky me). Het euvel met zo’n zeldzame ‘aandoening’ is alleen dat het echt een specialisme betreft, en deze vind je niet in ieder ziekenhuis. Waar we in dit hele proces dus al een aantal keer tegenaan zijn gelopen is dat onze gynaecoloog niet of onvoldoende antwoord heeft gegeven op onze vragen, domweg omdat ze het antwoord niet wist. Voor haar was het de eerste keer dat ze dit tegenkwam. Leuk voor haar dat ze op die manier een soort studieproject van mij kan maken, maar het heeft wel als gevolg gehad dat we toch iedere keer voor minder plezierige verrassingen komen te staan (neem het infuus ipv een prik uit mijn eerdere blog).

Zo ook afgelopen maandag. Hoewel we natuurlijk erg teleurgesteld en verdrietig waren over de verloren zwangerschap en het feit dat we door de MTX behandeling 3 maanden moesten wachten tot we weer opnieuw zouden kunnen beginnen, was er inmiddels wel een soort berusting gekomen. Het is inmiddels al bijna november, nog maar 1,5 maand en dan is de nachtmerrie echt voorbij. Dan kunnen we weer vooruit kijken. We hadden ook al eventuele hulpmiddelen (bv clomid oid) besproken met de gynaecoloog, of dat wellicht een optie zou zijn in ons geval. In de weken erna zou onze arts de specialist uit het VU spreken en op een congres lezingen over dit onderwerp bijwonen.  Afgesproken was om op 26 oktober even te bellen om de opgedane kennis met ons te delen.

En weer werd het een tegenvaller. De specialist uit het VU en ook de andere artsen waren unaniem van mening dat zolang er nog een vruchtzakje zit, er geen nieuwe zwangerschap gestart mag worden, maar het is heel goed mogelijk dat het vruchtje nog een JAAR onveranderd op zijn plek blijft.

Een jaar….

Dat is wel iets anders dan 3 maanden…

Dat betekent een jaar lang niet vooruit kunnen, in de wachtstand…En dan maar weer afwachten hoe snel het gaat…

Het positieve uit het gesprek was dat we een verwijzing hebben gekregen naar de specialist in het VU. Dan krijgen we onze informatie in ieder geval voortaan uit eerste hand.

Feitelijk weten we nog niks, want mijn cyclus heeft zich nog niet hersteld. ik krijg nog een controle echo en wie weet is het toch weg.. Gezien het ‘geluk’ dat we in dit proces hebben gehad schat ik die kans niet heel hoog in, maar je weet nooit, positief blijven.

Het pijnlijkste van het hele verhaal is niet eens het wachten. Je weet niet hoe het anders was gelopen. Het pijnlijkste vind ik dat je het niet kunt loslaten omdat je er constant mee geconfronteerd wordt. Omdat je voorzichtig moet doen dat je niet zwanger wordt. Omdat je in je omgeving steeds meer koppels voor een eerste, tweede of zelfs derde kindje ziet gaan.

Mensen zeggen ‘het komt goed’. Met alle respect, het is lief bedoeld, maar dat vind ik zo’n loze belofte. Dat weet namelijk niemand.. Bovendien, wanneer is het dan goed gekomen? Als er een tweede kindje is? Als dat de enige uitkomst is waarmee ‘het goed komt’ dan word ik daar heel verdrietig van. Want dat zou betekenen dat het tot die tijd nog niet goed zou zijn, en hoe kan dat nou? We zijn toch al heel gelukkig? We hebben toch een prachtig knulletje? Ik vind het oneerlijk tegenover hem om ‘het goed komen’ alleen maar af te laten hangen van een broertje of zusje voor hem. Tegelijkertijd is de wens nog wel heel groot en blijf ik gevoelsmatig dus in een impasse: niet in staat om naar de toekomst te kijken, maar stilstaan wil ik ook niet…

Wordt vervolgd…