Een droom in duigen (3)

Morgen ga ik met iemand praten. Een praktijkondersteuner, ik ben doorverwezen door de huisarts. Het voelt zo gek. Ik heb altijd gedacht dat ik iemand was die het allemaal prima op een rijtje heeft. Ik heb mijn fair share van levenservaring denk ik wel opgedaan in dit leven, en altijd heb ik mezelf daar weer uit weten te trekken. Zelfs toen ik met burn-out klachten thuis kwam te zitten een aantal jaar geleden, ben ik daar ook weer zelf uitgekrabbeld. Dit is voor het eerst dat ik me heb laten overhalen om een professional te laten meekijken in mijn ziel. Doodeng. Maar wel nodig denk ik. Daarom ga ik.

Voor de mensen die mij kennen, lijk ik altijd een open boek, iemand met het hart op de tong. Maar er zijn maar weinig mensen die ik laat zien hoe het echt met me gaat. Ik vertel altijd net voldoende, zodat het lijkt alsof ik me kwetsbaar opstel, maar dat doe ik niet echt. Zo wek ik overigens ook de indruk dat ik het allemaal goed onder controle heb en dat weinig dingen me echt raken. Maar ook dat is maar schijn. Naast mijn ouders, zijn alleen mijn man en 1 vriendin echte insiders. Alleen sinds ‘de gebeurtenis’ merk ik dat ik het steeds lastiger vind om aan de oppervlakte te blijven bij mensen die niet in mijn circle of trust zitten. Ik ben erg emotioneel, mensen moeten vooral niet vragen hoe het gaat (ook al weten ze niet eens van ‘de gebeurtenis’ af). En ik kan moeilijk omgaan met tegenslagen, waar ik me normaal echt niet door zou laten beïnvloeden. Ik ben doodmoe. Er is ook geen moment dat ik me uitgerust voel. Ik kan ook niet veel prikkels aan. Heel vervelend voor manlief, want het kost me al teveel moeite om mijn aandacht erbij te houden als hij tegen me praat. Dat komt niet door hem, ik kan het gewoon niet verwerken op het moment. Ik ben al blij dat ik op mijn werk nog goed functioneer, hoewel dat niet zo gek is, omdat dat de enige plek is waar ik echt aan alles kan ontsnappen.

Of het nu daadwerkelijk alleen het hele ‘sectiolitteken zwangerschap-euvel’ is, of dat dit de laatste druppel is waardoor ik zo uit balans ben, ik heb geen idee. Maar als je een half uur lang woedend, in tranen en in een soort paniekstaat bent, omdat de kapster volgens jou je zoontje totaal heeft verknipt, dan gaat er iets niet goed.

Dus ga ik met iemand praten. Ik kan niet zeggen dat ik er heel erg naar uit zie, omdat ik geen idee heb wat voor beerput er misschien wel open gaat. En niet eens omdat ik het lastig vind om aan iemand anders toe te moeten geven dat het allemaal niet zo lekker gaat op het moment, maar meer dat ik dat gewoon aan mezelf niet toe wil geven. ‘Niet zeiken Marijke’ is de schop die ik mezelf vaak onder mijn kont geef. Het kan altijd erger. Ja, misschien wel, maar die schop helpt even helemaal niks op dit moment. Misschien wel als iemand anders hem geeft…

Wordt vervolgd