Een droom in duigen...

Als meisje ben je je al vroeg bewust van de risico’s die het hebben van geslachtsgemeenschap met zich meebrengt. Niet eens zozeer de enge ziektes die je van onbeschermde sex kunt oplopen, maar vooral het risico om ‘met jong geschopt’ te worden is vooral voor meisjes een reele zorg. Wij vrouwen zijn echter baas in eigen buik en dus doen we er alles aan om te voorkomen dat we zwanger raken op een moment dat het ons eigenlijk niet zo goed uitkomt. We slikken god weet wat voor hormonen,  we laten buisjes in onze arm implanteren, laten spiraaltjes plaatsen in de baarmoeder, allemaal om te voorkomen dat een spermacelletje van onze bedpartner een ‘meet-cute’ heeft met een van onze eicelletjes. Want dat mag natuurlijk pas gebeuren als aan alle randvoorwaarden is voldaan: de juiste partner, een goede baan, huisje-boompje-beestje, en als de belangrijkste reizen van de bucketlist zijn gestreept.

Wanneer je dan een jaar of wat later samen besluit dat het ideale moment daar is, ben je er natuurlijk totaal niet op voorbereid als het niet meteen lukt. Ik bedoel, al die tijd heb je geprobeerd iets tegen te houden, maar schijnbaar was dat niet zo nodig.. ik was daar in ieder geval niet op voorbereid. Het lijkt zo vanzelfsprekend: je wordt verliefd, je trouwt en je krijgt kindjes, no biggy. 

Voor de geboorte van onze prachtige zoon heb ik al aan den lijve ondervonden dat het helaas niet zo eenvoudig is. Bijna 2 jaar van maandelijkse teleurstellingen en frustratie zijn voorafgegaan aan wat nu het grootste geluk in ons leven is. Het was het allemaal waard, maar het heeft wat traantjes gekost.

Toen J 11 maanden was ging het bij ons weer kriebelen. Die eerste is zo goed gelukt, zouden we dat nog een keer voor elkaar krijgen? Dus, met in ons achterhoofd dat het best weer even kon duren, hup die pilstrip door de plee en gaan! Alles onder het mom van ‘we zien wel’, we hadden geen haast. Maar na een half jaar op de bonnefooi bekruipt je dan toch weer dat gevoel ‘gaat het nog wel een keer lukken?’. En de vrijblijvendheid is er weer af, temperaturen, ovulatietesten, ‘love on a schedule’, het maakt het hele baby-maak-proces er niet echt leuker op.

Na ruim 1,5 jaar ‘proberen’ had ik op 7 augustus jl. eindelijk weer een positieve test in handen. Op een moment dat het eigenlijk helemaal niet kon. Ik was totaal overdonderd. En direct was er een stemmetje in mijn hoofd dat riep, nee schreeuwde dat er iets niet klopte. Maar de dagen werden weken en de testen bleven positief. Bovendien voelde ik me op en top zwanger, inclusief kotsend boven de plee hangen en een humeur dat alle kanten op schoot (vast en meisje dachten we). We hadden een vroege echo gepland staan op 7 september, ik zou dan ruim 7 weken zijn, en hoe dichter we bij die datum kwamen, hoe meer vertrouwen ik er in kreeg en hoe harder ik het schreeuwende stemmetje wilde negeren. 

Om 8.50 hadden we de afspraak. De verloskundige startte te echo, en ik dacht wat te zien dus 1 seconde ontspande ik. Een seconde later was het stemmetje niet meer in mijn hoofd, maar van de verloskundige die zei dat ze geen embryo zag in de baarmoeder. En mijn wereld stortte in. Ik wist meteen dat het foute boel was. Ik was geen bloed verloren en de testen waren knalpositief, wat betekende dat er érgens in mijn lichaam een embryo zat, maar niet op de plek waar het hoort.

Smiddags in het ziekenhuis heeft de echoscopiste vastgesteld dat er een vruchtje en vruchtzakje van ongeveer 6 mm zonder hartactie, genesteld zit in het litteken van mijn keizersnede. Uitgerekend het litteken dat ons zoveel moois heeft gebracht, brengt nu zoveel verdriet. 

De dagen die volgen zijn een waas van ellende. Ik voel me nog steeds zwanger, met alle ongemakken die daar bij horen, maar ik weet dat het nergens meer toe gaat leiden. Ondertussen zit ‘het’ nog steeds in mijn lijf, en maakt het geen aanstalten om te vertrekken.

Een week na de echo besluit de gynaecoloog dat ik een prik zal moeten krijgen met methatrexaat (een vorm van chemo) om het vruchtje af te breken. Die nacht begint de miskraam. ‘Opgetogen’, omdat ik verwacht de prik nu niet te hoeven, bel ik de gynaecoloog.  Helaas denkt zij hier anders over, en een echo wijst uit dat de embryo nog onveranderd op zijn plek zit. Weer een  tegenvaller.

Op donderdag 17 september komen manlief en ik om half 5 in het ziekenhuis. Ik ben erg gespannen en bang voor de pijnlijke injectie in mijn beenspier die mij te wachten staat. Echter in de kamer staat een bed voor mij klaar en krijg ik meegedeeld dat het medicijn via een infuus in mijn bloed gaat worden gepompt, als een echte chemokuur dus. Alsof de ellende van een falende zwangerschap en de dromen die in duigen liggen nog niet erg genoeg is. En als maandag blijkt dat de zwangerschap nog steeds niet voldoende wordt afgestoten, mogen we dit fijn nog een keer herhalen. En ook leuk: de komende 7 dagen ben ik een soort wandelende kernreactor en moet ik oppassen dat ik de mensen om mij heen niet besmet…

Een dag later. Fysiek voel ik me prima, ik voel me niet meer zwanger en heb geen last van bijwerkingen van de kuur. Emotioneel vind ik het best zwaar. Ik ben niet zo graag kwetsbaar. Ik vind mezelf meestal erg sterk, maar hier ben ik niet op berekend. Het ene moment denk ik dat ik weer een beetje aan het opkrabbelen ben (vanmorgen bijvoorbeeld de echofoto weggegooid), maar dan vind ik mezelf weer in tranen op de bank. En niet eens om het verlies van een kindje, want het was pas 6mm, maar om het gevoel weer terug bij af te zijn, het falen van mijn lichaam. Ook mag ik de komende 3 maanden niet zwanger worden ivm het methatrexaat dat nog in mijn lichaam zit. Het niet zwanger worden is 1 ding, maar voor mij betekent het vooral dat ik de komende 3 maanden nog continu herinnerd word aan dat ene vreselijke moment. En daar word ik heel verdrietig van. Iedereen gaat verder, maar ik sta stil op deze vreselijke plek en ik kan niet weg, hoe graag ik ook wil.

Ik schrijf dit om een beetje te verwerken wat er de afgelopen 2 weken allemaal is gebeurd, maar ook omdat ik wil benadrukken dat het niet vanzelfsprekend is. Kinderen krijgen is geen gegeven. Ik prijs mezelf onwaarschijnlijk gelukkig met onze prachtige zoon en ik blijf hopen dat het ons nog een keer gegund is, maar ik besef nu meer dan ooit dat het leven niet maakbaar is. Het is ook geen prestatie als ‘het’ in 1 keer lukt, en het is zeker geen falen als het langer duurt, of als het helemaal niet lukt. Het is wat het is, je hebt er geen invloed op helaas. Je kunt alleen maar proberen om te gaan met wat er op je pad komt, de mooie én de verdrietige dingen.

-X-