Die verschrikkelijke angst

Angst. Een nuttige emotie als je in gevaar bent. Het maakt je alert, het helpt je bijvoorbeeld om te vluchten of te vechten. Echter als er geen echt gevaar is, kan het behoorlijk vervelend zijn.

Deze zwangerschap ervaar ik veel angst. Angst om ook dit kindje te verliezen.

De eerste 11 weken kon ik me bijna afsluiten voor deze zwangerschap. Ik dacht er gewoon niet aan. Ik maakte geen plannen voor de toekomst. Ik leefde met de dag. Maar toen we met 11 weken een termijnecho hadden en we erover na gingen denken om onze naasten te vertellen over de zwangerschap, begon er ook angst te ontstaan. We besloten om te wachten met vertellen tot we de echo met 13 weken gehad hadden. Een soort mini-20-wekenecho.

Deze echo was ook behoorlijk spannend. Gelukkig zag alles er nu goed uit. Het ruggetje van ons kindje was gesloten, de nekplooi zag er goed uit, het hartje zag er goed uit, de maag en blaas waren gevuld, er waren 10 vingers en 10 teentjes te zien en ook de hersentjes zagen er goed uit voor zover ze alles nu konden zien.

De kinderen waren logeren en we besloten het hen als eersten te vertellen als ze thuis waren. Hierna hebben we het ook onze ouders, broers en zussen verteld. Langzaam vertelden we het ook aan onze vrienden en ten slotte op ons werk. Elke keer nadat we het tegen iemand verteld hadden, voelde ik angst. Angst dat het weer fout zou gaan. Dat ik straks ook weer zou moeten vertellen dat het met dit kindje niet goed zou zijn. Ook al waren hier geen aanwijzingen voor. Met de gynaecoloog hadden we afgesproken dat we om de 2 weken langs mochten komen voor controle en ik mocht Ascal (bloedverdunners) slikken.

Toen ik met 15 weken weer een controle had, vertelde ik de gynaecoloog over mijn angst. Vooral nu de termijn dichterbij kwam, dat Tom overleed in mijn buik. Dat de angst zich soms ook uitte in vervelende dwanggedachten. Dwanggedachten die ik herkende uit het verleden, maar waar ik lange tijd weinig last van had gehad. Ik sprak met haar af dat ze me opnieuw aan zou melden voor de psycholoog van het ziekenhuis. Ik stond al op de lijst na het overlijden van Tom, maar door corona was de wachtlijst erg lang. Echter krijg je als zwangere voorrang, dus mogelijk kom ik nu sneller aan de beurt.

Ook gaf ze aan dat ik altijd mocht bellen als ik me ongerust maakte. Wat haar betreft kwam ik iedere dag even langs om te kijken of alles goed was. Ik vertelde me bezwaard te voelen om te bellen, omdat ik het idee had dat ik voor niks belde en ze in het ziekenhuis wel wat beters te doen hadden. Ze stelde me gerust door te vertellen dat het haar maar twee minuten kost om me even gerust te stellen door een echo te maken, terwijl als ik me zorgen maak, dit een hele dag kan duren. Ze wilde niet dat ik dat zou doen.

4 dagen later, was het zo'n dag. Ik voel de baby al even bewegen, maar die dag voelde ik niks. Ik kon relativeren: ik was nog maar bijna 16 weken zwanger, ik hoefde de baby nog niet te voelen en zeker niet dagelijks. Maar ik was erop gefixeerd. Die kleine plopjes. Bij Tom waren ze immers ook opeens weg.

Ik twijfelde toch: zal ik het ziekenhuis bellen of niet? Ik moest die dag ook nog werken. Maar de volgende dag was zaterdag, weekend. En ik ging me er niet beter op voelen. Ik besloot te bellen. In tranen legde ik uit dat ik zo ongerust was. De telefoniste gaf aan dat ik 's middags langs mocht komen, dan konden ze een echo maken en me geruststellen.

De verloskundige die me die middag hielp, toonde begrip voor mijn gevoel. De echo was goed. Hij legde uit dat de baby met zijn voetjes richting mijn rug lag. Tijdens de echo zag ik de baby flink bewegen en ik voelde hier inderdaad niets van.

De verloskundige drukte me op het hart gewoon weer te bellen als ik zo ongerust was. Hier is niks raars aan gezien de vorige zwangerschap.

Ik hoop dat de angst af zal nemen na een goede 20-wekenecho.