Depressie? Burn-out? HELP!

In mijn vorige blogs komen jullie erachter dat ik eigenlijk helemaal geen kinderwens had. Natuurlijk was ik hartstikke blij met mijn zwangerschap. Hallo jongens, ik ben gewoon vruchtbaar man!

Dat was een beetje mijn gedachte, hihi.

Mijn zwangerschap verliep eigenlijk heel soepel, had geen last van gekke dingen. Alleen ik was doodop. Echt op. Ik kon niks meer, opstaan werd een hel, ik sliep het liefst de hele godganse dag. En dat terwijl ik wel een 40urige baan had. Mijn baas had ik al redelijk snel op de hoogte gebracht, ook omdat ik nog wel eens kotsmisselijk op het werk aankwam. Hier was in het begin begrip voor, totdat ik mezelf echt ziek meldde. De werksfeer was niet meer leuk, onderlinge ruzies of boze klanten die steeds verkeerde onderdelen binnen hadden gekregen. Zo ging het al een paar maanden, maar bij mij barstte het van binnen. 

Ik kreeg mezelf echt niet meer uit bed, het was omdat het moest om de hond uit te laten maar anders lag ik er de hele dag in. En nee, wij hebben geen tv op de slaapkamer, ik wilde echt alleen maar slapen. Eigenlijk had ik nergens meer zin in. Geen zin meer om te hobbyen met nailart of kunstnagels, geen zin meer om grote stukken te wandelen met de hond en al zeker geen zin meer in mensen om me heen te hebben of het huishouden te doen. Toen werd het maar eens tijd om aan de bel te gaan trekken. Zo kwam ik gesprek met mijn huisarts en die heeft mij een afspraak laten met de praktijkondersteuner. Na een aantal gesprekken met haar gehad te hebben, kwamen we er achter dat ik waarschijnlijk een burnout had. Wat kwam door mijn werk. En na mijn ziekmelding werd het er niet beter op. Zo moest ik bij de bedrijfsarts komen, ik moest het weer proberen. Een paar uurtjes om te kijken of het ging. Na een halve dag ben ik naar huis gegaan. Niemand die tegen me sprak, of überhaupt deed alsof ik bestond. Dus weer terug naar de bedrijfsarts. Overplaatsing it is! En ook daar ging het niet lekker. Uiteindelijk is dat niks meer geworden en kreeg ik weer een andere arts. Een vrouw, die iets meer begrip had en mij beter begreep.

Dit was allemaal voor de geslachtsbepaling echo die we hadden gepland met 16 weken.Eindelijk was dan daar de dag, de alles bepalende echo! Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik had gehoopt dat het een jongetje zou zijn. Waarom? In onze beide families zijn de oudste altijd meiden. Een keer verandering zou leuk zijn, toch? Jasper had liever een meisje, hij is ook echt z'n meisjes papa. Ik daarin tegen ben altijd "one of the guys". Toen was het moment daar, het enige wat ik hoorde was " daar zie ik een schaamlipje, en daar is nummer 2!". Nou dat werd me toch een ugly cry! Tranen van geluk, wat boeit het nou wat het geslacht was? Als het maar gezond is. Maar een paar dagen later kwam ik daar wel op terug.. 

Shit man, een meisje betekend roze.. Ik hou absoluut NIET van roze. GEWOON NIET. En nu? 

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik niet van roze hou. Je zou het mij ook niet zien dragen, die kleur, verschrikkelijk meisjesachtig. Nee doe maar niet. Maar je komt er niet onderuit he? Had ik misschien toch stiekem echt liever een jongetje gehad? Die kleertjes vind ik zo lekker stoer. Gaaf man, om een legershirtje aan te trekken bij een gozertje. Maar de mensen om me heen konden het niet laten, en ik was dan ook echt niet happy met wat ik als cadeau kreeg. Niet als in ondankbaar, integendeel. Ik was er hartstikke blij mee. Maar we werden overspoeld met cadeaus. Voordat we zelf een kinderkamer gekocht hadden, hadden we al een kleding kast vol. En dat brak mij op. Ik wilde dolgraag met Jasper zelf op pad gaan. Ons eerste kindje, nu al te veel verwend en niet eens door aanstaande papa en mama! Iedereen om ons heen kon niet wachten op de kleine meid, en wij ook niet hoor. Maar ik werd het allemaal zo zat..

"Hoe gaat het met je buik? Groeit ze goed? Heeft ze alle 10 d'r teentjes en vingertjes? Heb je er zin in?" Maar nou nooit de vraag, hoe gaat het met jou zelf? Alsof iedereen nog maar oog had voor "de buik". De naam hadden we tot de dag van de geboorte geheim gehouden. Ondertussen werd mijn contract niet verlengd. Alles ging moeilijk. Op dat moment zat ik er echt helemaal doorheen. Enigszins wel een opluchting dat mijn contract niet verlengd werd, hoe teleurgesteld ik werd in de mensen in mijn omgeving. Nee, ik had oprecht niets te klagen verder. Met 39 weken stond ik nog voltrots de achtertuin met de hoge spuit schoon te maken. Deed ik de meeste dingen in het huishouden nog zelf. Al kwam mijn moeder een paar keer helpen met de bovenverdieping, dat werd mij wel te veel. Ik kwam gewoon in depressieve spiraal terecht en de enige die mij echt begreep was mijn beste vriendin. Jasper had er wat meer moeite mee, maar hij accepteerde het wel. 

Ehm, Jasper? Ik voel water lopen, je weet wel, tussen mijn benen. Nee Jasper, ik ben niet aan het plassen!!