De laatste strohalm......

Dit schreef ik net voordat we het traject in gingen en net na mijn 5e miskraam:

Zo graag gewild, zo gewenst maar niet zo mogen zijn. Toch nog een keer zelf zwanger. We moeten het nu in handen laten van de artsen.  Dat vind ik heel moeilijk. De wens is groot genoeg dus we gaan er voor, er is niks wat ons tegenhoud om hier heel hard ons best voor te gaan doen. Dat zwanger worden met hulp van dat traject vergroot wel onze kansen maar bied jammer genoeg geen garantie.  

Moeder natuur waar ben je nou? Waarom laat je me zo in de steek? Ik , die zo graag moedert en zorgt, een moeder van nature. Waarom mag ik niet vanzelf moeder worden? Waarom met zoveel tegenslagen en zoveel verdriet? 

Iedere zwangerschap hou je je vast aan het feit dat het toch gelukt is. Al wist ik eigenlijk iedere keer dat het niet goed zat. Bij de positieve test van mijn dochter wist ik meteen dit word een meisje. Zo zeker van dat gevoel. Dat heb ik nooit meer gehad. Dat zei voor mij genoeg.

 Je houdt er in je achterhoofd al wel rekening mee , de angst overheerst de euforie. En dat is vervelend want je wil het zo graag dat het lukt zonder dat je daar artsen en spuiten en hulp bij nodig hebt. 

Het is een rouwproces wat nooit meer gaat stoppen. Tuurlijk ben ik straks echt wel blij als ik toch ook zwanger zal zijn weer en een tweede kindje mag krijgen. Maar dit verdriet draag ik altijd met me mee. Daarom heb ik het ook op mijn lijf laten vereeuwigen. Die 5 mooie kindjes die er wat mijn betreft allemaal hadden mogen komen. 

Die 5 sterretjes aan de hemel die voor ons stralen. In de hoop dat er geen 6e bij komt. Wat hoop ik heel hard dat er geen 6e bij komt. Dat we hulp nodig hebben vind ik al verdrietig genoeg. Laat het dan alsjeblief wel goed gaan........