De laatste loodjes

De laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze wel eens. Het tegendeel bleek waar in mijn geval. Nadat ik in de vorige blog schreef het echt niet meer te weten, keerde met 37 weken zwangerschap de rust terug. Er werden knopen doorgehakt; de bevalling mocht thuis beginnen, als alles goed bleef gaan, en de HG was meer onder controle. De laatste weken verliepen dus goed en waar iedereen riep: ‘pff, dat je er nog zo bij kan lopen!’ was ik eindelijk écht oké en kon ik zelfs stiekem een klein beetje genieten van de trapjes en de laatste voorbereidingen. 

Maar toen werd het zondag 20 november - de uitgerekende datum. ‘s Morgens besloten we die dag naar een kerstmarkt te gaan, even afleiding. We gingen met de auto en tijdens de rit merkte ik op dat ik wat krampen in m’n zij had, wat ik de laatste weken vaker gevoeld had. De krampen werden alleen minder tijdens bewegen, dus dat deed ik dan ook. Maar door het vele bewegen kreeg ik ook harde buiken en voelde ik de baby niet meer. Ik maakte mij daar op dat moment niet zo druk om, het gebeurde wel vaker dat ik de baby een aantal uur niet voelde. 

Tot het 19.00 uur ‘s avonds was en ik de baby nog steeds niet gevoeld had. Ik had er geen goed gevoel bij. Ik besloot op m’n linkerzijde te gaan liggen en probeerde wat te ontspannen, meestal trapte de baby dan binnen een paar minuten wel. 

Een half uur later had ik nog steeds niets gevoeld. 

Nog wat porren in m’n buik, misschien slaapt de baby. 

Geen beweging. 

Paniek. Zou de baby dood zijn?

Samen besloten we de verloskundige te bellen. Die waren precies in de wisseling van dienst, maar belden al snel terug. Ze stelde voor om langs te komen en even te checken hoe het gaat, ‘maar,’ zei ze er duidelijk bij, ‘dat betekent ook dat je waarschijnlijk voor een hartfilmpje naar het ziekenhuis moet en met jouw dossier betekent dat ook dat er wel een reëele kans is dat ze dan toch willen gaan inleiden.’ 

Paniek! Ziekenhuis. Inleiding. 

Uiteindelijk kwam de verloskundige en waren alle checks goed. In overleg besloten we naar het ziekenhuis te gaan voor een hartfilmpje, uiteraard met de vluchttas achterin de auto. Vanwege de eerdere ervaring in het WKZ, werden we verwezen naar het Diak. 

Ook daar waren alle checks goed, maar er werd duidelijk uitgelegd wat nu precies het risico was van ‘minder leven’ en hoe klein zij dachten dat de baby zou zijn. Kortom: het advies was inderdaad een inleiding. Aangezien ik meteen weer in de paniek schoot, GEEN ZIEKENHUIS!!, besloten we een afspraak te maken voor de volgende dag en een gesprek in te plannen met de gynaecoloog die ook werkzaam is op de POP-poli (psychiatrie, obstetrie, pediatrie). We gingen naar huis en lagen de uren daarna wakker. Ik vanwege mijn paniek, Robert om mij rustig te houden. Tegen de ochtend vielen we uiteindelijk in slaap.

Voorafgaande aan de afspraak met de gynaecoloog van de POP-poli werd er een nieuw hartfilmpje gemaakt en gevoeld aan mijn buik. Hier was weinig anders dan de dag ervoor: harde buiken, rommelen, weinig leven, maar goede hartactie.

De afspraak met de gynaecoloog was fijn. Hij legde gedetailleerd uit wat de risico’s waren bij baby’s die dysmatuur leken te zijn en was daarbij ook heel duidelijk: hoe langer we afwachten, hoe groter het risico. We bespraken mijn angsten, het bevalplan en maakten afspraken om het voor mij zo fijn mogelijk te laten verlopen. Nadat mijn vertrouwen gewekt was en ik gesproken had met mijn eigen verloskundigen, besloten we een inleiding te plannen.

IT’S TIME TO HAVE A BABY 🤍