Blog 31: Een achtbaan aan gevoelens...

Ik ga al maandenlang met allerlei gevoelens en gedachten door een dag heen.. Het is niet eens zo dat het een dag goed gaat en een dag minder, maar het zijn vooral de momenten PER dag. 

Het ene moment sta ik hartstikke vrolijk op en kijk ik uit naar een gebeurtenis van die dag bijvoorbeeld.. (Ik ben een enorme genieter en kan zelfs van de kleinste dingen het mooie erin zien) en dan opeens overvalt me een ontzettend rot gevoel en lijkt de vloer onder me weg te zakken..

Ik ben een persoon die graag hard doorwerkt en doorgaat en continu een streven voor ogen heeft, dit is op zich niet erg maar ik drijf erin door vanwege mijn verdriet en ik merk dat dat heel veel van mij vergt. 

De adviseurs van mijn studie hebben mij geadviseerd om stil te staan bij mijn gevoelens en nou eens echt naar mezelf te luisteren over wat ik wil en wat ik nog aankan, maar ik ken mijzelf en ik weet dat als ik dat ga doen, ik in een put terecht kom en dat kan ik nu net voor de zomervakantie er echt niet bij hebben. Ze zijn vreselijk lief en zorgzaam, zij geven mij de ruimte en geven ook aan dat als het me niet lukt dat dat dan niet erg is en ik in aanmerking kom voor uitzonderingsgevallen, maar ik push liever nu en kom dan liever later tot rust. 

Dit zorgde er wel voor dat ik laatst in de badkamer bijna doorzakte van slapheid, maar kon me net op tijd vermannen en toverde een glimlach op mijn gezicht. Dit laatste deed mij nog meer pijn, omdat er iets in mij schreeuwde van vermoeidheid en verdriet, maar een ander deel van mij dat gevoel sterk probeert de overheersen door door te gaan.. Nu ik dit zo neerzet in een blog, doet mij dit intens verdriet, maar ik ben bang.. bang voor hoe ik me zal voelen als ik het toelaat.

Nu ik weet dat de zomervakantie nabij is en ik geen smoes meer heb om mijn gevoelens niet toe te laten voelt alles zwaarder aan.. Wij willen dolgraag weer een kindje en de angst die daarmee gepaard gaat vanwege herhalingen etc. is killing, maar niet zwaarder dan de wens. Het zijn enkel de zoveel verschillende gedachten die elke minuut van de dag door mijn hoofd spoken, maar ondanks alles kan ik wel erg optimistisch zijn wat betreft de toekomst. Als ik aan de toekomst denk, dan voel ik allerlei vlinders maar voor nu voel ik mij een soort van geleefd..