Bloedverlies, tweelingzwangerschap

Toen was daar een avond, zo’n 22 weken zwanger.

Ik was de dag ervoor jarig geweest (we woonde tijdelijk bij mijn ouders tot ons nieuwbouwhuis klaar zou zijn. Hadden onze eigen huiskamer en slaapkamers, heel fijn als overbrugging! Nouja dit duurde 1,5 jaar maar toch)

Ik stond aan de eettafel het taartje te aan te snijden, Ik denk… sta ik hier nu in mijn broek te plassen, wat is dit nu zeg??!! Ik loop snel richting de wc en zie helderrood bloedverlies, het liep er gewoon uit!In eerdere zwangerschappen had ik in de prille weken van de zwangerschap ook bloedverlies. Steeds als ik dat had bleek het een goede zwangerschap, heel raar maar waar. Bij de miskramen kreeg ik geen bloedverlies, dit liep uiteindelijk altijd uit op een curettage. Nu zijn we heel wat weken verder, dit voelt natuurlijk meteen als niet best. Het eerste wat wij sowieso denken is gelijk bellen! De kinderen lagen net in bed. Gelukkig zijn opa en oma nu in huis en kunnen zij met babyfoon op hun eigen plekje ‘oppassen’.

Ik bel en de dame aan de andere kant van de lijn stelt wat vragen, ze geeft gelijk aan dat ik sowieso langs moet komen. Wel zonder Anique, die moet in de auto wachten (hoe zenuwslopend is dat voor hem zeg!) Ze weet mij te vertellen dat er grote kans is dat ik moet blijven, dus ik alvast voor de zekerheid wat spullen mee kan nemen.

We zijn snel bij het ziekenhuis, Anique wacht in de auto. Ik loop naar de afdeling. Ik merk dat ik in de lift weer bloed verlies (of in ieder geval iets)Ik mag bij de afdeling meteen een kamer in waar verder onderzoek zal volgen. Ik heb mijn bloederige ondergoed bij, misschien geeft ze dat al wat zucht op de hoeveelheidbloed. Ik ga meteen even naar de wc, waar de verpleegkundige ook in de kamer is, om even te verschonen en checken hoe het ervoor staat. Het lijkt vocht wat ik ben verloren, dus ook hier gaat naar gekeken worden.

Mijn bloed wordt weer afgenomen en na een hele tijd wachten is daar iemand voor een echo en verdere check.

Anique zit al die tijd in de auto te wachten en te hopen dat alles goed is. Ik houd hem via whatsapp op de hoogte. Wat ook super stom voelt, al append als artsen en verpleegkundige in je kamer zijn. Normaal erg asociaal zou ik zeggen, maar nu geen andere optie omdat hij hier niet mag zijn.Met de echo zien ze al snel dat het goed is, nog tijdens de echo laat ik dit Anique dus weten, zodat hij weer rustig kan ademen.Ze willen niet gelijk inwendig kijken i.v.m. bloedverlies en ze niet weten wat het vochtverlies is. Maar via de echo lijkt het erop dat het bloedverlies (na heel lang kijken en met meer mensen erbij roepen) wellicht door de placenta kan komen, dat deze voor de uitgang ligt. Nu willen ze dit toch inwendig gaan checken en kijken of ik geen verkorte baarmoedermond heb.Ze nemen dan meteen een kweekje af, om te zien of het geen vruchtwater is wat ik verloor.

Ze zien tijdens de echo dat de placenta inderdaad met een staartje zoals ze het noemen voor de uitgang ligt. Het kan zijn dat deze later nog gaat verschuiven, maar voor nu zal dit de reden van het bloedverlies zijn. Niet veel later weten ze ook al te vertellen dat het geen vruchtwater was wat ik verloor, maar lijkt de baarmoeder mond wel iets korter dan gebruikelijk. Niet schrikbarend, maar wel iets om in de gaten te houden.

Een opname volgt sowieso, aangezien ze geen risico willen nemen, zeker niet met deze tweelingzwangerschap. Het is gebruikelijk dat je na het laatste bloedverlies 24u bloedvrij moet zijn voor je weer wat meer mag gaan lopen etc. en bloedvrij moet blijven tot je naar huis mag. Het is nu zondagavond.Ik bel Anique tussendoor en laat weten dat ik moet blijven de komende dagen en hij naar huis kan rijden. Hij zal morgen gewoon gaan werken en de kids kunnen bij oma en opa blijven. Wat een spannende avond zo, en gek afscheid van elkaar. Maarja het zijn ook rare tijden met corona.

We appen en bellen nog wat heen en weer die avond voor we beide gaan slapen.Ik mag alleen uit bed komen om te plassen, daarna weer plat of zittend in bed, als ik maar niet ga rondlopen.

De volgende ochtend lijkt het erop dat ik geen bloed meer verlies sinds de laatste keer zondagavond.Douchen doe ik zittend op een kruk, en kleed mij zo ook aan. Zo min mogelijk inspanning.Niet veel later heb ik dus toch bloedverlies. Verdorie… gaan we weer 24u wachten denk ik dan.Zo gaat het de hele dag… af en toe een streepje bloed met een toiletbezoek is helaas nog niet bloedvrij Volgens de artsen. Wel is de echo weer goed en alle checks die daaruit komen. Fijn dat de tweeling nergens last van heeft. Mijn immuun/bloedplaatjes zijn laag… maar daar wisten we ondertussen alles vanaf.

(nu ik dit zit te typen herinner ik mij nog dat het extra spannend was. Aangezien de tweeling nog niet levensvatbaar was. Mocht het allemaal hebben doorgezet, waren wij ze kwijt. Ik was dan ook heel blij dat na alle checks bleek dat die twee nergens last van hadden)

Anique komt savonds na het eten op bezoek (de kinderen mogen i.v.m. de maatregelen niet langs komen, dus doen we aan beeldbellen elke dag)We kletsen veel met de zorg die steeds langs komt, wat zijn het toch fijne mensen… en aangezien het niet zo druk is, is hier ook tijd voor.In de ochtend lijkt het bloedverlies te zijn gestopt. Snachts had ik nog wel een beetje bij het toilet bezoek. Dus moeten we uitgaan van de tijd dat ik het nu niet meer zag.Douchen ga ik niet aan beginnen, ik was mij zo wel even met een washand. Dat bloedverlies gaat wegblijven denk ik bij mijzelf hah!Verder is het bloedverlies die dag uitgebleven, dan is het 24u wachten voor je weer mag gaan lopen en inspannen. Als het bloedverlies uit bleef, mocht ik de volgende dag gaan wandelen enzo. Na nog eens 24u bloedvrij blijven mag je naar huis met wat extra oplettendheid omdat het zomaar morgen weer kan gebeuren of weken/maanden niet. Niet meer tillen (okay, mijn kind in het ledikant tillen kan dus niet meer. Wat ben ik blij dat wij nu tijdelijk bij mijn ouders wonen, daar is de hulp, yes!)

Ik weet niet meer of ik bij deze opname al last kreeg van het niet zien van de kinderen, volgens mij wel? (het blijft namelijk niet bij 1 opname)Op een gegeven moment baal je gewoon zo erg dat je ze alleen op beeld ziet, stomme Corona. Je weet dat ze het goed hebben bij opa en oma en als papa thuis komt van werk. Maar je wil ze gewoon even knuffelen. De oudste vraagt dan ook steeds aan mij tijdens het bellen wanneer ik weer thuis kom. Die zwangerschapshormonen helpen er dan ook niet bepaald bij! Dat was janken dus! Gelukkig is Anique er elke avond even.

De 5e dag, net voor het weekend bleek het bloedverlies weg te zijn gebleven, dus mag ik naar huis. (al dat gejank gisteren, en mag ik vandaag naar huis haha. Ik moet er ook wel weer om lachen)Thuis doe ik rustig aan. Ik wil eigenlijk al teveel, maar wordt terug gefloten door zowel mijn ouders als Anique.(ik kan toch wel even mee afwassen, bijvoorbeeld. Nope gaan we niet doen…okayyy)

Zo gaat het 2 weken goed, mijn immuun blijft stabiel met de hoge waardes prednison, resetten van het immuunsysteem lijkt het helaas niet te doen.Precies 2 weken na de eerste opname op zondag, is daar weeeer bloedverlies. Jongens is dit een zondag ding geworden, hoezo?Weer bellen en richting ziekenhuis…. Weer Anique die in de auto wachten…. Weer alle checks.En gelukkig blijken die weer goed. Pak van ons hart!Anique rijd weer naar huis en ik blijf weer tot het bloedverlies gestopt is.(ja WEEER)

Meer lees je de volgende keer.