Zwanger: de kilo's vliegen eraf

Yes, je droom wordt werkelijkheid, de test geeft aan dat je zwanger bent! Je dagdroomt van hoe het zal zijn als de kleine er eenmaal is en natuurlijk ook van shoppen: van leuke zwangerschapsoutfits tot uiteraard heel veel leuke kleertjes voor de kleine en dan... is de nare realiteit al snel dat je ziek thuis zit en weinig meer ziet dan je bed en de bank. Hoewel verreweg de meeste vrouwen enkele kilo's aankomen tijdens hun zwangerschap en soms zelf zoveel dat ze er alles aan doen om na de bevalling dit 'babyvet' er zo snel mogelijk af te krijgen zijn er uitzonderingen die juist afvallen tijdens hun zwangerschap. Helaas behoor ik tot die categorie. Hopelijk herkennen mensen in mijn situatie zich in dit verhaal. En wie dit totaal niet herkent omdat er juist nog hard gewerkt wordt aan het wegwerken van die paar extra's kilo's: hopelijk geeft dit verhaal wat rust. Een paar kilo's extra is heus niet zo erg en hoewel het misschien klinkt om jaloers te zijn, geloof me afvallen door de zwangerschap is echt niet zo ideaal als het lijkt.

Nog geen twee weken na de bevruchting begint bij mij de ellende (zowel bij de eerst als bij deze tweede zwangerschap). Overgeven, overgeven, overgeven. Niet alleen 's morgens, niet omdat ik te lang in bed ben blijven liggen en te lange maag had en niet omdat ik me teveel inspan of 'verkeerde' dingen eet. Om te voorkomen dat het deze keer zo erg wordt als de eerste keer (mijn lever- en nierfunctie werd aangetast door ondervoeding en uitdroging) ben ik er deze keer meteen bij en laat me door de huisarts doorsturen naar een zwangerschapsdiëtiste. Die is bijzonder vriendelijk, echt een fijn warm mens en ze geeft oneindig veel tips en adviezen. Ik doe mijn uiterste best om ze op te volgen. Waar ik de eerste weken van mijn zwangerschap nog dacht dat ik vooral moest blijven eten omdat ik niet weer wil uitdrogen weet ik al snel dat het geen zin heeft om te blijven denken in 'normale' porties. Die komen er namelijk met abnormale snelheid weer uit. De diëtiste adviseert dat ik juist zoveel mogelijk en zo klein mogelijke porties moet binnen krijgen, zowel van eten als van drinken. En dat laatste, drinken, dat staat al snel gelijk aan water, want al het andere smaakt al snel te sterk en na één slokje ervan komt er een plas maagsap uit; duidelijk niet de te bewandelen weg om uitdroging tegen te gaan. En zo koop ik via een aanbevolen website allerlei soorten noten in, sojapudding en -room en zelfs chips en koekjes horen tot het aanbevolen 'dieet'. Zelf ben ik normaal niet zo van de tussendoortjes en nu eten steeds minder goed ging was ik al helemaal niet op het idee gekomen om de paar hapjes die ik binnen hield op een dag hiervoor te kiezen, maar het schijnt goed te zijn, zeker aangezien ik steeds meer zouten en vetten tekort kom en dus wel wat hartigs en eigenlijk 'ongezonds' kan gebruiken.

Ik moet elk uur zorgen dat ik een slokje water heb gehad en wat te eten, hoe klein ook. Ook zodra ik voel dat ik misselijk wordt moet ik iets heel kleins pakken. En aangezien ik ook 's nachts regelmatig wakker word van de misselijkheid of omdat ik iets moet eten ben ik al snel bijna 24 uur per dag wakker, constant chipsjes, koekjes en nootjes bij de hand, een beker met wat water bij het bed. Maar hoe graag ik ook wil en hoe goed ik alle adviezen ook probeer op te volgen, het komt eruit, bijna alles komt eruit. Eten wordt een obsessie, ik kan er geen moment van de dag niet aan denken, maar ik krijg vrijwel niets binnen. Ik vraag me af waarom mij dit moet overkomen. In plaats van de opkomst van een beginnend buikje verdwijnt mijn buik na een paar maanden steeds verder naar binnen, mijn heupen gaan meer en meer uitsteken en de jukbeenderen in mijn gezicht komen ook steeds meer naar voren. Alle kleur verdwijnt uit mijn gezicht, ik krijg een vale gele kleur, mijn huid voelt droog, zo droog dat zelfs uit mijn wenkbrauwen de schilfers vallen als ik erover wrijf. En het ergste van alles, je wilt vol trots vertellen aan de hele wereld dat je zwanger bent, maar mensen horen het niet of via via, want zelf ben je te zwak om iets voor je werk te kunnen beteken, te ziek om met vrienden en kennissen af te spreken of om nog ergens naartoe te gaan. En wie je nog ziet, die moet eerst een paar keer vragen of het wel echt zo is "Dat kan toch niet, waar moet je dat kind laten?"

Dat het makkelijk moet zijn om anorexia te hebben zul je mij zeker niet horen zeggen, dat iets niet lichamelijk is maar geestelijk wil namelijk absoluut niet zeggen dat het niets voorstelt of makkelijk te verhelpen zal zijn, tenslotte hoort je lichaam je geest te 'gehoorzamen'. Maar waarom werkt het bij mij dan niet zo vraag ik me steeds vaker af. Anorexiapatiënten willen niet eten want ze willen niet bijkomen omdat ze niet beseffen hoe ongezond hun geest bezig is. Maar ik wil bijkomen, ik wil eten, maar het gaat niet... het komt er uit, eerst het eten en drinken en als dat er niet meer is in mijn maag komt er alleen maagzuur, maar ook dat lijkt niet op tijd aan te vullen en dus volgt gal en daarna alleen nog maar groen, uit de 12-vingerige darm heb ik me laten vertellen, aangezien de rest echt leeg is. Ondertussen heb ik het idee dat het uit mijn hele lijf komt, want alles doet pijn. Zelfs ademhalen voelt als een kwaad, alle spieren zijn verkrampt van het vele overgeven. Mijn tanden... ik wist niet eens dat er een kleur zo geel bestond voor tanden. Ze zijn flink aangetast, zo erg dat er zelfs kleine stukjes afbreken. Tandenpoetsen gaat ook niet meer, wat ik ook in mijn mond stop, het lijkt zonder ontkomen het teken te zijn voor mijn lijf om over te geven. Het enige dat ik nog kan is proberen te spoelen met wat water. Een slokje maar, niet meer en niet te lang, anders gaat het nog mis.

Mijn man zapt om te kijken wat er op tv is. Ik lig onverschillig op de bank, tot ik het woord anorexia opvang. Dit wil ik horen, misschien zijn er adviezen waar ik iets mee kan, die mij kunnen helpen om aan te sterken, zodat ik genoeg energie heb, om er te zijn voor mezelf, maar beslist ook voor mijn eerste kindje en voor de kleine in mijn buik. Het meisje dat ik te zien krijg is eng. Ze zal best lief zijn, daar niet van en lelijk is haar gezicht niet, maar ik kijk naar haar lijf terwijl ze op een weegschaal gaat staan en denk aan mijn overleden vader. Zij heeft ook iets alsof ze al niet meer kan leven, een dode kleur, een dode uitdrukking. Ik schrik ervan en ik schrik nog meer als ik even later haar bmi hoor. Je hebt te weinig energie, je lichaam houdt dit niet lang meer vol zegt een man die haar bijstaat om de ziekte te overwinnen. De woorden komen pijnlijk hard aan, bij het meisje, haar familie... en bij mij. Ik ben rechtop op de bank gaan zitten en luister hoe dat meisje niet lang meer kan volhouden, een meisje met hetzelfde bmi als ik op dat moment heb gekregen door al dat afvallen van het overgeven. Maar dat meisje heeft geen kindje in haar buik en ik wel. Tranen lopen langs mijn wangen. Ik moet rusten, het programma heeft al mijn energie opgeslokt.

Zo goed en kwaad als het gaat begeef ik me de rest van het weekend van bank naar wc en terug. Ik weet het niet meer en ik wil het niet meer, maar het moet. Ik wil mijn kindje niet kwijt. Een kindje ben ik al verloren, eigenlijk was ik zwanger van een tweeling. Dat ik dit kindje nog heb is een wonder, het is een sterk kind, een vechtertje en wat voor moeder zou ik zijn als ik wel opgeef. Dus ik blijf eten en ik blijf overgeven, maar het hele weekend houd ik niets binnen. Dan is het maandagmorgen. Ik lig nog op de bank als mijn moeder binnenkomt. Normaal ga ik rechtop zitten en probeer te doen alsof er niets aan de hand is, maar ik kan het niet. Ik heb er de energie niet meer voor. Mijn moeder praat tegen me. Ik luister en ik wil mijn ogen opendoen, haar aankijken, maar het is te vermoeiend. Ik kan het niet opbrengen. Mam pakt de telefoon, ik hoor haar praten, ze maakt een afspraak bij de dokter. Even later zitten we bij de dokter in de wachtkamer, niet lang, want ik kan het niet opbrengen om recht te blijven zitten. Ik hang half over mam, die mij vasthoudt en zorgt dat ik niet val. De assistente begeleidt ons naar een kamer met een bed, ik mag liggen tot de dokter komt. Het urinepotje met een klein laagje vloeistof donkerder en minder doorzichtig dan Fanta heeft de dokter niet nodig om te weten dat het foute boel is. We kunnen meteen door naar de eerste hulp. Ook daar worden we al snel van stoel naar een kamer met een bed geholpen. Ik hoef niet te wachten tot ik op de afdeling ben en een infuuspaal krijg. Ik krijg meteen een infuus, dat wordt zelfs provisorisch opgehangen aan een haakje van een schilderij dat net van de muur is afgehaald. Ik moet worden opgenomen zeggen ze, het moment dat ik wilde voorkomen deze zwangerschap is er toch gekomen en ik verzet me er niet eens tegen, ik denk er niet eens iets van. Ik lig en ik denk alleen maar ik hoop dat ik snel mag slapen. Ik trek het niet meer, ik heb pijn en ik ben op...