Al zou het niet zo moeten zijn, ze is nu eindelijk thuis..

Een maand na de crematie van Megan kregen we een brief van het crematorium wat we met haar as wilden. Tal van opties waren er. Echter wilden wij vanaf het eerste moment maar 1 ding. Dat ze weer thuis zou komen. Dus we vulden in dat we haar as wilden ophalen om thuis te bewaren. We moesten dan een afspraak maken. Zoals ik in de vorige blog al heb verteld zijn we naar pottenbakkerij 'de kneedbare steen' gegaan die zich gespecialiseerd heeft in baby-/kinderurnen. Zij heeft een gepersonaliseerde urn gemaakt voor Megan.

Omdat de urn nog niet klaar was hebben we het as van Megan nog niet opgehaald. Vorige week kregen we bericht. De urn was klaar en we kregen er een foto bij. Wat was die mooi geworden. Direct hebben we een afspraak gemaakt bij het crematorium om haar as te halen en we hebben direct daarna afgesproken om haar urn te vullen en te halen.

Vrijdagochtend hadden we de kinderen naar het kinderdagverblijf gebracht. Om 13.00uur moesten we bij het crematorium zijn. Wat een bizarre autorit weer. Alle herinneringen van de vorige keer kwamen weer boven. Hoe we daar samen reden, hoe ik Megan nog in haar mandje op mijn schoot had liggen, het afscheid daar. Dit was pittig. Ook zei ik tegen mijn man: 'Het is zo bizar. Het idee dat we ons kind gaan ophalen. Daarbij wil ik haar gewoon vasthouden en knuffelen, maar dat kan niet. Het is as, wat door je vingers glipt als je het vast zou willen houden'.

Eenmaal daar is het vrij formeel. Je komt binnen, je wordt naar een aparte kamer begeleidt en je gaat zitten. Mijn man moest zich legitimeren aangezien hij de crematie had aangevraagd. Hij moest nog een formulier van ontvangst ondertekenen en kregen we nog een formulier mee waarin we toestemming hebben om het as eventueel in eigen beheer uit te strooien. Dan kunnen andere instanties zien dat wat we bij ons hebben klopt en legitiem is.

Daarna kregen we een klein zwart tasje overhandigd. Hierin zat een blik waar haar as in zat en haar vuurvaste steen (ter identificatie) die ze bij zich droeg toen ze gecremeerd werd.

Er werd ons gevraagd of wij nog vragen hadden en hoe wij de crematie daar ervaren hebben en dat was het.

We gingen weer naar buiten, naar de auto. Daar zaten we dan. Wederom met Megan in mijn handen. Nu geen lichaam om te zien of om vast te houden, maar alleen haar as. Het voelde zo gek. Toch ging er in mijn hoofd even om hoe zoiets in zijn werk moet zijn gegaan, hoe haar lichaam in as veranderde. Ook heb ik deze gedachten gauw maar weer aan de kant gezet, want ik werd er misselijk door. In de auto zijn er nog wel tranen gevallen.

Eenmaal bij de pottenbakkerij heeft de maakster van de urn haar as in de urn gedaan en een beetje as in een apart zakje, mocht ik daar nog een sieraad van willen maken. Het was een fijn moment, we werden overal goed op voorbereid. De geluiden die vrijkwamen bij het openen van het blikje, bij het overzetten van het as dat er toch wat 'stof' vrij kon komen. Nadat dit allemaal gedaan was zijn we naar huis gereden. We hebben een gedenkhoek voor Megan gemaakt en daar kwam de urn ook tussen te staan. Her en der nog wat aangepast en zo stond het mooi.

Daarna om 16.00u hebben we de kinderen weer opgehaald en gingen we over tot de orde van de dag. Nog even spelen met de kinderen, eten koken, eten en de kinderen naar bed. Niet alleen de kinderen trouwens.. 5 van de 7 avonden lig ik daarna ook op bed, omdat ik gewoon heel erg moe ben. Ik slaap meestal niet, maar alleen liggen en tv kijken is ook goed. Slapen gaat sowieso nog heel erg wisselend. Ene nacht slaap ik best goed, volgende nacht weer maar een paar uur. Dat komt vast op den duur goed. Net als alles zal het tijd kosten vermoed ik.

Hoe gek het ook klinkt..het voelt nu weer compleet. Megan is weer thuis. Zoals een vriendin schreef: 'Het is echt prachtig!! En al zou het niet zo moeten hebben zijn, en hadden we er alles voor over gehad dat Megan Sue gewoon in haar wiegje had gelegen, is dit toch een hele mooie gedenk plek en hopelijk geeft het veel troost'. Zo is het helemaal.

Ze is nog maar 2 dagen thuis, maar er komt een soort gevoel van berusting nu ze er is. Dat ik elke dag even naar haar urn kan kijken voelt heel fijn.

Bewust hebben we de kinderen hier niet mee 'belast'. Dit is voor hen nog niet te begrijpen. Als Riley het opmerkt en hij vraagt ernaar zullen we zeggen dat we zo aan Megan kunnen denken. Als Riley en Marly op een leeftijd zijn gekomen dat ze het kunnen begrijpen en ze willen het weten dan zullen we vertellen dat Megan haar as er in zit.